Και πάλι θα ασχοληθούμε (λιγουλάκι) με το ζήτημα της στρατευμένης τέχνης. Για καιρό έψαχνα να βρω μια πολύ δυνατή εικόνα των αγωνιζομένων ανθρώπων στην ποίηση (και μάλιστα στη μελοποιημένη που κάνει και περισσότερη δουλειά από την άποψη της απεύθυνσης). Όσο κι αν φαίνεται παράξενο λοιπόν, τη δυνατότερη εικόνα δεν την εντόπισα στο Ρίτσο ούτε στο Βάρναλη. Δεν λέω, καλό το ¨΄Οταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο", αλλά είμαστε και μιας ηλικίας, κομματάκι δύσκολο να πειστούμε...
Την πιο δυνατή λοιπόν εικόνα, τη βρήκα σε έναν από τους πιο διάσημους (και φυσικά μελοποιημένους) στίχους του Ελύτη:
"Ο ύπνος τους μυρίζει πυρκαγιά
στα δόντια τους ο ήλιος σπαρταράει"
(ή αν προτιμάτε την τραγουδιστική εκδοχή του Μαρκόπουλου: "στα δόντια τους ο ήλιος σπα-σπα-σπα-ρταρα-α-ει")
Και πορευόμουν μ'αυτό και έλεγα "αχ τι ωραίο, αχ τι δυνατό" και άλλα τέτοια όμορφα...
Να όμως που το interaction μέσα από αυτό το blog με έφερε μπροστά σε μία νέα ανακάλυψη.
Σε σχόλιο κάποιου/ας ανώνυμου/ης αναγνώστη/στριας ανακάλυψα ένα καινούριο μικρό διαμάντι. Ένα μελοποιημένο αγγλικό ποίημα της οικογένειας Bendaly από τo Λίβανο, το οποίο μιλάει για το ζήτημα των αγωνιζομένων ανθρώπων σε εντελώς νέα βάση: Οι αγωνιστές δεν είναι τιτάνιοι και εξωπραγματικοί αλλά απλοί καθημερινοί άνθρωποι, γεμάτοι πάθη και ανησυχίες. Και ως τέτοιοι, είναι άνθρωποι που χωρίς καν να το ξέρουν δημιουργούν προβλήματα. Στο κατεστημένο, στους εφησυχασμένους, στην κυριαρχία της απόλυτης τάξης.
Παρακαλώ δώστε την πρέπουσα προσοχή στις επαναλήψεις, δύο φορές ο πρώτος στίχος και τρεις ο δεύτερος, (όλα σε άψογα αγγλικά):
Thinking about the guys who made only troubles
Thinking about the guys who made only troubles
they ignore what they are doing
they ignore what they are doing
they ignore what they are doing
[Απολαύστε το στο γιου τιούμπ]
http://www.youtube.com/watch?v=-7F40MVG0Wc
-
8 σχόλια:
φαντάσου κατάσταση εκεί που έχεις χαθεί στο σαημπερσπεησ, ο κύριος Bendaly, να σε κοιτάει μαργιόλικα και να σε ρωτάει...
μεγάλες στιγμές!!
To pio teleio einai h figoyra me to xeri sto kefali. Stin arxi nomiza oti einai dyo diaforetika tragoydia alla meta to deytero refren fainetai oti einai to idio. HILARIOUS!
Προφανώς το υποκείμενο που συλλογάται δεν είναι άλλο παρά το Κόμμα. Δηλαδή ο στίχος:
they ignore what they're doing
είναι μια ποιητική ερμηνεία της φράσης του Μαρξ: "ταξική πάλη υπάρχει και χωρίς ταξική συνείδηση". Οπότε το Κόμμα με βάση αυτό το σκεπτικό και έχοντας προσδιορίσει ως επαναστατικό υποκείμενο those who make troubles συνεχίζει να διαρωτάται: do you love me? με προφανή σκοπό να το προσεταιριστεί πολιτικά και να το χειραγωγήσει. Voila!
Για δεστε το παρακάτω.
http://vlemma.wordpress.com/2007/10/20/trauma-queen/
Tο είδαμε και αντιγράφουμε λοιπόν:
Χωρίς λεφτά; Ναι, χωρίς λεφτά. Χωρίς μπάτζετ, χωρίς χορηγίες, χωρίς κρατική ενίσχυση, χωρίς προπωλήσεις, χωρίς εισιτήριο.
Γίνονται τέτοια πράγματα σήμερα; Η έκθεση «Trauma Queen» (Βερανζέρου 22, Ομόνοια), στημένη σ’ έναν ερειπιώνα-ξενοδοχείο, σ’ ένα ξεκοιλιασμένο κτίριο έτοιμο για ανάπλαση, το αποδεικνύει ένυλα, ζωντανά. Αυτοχαρακτηρίζεται “έκθεση fair trade”: ανάμεσα στους παραγωγούς καλλιτέχνες και τον θεατή πελάτη δεν μεσολαβεί κανείς· το προϊόν φτάνει αδιαμεσολάβητο, ατόφιο, χωρίς επιβαρύνσεις και εμπορικά-ιδεολογικά φορτώματα. Την προστιθέμενη αξία των έργων, του κτιρίου-δοχείου, του συνόλου, του συμβάντος, την καρπώνονται ατόφια μόνο οι συμμετέχοντες: οι 26 παραγωγοί καλλιτέχνες και οι επισκέπτες
Μάθαμε τώρα. Πριν από λίγες μέρες διάφοροι καλλιτέχνες στο πλαίσιο μιας "ιδιότυπης" έκθεσης έβγαζαν πάγκο στην λαϊκή αγορά της Αλκαμένους. Τώρα να που στην βερανζέρου πάνε να καρπωθούν την πια; την προστιθέμενη αξία; 26 καλλιτέχνες (και οι "επισκέπτες"). Από την παραγωγή στην κατανάλωση. Όσο, όσο! Δίπλα στις κοπέλες από τις ανατολικές χώρες που εκδίδονται στην ίδια οδό, μια πόρτα από τα ενεχυροδανειστήρια της μιζέριας, μια πόρτα από το 4ο αστυνομικό τμήμα των δολοφόνων. Η Τέχνη μπαίνει μέσα στη ζωή και βάζει -με κάδρο τα παράθυρά της- τη δυστυχία και τη χυδαιότητα σε πρώτο πλάνο. Χωρίς διαμεσολαβητές και χωρίς προστιθέμενη αξία!
ΥΓ. Αλήθεια κ "Καθημερινή" τί ρόλο να παίζει άραγε;
Πςςςςςςςς
Πολιύ καλό το videon
Αφτούνος ο Μπεντάλης
απ' το Μπεϊρούτ ωραία το λαλάει
Να ρωτήξω:(ρωτνάω τώρα)
Οι τσούπρρςς, ξαδέλφ,ς είναι;
Ώιρε μανούλα'μ
κείνη που παίζ το σαντούρι με τα χέρια
τι ζαργάνα είναι
Αντραλεύτικα σαν την είδα
Αϊδονίστικα
παραλίγο να φτάςω σε οργανισμό
Αϊ ρε κουμπάρε τι μη κάνς
που να τηράξω τώρα στο you τιούμπ?
Πρόκειται βεβαίως για ένα μουσικό κομμάτι με βαθυστόχαστο πολιτικο-κοινωνικό περιεχόμενο και, το γεγονός οτι παραμένει ακόμη και σήμερα επίκαιρο υπογραμμίζει την διαχρονικότητά του.
Τα συγχαρητήριά μου για την εκπομπή σας.
Απίστευτο βιντεο - κλιπ και τραγούδι.Θυμίζει τα αντίστοιχα ελληνικά της δεκαετίας του ΄70.
Που το ξετρύπωσες !
Δημοσίευση σχολίου