1 Οκτ 2007

Μια αναπάντεχη απάντηση (ή "τι σε είπεεε...")

Έπεσα πάνω σε ένα κείμενο του Wolf Wondratseck, (γερμανός συγγραφέας, ζει στο μόναχο) γραμμένο για τον πίνακα του Quint Buchholz “buecherleuchtturm(δίπλα).

Tο κείμενο είναι αυτο-ομιλούμενο...



"Όχι, όχι χρυσέ μου, ως εδώ ήταν. Δεν θα ξαναγυρίσω. Πάρε λοιπόν τα βιβλία και τη λάμπα και το τραπέζι (πρόσεξε, έχει μείνει πάνω του ένα φλιτζάνι καφέ!) και πήγαινέ τα στο σπίτι. Γύρνα στη Γερμανία σου και ξέχασέ με. Και σε παρακαλώ να με αφήσεις στην ησυχία μου. Λογοτεχνικά εννοώ. Δεν έχω καμιά όρεξη να γίνω μυθιστόρημα, ούτε καν νουβέλα ή διήγημα. Για να σου πω την αλήθεια, ακόμη κι ένα ποιηματάκι θα με ενοχλούσε, κι ας έχω κάθε λόγο να υποθέσω πως θα ήταν ερωτικό. Ίδιοι είσαστε, όλοι εσείς οι διανοούμενοι. Και μη με πεις πάλι "γοργόνα" σου όταν θα μιλάς για μένα στους φίλους σου - γιατί φαντάζομαι πως κι αυτό θα το κάνεις, και με το παραπάνω. Όσο κι αν πιεις δεν θα γίνεις ποτέ το παλικάρι που βούτηξε με το κεφάλι. Κι ύστερα, όπως και να το κάνουμε, δεν είμαι η κατάλληλη ερωμένη για τους άντρες που έχουν ρομαντική ιδιοσυγκρασία. Φεύγω λοιπόν, ξαναγυρνώ "στους καρχαρίες που αποτελούν την αυλή μου", όπως θά' λεγες κι εσύ. Φεύγω ολοταχώς, χρυσέ μου, ανάμεσα σε δύο κύματα, τι καλά. Στη δική σου στεριά, οι γυναίκες μπορεί και να με καταλάβουν. Γιατί δεν τις ρωτάς;"


(από το βιβλίο "Δυο λόγια σχετικά με τον ποδηλάτη..." εκδόσεις γράμματα)


4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Pragmatika ti "se" eipe...

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένε αιμόφιλε, νομίζω πως αυτό το κείμενο είναι πράγματι μια αναπάντεχη απάντηση στην "άγρια χαρά" σου, αν και απογοητεύομαι που κι αυτό άνδρας το έγραψε.Αναρωτιέμαι ωστόσο,αν θα σκεφτόμουν το ίδιο αν δεν ήξερα το φύλο του..

Ανώνυμος είπε...

Η μητέρα κατασπαράζει το αγοράκι της,
το αγοράκι γίνεται άντρας,
ο άντρας κατασπαράζει τη γυναίκα,
η γυναίκα γίνεται φεμινίστρια,
η φεμινίστρα κατασπαράζει το φίλο της,
ο φίλος της γίνεται μηδενιστής,
ο μηδενιστής κατασπαράζει τη μητέρα του,
η μητέρα κατασπαράζει το αγοράκι, της,
το αγοράκι γίνεται άντρας,
ο άντρας κατασπαράζει τη γυναίκα...

(σχόλιο πάνω στο ύφος της Anja Meulenbelt/ή ο κύκλος της ντροπής)

Ανώνυμος είπε...

"Και σε παρακαλώ να με αφήσεις στην ησυχία μου. Λογοτεχνικά εννοώ. Δεν έχω καμιά όρεξη να γίνω μυθιστόρημα, ούτε καν νουβέλα ή διήγημα." Μετά από αυτούς τους περιορισμούς, εγώ θα την έγραφα ένα σκυλάδικο:

δεν ήθελες να γίνεις μυθιστόρημα,
δεν ήθελες να γίνεις και νουβέλα,
δεν ήσουν τελικά διανοούμενη,
ησούνα μοναχά για πασαρέλα(κουπλέ)
στα δικά μου τα ποιήματα,
δεθάσαι πια η ηρωίδα,
σε άλλουνε το διήγημα,
θα παίζεις τώρα μοιχαλίδα!(κομπλέ)
δε θα ξαναγράψω εγώ για σένανε,
στα μάτια σου δε θέλω άλλο να πέσω,
δε θέλω πια να ξέρω πως σε λέγανε,
δεν είσαι ούτε καν για να σε χέσω! (ρε!φρεν!)

*αν το τελευταίο ξεπερνά τα όρια της ευπρέπειας, εναλλακτικά: 'δεν είσαι ούτε καν για να αφοδεύσω'