Άντε μη σηκωθώ να πάω στο Παπουνάνε.

Υποφέρουν οι στίχοι. Συχνά. Με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Ο πιο κλασικός βρίσκεται στα χέρια των ποιητών, όμως εδώ δεν θα μας απασχολήσει αυτό το ζήτημα. Οι ποιητές ας τυραννάν την ποίηση όσο θέλουν, στο κάτω κάτω αυτή φταίει, ας μην τους έκανε παρέα. Άσε που ποιοι είμαστε εμείς στο φινάλε, για να μιλήσουμε επ' αυτού...


Όμως είναι αλήθεια, ότι συχνότερα οι στίχοι υποφέρουν στο στόμα των επίδοξων απομνημονευτών τους. Παρανοήσεις, παρανοήσεις, παρανοήσεις. Κι όταν αρχίζουν και τα τραγουδίσματα, εκεί πια το κακό θεριεύει και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό.

Τι να κάνεις όμως... Είμεθα όλοι κομιστές του κόσμου μας, του συνειδητού και του ασυνειδήτου. Κι όπως πολύ σωστά παρατήρησε και η μαιτρές της ψυχανάλυσης Φρόσω Μπ., με τα υλικά αυτού του κόσμου αναπλάθει ο καθένας από εμάς τους στίχους που ακούει, στη δική του μοναδική εκδοχή.

Πολλές λοιπόν και διαφορετικές οι αιτίες αυτών των παρανοήσεων. Ένα χαλαρό 67% του ελληνόφωνου πληθυσμού (εντός και εκτός Νοτίου Ιταλίας), τραγουδά το "αραπίνες λάγνες ερωτιάρες" ως "αραπίνες μαύρες ερωτιάρες", αδιαφορώντας πλήρως για την έλλειψη οποιασδήποτε επιστημονικής καταγραφής κάποιας άσπρης αραπίνας [καταγραφή που, εδώ που τα λέμε, θα δικαίωνε τον στιχουργό, εξ αντιδιαστολής]. Κι εμείς τι θα κάνουμε; Θα πούμε ότι αυτό το 67% διέπεται από βαθύ ρατσισμό; Ε, όχι, ένα τέτοιο συμπέρασμα θα ήταν τουλάχιστον άδικο...

Μετά από τριετή έρευνα, η οποία διεξήχθη με απόλυτη μυστικότητα από τους συνεργάτες-ερευνητές του aimof.blogspot.com, ανάμεσα σε ένα απολύτως αξιόπιστο και τυχαίο δείγμα κολλητών φίλων, ήρθε η ώρα να παρουσιάσουμε τα αποτελέσματα:

ΕΙΔΗ ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΩΝ
(συνοδεύονται από πιθανή ερμηνεία)


-Ομόηχη του αστικού κέντρου

Ο στίχος "άνοιξ' το παραθύρι σου, ξανθέ βασιλικέ μου"

έγινε "άνοιξ' το παραθύρι σου, ξανθέ Βασίλη γιέ μου"

[προφανώς από παντελή έλλειψη παραστάσεων βασιλικού στο παραθύρι]


-Ομόηχη με οικο-ευαισθησίες

Ο στίχος "καμαρούλα μια σταλιά, δύο επί τρία"

έγινε "τα μαρούλια μια σταλιά / δύο επί τρία"

[εδώ που τα λέμε χάλια λέξη η "καμαρούλα", ορθή η επέμβαση...]

............ομοίως

Ο στίχος "Θά 'ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη"

έγινε "Θά΄ναι σαν αμπέλι η άνοιξη"

[έχει και κάτι από Ελύτη, όχι;]


-Ομόηχη προς το ποιητικότερον

ο στίχος "somebody put something in my drink"

έγινε "somebody put something in my dream"

[ενδεχομένως λόγω βαθιάς ονειροπόλου φύσεως, πάντως πολύ καλύτερο!]


-Ομόηχη ανιστόρητη

Ο στίχος "δεν έχεις διόλου μπέσα" [για τον κοροϊδοΜουσολίνη]

έγινε "δεν έχεις δυο λουμπέσα"

[ανύπαρκτη νομισματική μονάδα του μεσοπολέμου]


-Ομόηχη αναιτιολόγητη

Ο στίχος "λιωμένο παγωτό, κολλάει στο χέρι"

έγινε "λιωμένο πάγο τρώω, κολλάει στο χέρι"

[το ζήτημα βέβαια είναι, ποιος είναι πλέον αυτός που κολλάει στο χέρι]


-Περίπου ομόηχη αλλά κοινωνικά αναμενόμενη

Ο στίχος "κερνούσες ούζα και κονιάκ στα καφενεία"

έγινε "περνούσες σούζα και κωλιά στα καφενεία"

[πιθανότατα λόγω περιορισμένου κοινωνικού κύκλου, αποτελούμενου αποκλειστικά από καγκούρια]


-Ομόηχη αλλά ελάχιστα κοινωνικά αναμενόμενη

Ο στίχος "Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους"

έγινε "Θέλει κι οι ζωντανοί να πίνουν το αίμα τους"

[πιθανώς από κακή εμπειρία λόγω προηγούμενης αιμοδοσίας, δηλ στο υποσυνείδητο "κάλιο να το πιω παρά να σας το δώσω κουφάλες"]


-Ομόηχη αλλά ούτε κοινωνικά ούτε στιχουργικά αναμενόμενη

Ο ίδιος στίχος "Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους"

έγινε "Θέλει κι η Ζωντανίνα, πίνουν το αίμα τους"

[όπου η "Ζωντανίνα" είναι κάποιο είδος αιμοβόρικου μικροοργανισμού, το οποίο από άγνωστη γλωσσολογική αιτία συναντάται στον πληθυντικό αριθμό.]


-Ούτε ομόηχη, ούτε αναμενόμενη [ή αλλιώς "ακούω ό,τι γουστάρω"]

Ο στίχος "η λαμαρίνα, η λαμαρίνα όλα τα σβήνει"

έγινε "Η λαμαρίνα, η λαμαρίνα, η λαμαριώ"

[χωρίς να τηρεί κανέναν απολύτως κανόνα / μόνη προφανής, η αναλογία με το "η μαργαρίτα, η μαργαρώ"]

---


Δεν ξέρω, δεν ξέρω... Γελάω πολύ με όλα αυτά. Ναι ναι, συνήθως γελάω, αν και μερικές φορές λυπάμαι τόσο, που τι να πω δεν ξέρω... Κάτι τέτοιες λοιπόν στιγμές, σκέφτομαι μήπως κάνω σαν εκείνο το συμμαθητή του Χάρη, στο 3ο Λύκειο Αμαρουσίου, που του είχε πει κάποτε, απηυδισμένος από τις πανελλαδικές:


-Άσε ρε, άντε μην τα βροντήξω όλα και πάω στο Παπουνάνε!

- Που θα πας;

- Στο Παπουνάνε ρε! Εκεί που λέει και το τραγούδι:

"Στο Παπουνάνε
θα
σημάνουν
οι καμπάνες..."

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Υ.Γ.

1. Όχι πως δεν το πήρατε πρέφα, αλλά εννοείται ότι περιμένουμε πώς και πώς τις δικές σας παρανοήσεις. Όχι τι, έτσι θα τη βγάλετε;

2. Karadimo, eat my dust.

.