Απάντηση

Μου ήρθε με email πριν από 10 λεπτά, το δημοσιεύω αυτούσιο
----------

Αξιότιμε κύριε.

Πριν ξεκινήσω θα ήθελα να σας πω πως δεν γνωρίζω ελληνικά και το συγκεκριμένο email το μετέφρασε από τα αγγλικά η φίλη μου Georgia Antonopoulos της οποίας η οικογένεια διατηρεί το ελληνικό ρεστωράν «Διόσκουροι» στην Αστόρια, απέναντι από το εμπορικό κέντρο “No More” - αν περάσετε ποτέ από τη γειτονιά, μη διστάσετε να το επισκεφτείτε και να δοκιμάσετε το ιμάμ μπαϊλντί του κυρίου Νίκου μόνο με 20$ (= €14,2).

Σας γράφω διότι είδα στο μπλογκ σας ένα κείμενο που με παρουσιάζει ως αιμοσταγές και αδηφάγο ον, και με κατηγορεί για τα μέσα που χρησιμοποιώ για να πιάσω και να φάω το ακατονόμαστο. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες. Ενδεχομένως να έχετε δίκιο. Δεν επιθυμώ να κρυφτώ πίσω από τις επιλογές του καρτουνίστα – δημιουργού μου, ούτως ή άλλως εδώ και χρόνια αναλαμβάνω απολύτως την ευθύνη όλων των πράξεών μου. Αυτό όμως που με πλήγωσε βαθύτατα είναι η απόλυτη ανικανότητά σας να αντιληφθείτε τη σημασία που μπορεί να έχει μια εμμονή για τη ζωή ενός Κογιότ. Προφανώς θα πιστεύετε και εσείς όπως και οι περισσότεροι, ότι ένα Κογιότ δρα αποκλειστικά βάσει των ενστίκτων του. Όχι κύριε συγγραφέα, όχι κυρίες και κύριοι που σχολιάσατε, έχω απόλυτη επίγνωση της πραγματικότητας, δεν θα καταφέρω ποτέ να το πιάσω το κωλόπουλο, δεν θα το κάνω ποτέ στο φούρνο με πατάτες.

Αλλά αυτό δεν μου στερεί το δικαίωμά μου να το κυνηγάω.

Σωστά το κατάλαβε ένας ανώνυμος αναγνώστης σας και τον ευχαριστώ. Αν μεταποιήσω λοιπόν κι εγώ το ερώτημα του κειμένου σας, θα σας φέρω σε δύσκολη θέση. "Με ποιον θα ήσασταν? Με τον πρεζάκια ή με την πρέζα? Με τον Δον Κιχώτη ή με τους ανεμόμυλους? Με το ματαιωμένο ή με τη ματαίωση?"

Πολλά είπα.
Εδώ στο αμερική είναι εξαιρετικά δημοφιλής ένας ομόγλωσσός σας, ο Ορέστης Λάσκος.
Σας στέλνω ένα ποίημά του, νομίζω θα σας βοηθήσει.

Μετά τιμής

Το κογιότ

-------

Ορέστη Λάσκου

ΠΑΡΙΣΙ

"Ξέρω έναν κύριο παράξενο πολύ
που λόγια πάντα αλλόκοτα μιλεί
για το Παρίσι
στην συντροφιά μας όταν έρθει να καθίσει.
Λένε γι' αυτόν
πως από τα μαθητικά του χρόνια είχεν ορίσει,
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
να πάει στο Παρίσι.
Χρόνια και χρόνια τον μεθούσε
τ' ονειρεμένο αυτό ταξίδι
που ποθούσε.
Παντού για 'κείνο συζητούσε
μες στα όνειρά του αυτό θωρούσε
τόσο, που ο πόθος του με τον καιρό
του 'γινε μες στην ύπαρξή του ένα στολίδι
λαμπερό.

Να πάει στο Παρίσι...
Για το ταξίδι αυτό σκότωνε φευγαλέες επιθυμίες
και έκανε αιματηρές οικονομίες
για να το πραγματοποιήσει.
Να πάει στο Παρίσι...

Και να,
που κάποια μέρα στα στερνά
το κατορθώνει.
Κι ένα πρωί μέσα στου τρένου ένα βαγόνι
για το Παρίσι μεθυσμένος ξεκινά.
Μα,
μόλις αντίκρισε μακριά τον πύργο του Άιφελ
ν' αχνοδιαγράφεται στο φόντο τ' ουρανού,
φριχτή μια σκέψη εισόρμησε στην κάμαρα
του νου.
Κι ύστερα; Κι ύστερα τι θα γινόταν;
Πώς θα μπορούσε πια να ζήσει
με δίχως τη λαχτάρα αυτή για το Παρίσι;
Γιατί ένιωθε τώρα καλά πως όταν
σε λίγο στο Παρίσι θα βρισκόταν
μέσα σ' ελάχιστο διάστημα ασφαλώς,
θα το βαριόταν.
Και τότε;

Και τότε
πήρε μια τεράστια απόφαση
που ως τώρα δεν ευρέθηκε να του τη συγχωρέσει
κανείς.

Αντί να προχωρήσει στο Παρίσι
κατέβηκε σ' ένα προάστιο
στο Σαιν Ντενίς.
Και το πρωί από την ίδια οδό
ξανάρθε εδώ.
Και τώρα, σαν και τότε προτού φύγει πάλι.
με μια λαχτάρα σαν και πριν μεγάλη,
μιλάει και λέει παντού, πως έχει ορίσει
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
να πάει στο Παρίσι"


----

Υ.Γ. Πολύ χάρηκα που μέχρι στιγμής το γκάλοπ σας πάει χάλια. Με το κείμενό σας δεν μεταπείσατε παρά μόνο δύο άτομα. Υπάρχει ελπίδα.