Μια αναπάντεχη απάντηση (ή "τι σε είπεεε...")

Έπεσα πάνω σε ένα κείμενο του Wolf Wondratseck, (γερμανός συγγραφέας, ζει στο μόναχο) γραμμένο για τον πίνακα του Quint Buchholz “buecherleuchtturm” (δίπλα).

Tο κείμενο είναι αυτο-ομιλούμενο...

"Όχι, όχι χρυσέ μου, ως εδώ ήταν. Δεν θα ξαναγυρίσω. Πάρε λοιπόν τα βιβλία και τη λάμπα και το τραπέζι (πρόσεξε, έχει μείνει πάνω του ένα φλιτζάνι καφέ!) και πήγαινέ τα στο σπίτι. Γύρνα στη Γερμανία σου και ξέχασέ με. Και σε παρακαλώ να με αφήσεις στην ησυχία μου. Λογοτεχνικά εννοώ. Δεν έχω καμιά όρεξη να γίνω μυθιστόρημα, ούτε καν νουβέλα ή διήγημα. Για να σου πω την αλήθεια, ακόμη κι ένα ποιηματάκι θα με ενοχλούσε, κι ας έχω κάθε λόγο να υποθέσω πως θα ήταν ερωτικό. Ίδιοι είσαστε, όλοι εσείς οι διανοούμενοι. Και μη με πεις πάλι "γοργόνα" σου όταν θα μιλάς για μένα στους φίλους σου - γιατί φαντάζομαι πως κι αυτό θα το κάνεις, και με το παραπάνω. Όσο κι αν πιεις δεν θα γίνεις ποτέ το παλικάρι που βούτηξε με το κεφάλι. Κι ύστερα, όπως και να το κάνουμε, δεν είμαι η κατάλληλη ερωμένη για τους άντρες που έχουν ρομαντική ιδιοσυγκρασία. Φεύγω λοιπόν, ξαναγυρνώ "στους καρχαρίες που αποτελούν την αυλή μου", όπως θά' λεγες κι εσύ. Φεύγω ολοταχώς, χρυσέ μου, ανάμεσα σε δύο κύματα, τι καλά. Στη δική σου στεριά, οι γυναίκες μπορεί και να με καταλάβουν. Γιατί δεν τις ρωτάς;"

(από το βιβλίο "Δυο λόγια σχετικά με τον ποδηλάτη..." εκδόσεις γράμματα)