21 Δεκ 2007

Λάθος σκέψεις στο Αμύνταιο

8 Δεκεμβρίου, Σάββατο. Ξεκινάμε στις 6 τα χαράματα από το Πολυτεχνείο για την προσυγκέντρωση στην Κοζάνη. Η πορεία έχει καλεστεί στο Αμύνταιο για τις 11:00. Έχει περάσει ένας μήνας από τη δολοφονία του αλβανού μετανάστηΊλμι Λατές, πατέρα 5 παιδιών, ο οποίος πυροβολήθηκε εν ψυχρώ από τους συνοριακούς δολοφόνους. Μάλιστα.
Πορεία στο Αμύνταιο. Μάλλον ποτέ ξανά δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο σ'αυτόν τον τόπο. Μαζευόμαστε στην πλατεία, είμαστε καμιά 200αριά, είναι πραγματικά απίστευτο το πώς υπακούμε σ'αυτή την αριθμητική νόρμα...

Και νά' το το Αμύνταιο το πρωί του Σαββάτου. Σχετικά λίγοι περαστικοί, γενικώς χαμογελαστοί, παίρνουν τις προκηρύξεις που μοιράζουμε. Έχουμε κλείσει ένα από τα στενά που οδηγούν στην πλατεία, ωστόσο τα κάποια λιγοστά αυτοκίνητα που προσπαθούν να περάσουν, δεν κορνάρουν. Περιμένουν να παραμερίσουμε εμείς.

Αυτοί είναι λοιπόν οι κάτοικοι του Αμυνταίου. Αιμοσταγείς; Αιμοδιψείς; Συνένοχοι; Δεν ξέρω. Όλοι αυτοί; Είναι τελικά δολοφόνοι, όλοι αυτοί οι ευτυχισμένοι νοικοκυραίοι; Πιθανότατα...

Και ξαφνικά, ανάμεσα σ'αυτές τις σκέψεις, τον βλέπω να στέκεται στη μέση της πλατείας.



"Συνταγματάρχης πεζικού Παπαπέτρου Ιωάννης, αιχμαλωτισθείς υπό βουλγαρικού στρατού την 22/23-9-1944, παρεδόθη εις τους έλληνας κομμουνιστάς παρά των οποίων εξετελέσθη δια λιθοβολισμού την 30-9-1944."

Γύρω μου διάφοροι σύντροφοι και συντρόφισες διαβάζουν την επιγραφή και γελάνε:
"Ναι ρε, καλά τον κάνανε ρε, κι εμείς αυτό θα κάναμε, σκατά στον τάφο του ρεεεεε!!!."

Μάλιστα. Ναι, δεν λέω, πρέπει να ήταν μεγάλο κάθαρμα αυτός ο Παπαπέτρου. Το στομάχι μου όμως έχει τα χάλια του.

Προσπαθώ να αποκτήσω ξανά επαφή με την πραγματικότητα. Έλα τώρα, μην ξεχνιέσαι, η Ιστορία είναι γραμμένη με χιλιάδες λίτρα αθρώπινο αίμα, αν κοιτάξεις δίπλα στο άγαλμα του Παπαπέτρου θα δεις να στέκεται ο δολοφονημένος μετανάστης από τους συνοριοφύλακες, ο Ιλμί Λατές, με τα πέντε παιδιά του, μάλλον δεν θα γιορτάσουν τα χριστούγεννα φέτος, νά'τη λοιπόν, είναι παρούσα η Ιστορία, είναι παρούσα και σου φωνάζει "πάρε θέση τώρα! Λέγε ρε, με ποιον είσαι, με μας ή με τους άλλους;"

Εντάξει, ναι λοιπόν, φταίνε όλοι ή μάλλον φταίμε όλοι, συμφωνώ, σταματήστε! [...]


Κι ο Παπαπέτρου;
Μα είναι δυνατόν να κάθομαι και να σκέφτομαι τον Παπαπέτρου;

Κι όμως δεν μπορώ να ξεκολλήσω το μυαλό μου από την εικόνα, ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ. Ένας άνθρωπος μόνος. Κτήνος, ναι, οκ. Γύρω του άλλοι άνθρωποι με πέτρες στα χέρια. Δεν με ενδιαφέρει ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Ας είναι και οι πιο "νομιμοποιημένοι" λιθοβολιστές του πλανήτη που κλήθηκαν να εκτελέσουν την πιο έντιμη αμεσοδημοκρατική απόφαση του κόσμου. Εξεγείρομαι. Θυμάμαι τη Λία να χαμογελάει, τό 'χαμε συζητήσει παλιότερα, "είναι αυτό που αποκαλούμε δε χιούμαν κοντίσιον" μου είχε πει.

Δε χιούμαν κοντίσιον. Οι χριστιανοί λένε "ο νεκρός δεδικαίωται". Εμείς λέμε "σκατά στον τάφο του". Πιστεύω ότι εμείς έχουμε δίκιο. Όμως αυτό είναι άλλο ζήτημα. Ναι, φυσικά και θα πολεμήσω για τις ιδέες μου και ξέρω ότι πρόκειται να χυθεί πολύ αίμα. Ωστόσο, δεν θα λιθοβολούσα ποτέ. Κανέναν. Σε καμιά επαναστατική συνθήκη. Και για καμιά μεγάλη ιδέα. Όπως και δεν θα πανηγύριζα για το λιθοβολισμό κανενός. Ποτέ. Και για καμιά μεγάλη ιδέα.


Κάθομαι δίπλα στο άγαλμα. Δεν αφήνω κανέναν να πλησιάσει, υλοποιώντας την απόφαση της συνέλευσης, "να μην πειράξουμε τα μνημεία, για να μην προκαλέσουμε την τοπική κοινωνία". Μέσα μου όμως νιώθω πως φυλάω έναν αιχμάλωτο πολέμου. Κάτι σαν να παίζω σε ταινία του Κεν Λόουτς. Είμαι μέλος μια φανταστικής πολιτοφυλακής που φρουρεί έναν αιχμάλωτο που συνελήφθη στην αδυσώπητη μάχη της ιστορικής μνήμης με τη λήθη. Δεν θα τον πειράξει κανείς, τελεία και παύλα.

---

Είναι Δεκέμβρης του 2017. Το βράδυ, γύρω από τη φωτιά, ζητάω το λόγο, θέλω να μιλήσω ενώπιον της έκτακτης επιτροπής της 6ης πολιτοφυλακής: "Δεν έχω καμιά διάθεση να υπερασπιστώ αυτό το κάθαρμα, σύντροφοι και συντρόφισες. Δεν το κάνω για αυτόν, για όλους εμάς το κάνω. Γιατί αν χτίσουμε τον κόσμο που οραματιζόμαστε με σκατένια υλικά, σκατένιος θά'ναι και ο κόσμος μας. Συγνώμη αν είμαι ο αδύναμος κρίκος στο όραμά σας. Πάντως το δικό μου όραμα δεν είναι αυτό. Και θα την ξαναπαραφράσσω την Έμα Γκόλντμαν / και δεν θα είναι η τελευταία φορά:


If i have to stone to death, IT'S NOT MY REVOLUTION."
.

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αφετηρία συζήτησης για την αναρχική ή ελευθεριακή ηθική οσμίζομαι. Προτείνω τα εξής: να διαχωρίζουμε την ηθική ως σταση απέναντι στον συνάνθρωπο, από την θεολογική παπαρο-ηθική.
Τώρα μας μένει μόνο να αποφασίσουμε αν θεωρούμε το φασίστα συνάνθρωπο. Ας μη βιαστούμε να γνέψουμε αρνητικά, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Όσο αίμα κι αν χρειάζεται να χυθεί, κι εδώ θα συμφωνήσω με τον αιμόφιλο, ο λιθοβολισμός είναι κάτι άλλο.
Για να δούμε λοιπόν: μέσα στον εμφύλιο, οι κομμουνιστές έχουν στα χέρια τους έναν στρατηγό, που προφανώς επιδίδεται στο κομμουνιστοφάγωμα. Γκάλοπ: εσείς, στη θέση τους, τι θα κάνατε;

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Σωστός ο σύντροφος Αιμ.Ινφλ.!
Αν κάτι διαφοροποιεί «εμάς» απ' αυτούς, είναι ότι εμείς δεν διαπομπεύουμε και δεν λιντσάρουμε.

ΥΓ προς τον αποπάνω:
1ον. ανάκριση για να μάθω τι ξέρει
2ον. προσπάθεια μεταστροφής του με δημόσια δήλωση, προς επηρεασμό του ηθικού του εχθρού
3ον. ομηρία για μελλοντική ανταλλαγή με αιχμαλώτους «δικούς μου»

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Το επεισόδιο δεν έγινε "μέσα στον εμφύλιο" αλλά πολύ νωρίτερα, Σεπτέμβρη του 1944. Εξετάσαμε το ενδεχόμενο να μην έγιναν ακριβώς έτσι τα πράγματα;

Ανώνυμος είπε...

Έβδομη παράγραφος κάτω απ' την πρώτη φωτογραφία, τρίτη σειρά, ορθογραφικό λάθος: "δεν με ενδιαφέρει" κι ουχί "δεν με ενδιαφέροι".

Θωμάς Λιόλιος είπε...

"Κάθομαι δίπλα στο άγαλμα".

Αυτή η θέση, δίπλα στο άγαλμα, ο ένας απέναντι στον άλλον, με αφήνει πολλές φορές άφωνο. Στην κατάσταση ένας προς έναν (στ'αλήθεια ένας προς έναν και όχι η ιδεολογία μου ή ξέρω γω τι απέναντι στη δική του) τι γίνεται; Ποιά γλώσσα να μιλήσεις; Απο ποιό κομμάτι της ύπαρξής του να πιαστείς για να τον καταλάβεις και να σε καταλάβει; Κι αν είναι σκοτωθείτε να ξέρεις γιατί στο διάολο έγινε!
Ο εύκολος τρόπος είναι ο τρόπος της ομάδας: "αφου ανήκεις εδώ, έτσι είναι τα πράγματα". Κι έχει πολλές φορές δίκιο η ομάδα. Αλλά και πάλι. Τον κοιτάς στα μάτια και δεν σου φτάνει κανένα δίκιο, καμιάς ομάδας για να ακούσεις και να ακούσει.
Δύσκολη στιγμή. Σπουδαία στάση αυτή η δίπλα στο άγαλμα. Και σαν σύμβολο και σαν ουσία.

Ανώνυμος είπε...

Καλό το ερώτημα, πλην όμως ολίγον παραπλανητικό. Πάλι μέσα σε ένα δίπολο, ιστορικό αυτή τη φορά (κάτι σαν το ζήτημα μπιπμπιπ ή κογιότ).Απλά , οι ιστορικές αναγνώσεις, δυσκολα χωρούν σε μανιχαϊσμούς.Είναι σαν να προσπαθείς να εγκιβωτίσεις κοινωνικές εκφορές της βίας, του θυμού, της απελπισίας, της καφρίλας, της πολιτικής, των εξουσιών, των νοημάτων σε μία και μοναδική εξήγηση. Μου φαντάζει κοινωνιολογίστικο. Ας μην πάμε μακρυά: τί λέμε λοιπόν για την αδυσώπητη βία των εξεγερμένων γαλλικών γκέτο που ήρθε πριν 2 χρόνια ξανά και δυναμικά στο πεδίο της "κοινωνικής προσοχής"; Αν εξαρχής αποδέχεσαι τη βία ενός κοινωνικού πολέμου, το ζήτημα ξεφεύγει από το να καθορίσεις με συναισθηματικές, ηθικές ή πολιτικές "βάνες" τη ροή του "απαραίτητου αίματος" του εχθρού που θα χυθεί. Σίγουρα, η επαναστατική βία δεν καθάρεται απλά και μόνο γιατι κουβαλάει κάποιο «νομοτελειακό» ιστορικό φορτίο δίκαιου. Το πρόβλημα τίθεται όταν η απόδοση δικαίου συστηματοποιείται και εκφέρει τους τρόπους και τη βία όλων αυτών (αντιλήψεων και προσώπων) που πρέπει να καταστραφούν. Δεν ξέρω αν η περίπτωση παπαπέτρου εντάσσεται σε αυτό. Είναι περισσότερο η εικόνα της στιγμής του θανάτου του και όχι ο ίδιος ο θάνατός του που μπαίνει σε αμφισβήτηση.
Ομως, η βία δεν είναι εικόνα, παρόλαυτά πολλές φορές την εικονοποιούμε για να την εντάξουμε σε μια κλίμακα φρίκης και αγριότητας. Αυτό δεν είναι ένα κομμάτι ενός φαντασιακού που έχει χτιστεί με κυρίαρχες εικόνες; Οπως τότε στο Ιράκ που έβγαιναν τα πρώτα βιντεάκια με αποκεφαλισμούς σταυροφόρων, "προδοτών" και συναφών, και η φρίκη κατέκλυσε τη δυτική κοινή γνώμη; Και οι συνδηλώσεις της εικόνας ήταν αυτόματες: "αυτοί εκει κάτω είναι άγριοι!" Την ίδια στιγμή που οι καλογυαλισμένες βόμβες των στέλθ κομμάτιαζαν δεκάδες, μακρυά όμως από το μικροσκοπικό βλέμμα της κάμερας. Το ξέρω και καταλαβαίνω, σε όλους και σε μένα φαντάζει πιο εύκολη η «τυπική» διαδικασία (και «ανωδυνη» για τον κάθε παπαπέτρου) του ενψυχρώ πυροβολισμού στο κεφάλι παρά να τον βάλουμε σημάδι για πετροβόλημα... Παρόλ’ αυτά, αυτό είναι μια εύκολη απάντηση, ψευτοσυναισθηματική και καθωσπρέπει φορτισμένη νοημάτων. Ναι, δεν θα πανηγυρίσω αυτόν τον τρόπο, αυτό θα ήταν σκατένιο. Δεν ξέρω όμως αν είναι σκατένιο ένα αδιάφορο και στιγμιαίο μειδίαμα που μου φέρνει στα χείλη, η εξιστόρηση του θανάτου του 60 και βάλε χρόνια μετά. Ισως γιατί προτιμώ να αναπαραστήσω στο μυαλό μου την ιστορική εκείνη στιγμή, εστιάζοντας στα χέρια των λιθοβολητών και όχι στο πρόσωπο του παπαπέτρου. Για την αποφυγή μιας διαχρονικής και διιστορικής αναγούλας.

Ανώνυμος είπε...

Βαθύς ο πριμιτίβο αλλά αν έχω καταλάβει καλά το θέμα του post δεν είναι η βία γενικά (είτε ως πρακτική είτε ως εικόνα) αλλά η βία ως ηθική εξόντωση και θα συμφωνήσω με τον σκύλο. Και για αυτό δεν μπορεί με τίποτα να συγκριθεί η βία στα γκέτο με τα χέρια των λιθοβολιστών.
Ωραίο πάντως το ερώτημα αλλά θα σου προσάψω κάποια προχειρότητα ρε ινφλουέντζα - πιστεύω ότι το έχεις καλύτερα το ζήτημα.

Ανώνυμος είπε...

Επιτροπές Πολιτοφυλακής το 2017... Βλέπω μια υπεραισιοδοξία, σε δέκα χρονάκια τη βάλαμε την επανάσταση! Γεια σου αιμόφιλε νοστράδαμε, με τα ωραία σου. Για την ουσία πάντως, μαζί σου, δαγκωτό. Φυσικά ναι στη βία, σε όση βία χρειαστεί, πολύ βία αν χρειαστεί αλλά ποτέ εξευτελισμός για κανέναν.

Ανώνυμος είπε...

αν το ζητούμενο ήταν να προκληθεί συζήτηση βαδίζουμε μάλλον αδύναμα αλλά όχι ανεπιτυχώς.

1ον στα αγαλματά τους γράφουν συνήθως ό,τι θέλουν. Τα "δικα μας" τα γκρεμίζουν με επιτροπές.
2ον.αν θέλουνε θεαματικό μπορεί να είναι και το κονσερβοκούτι. έχουν να το λένε
3ον.οσμίζομαι ζήτημα επαναστατικής ποιότητος. ο σκύλος έδωσε πιο στρατηγικές λύσεις. διαβάζει το παιδί.
4ον. αν τον είχα δει να "ξεκληρίζει" έργω ή λόγω ο,τι κατά την πολιτική μου γνώμη ήταν άξιο υπεράσπισης με αίμα συγγνώμη που θα το πω αλλά δεν ξέρω με ποιον τρόπο θα βιαιοπραγούσα. και δεν είμαι αιμοσταγής.

ps μια σημειωσούλα: απο πότε η ανθρώπινη ζωή έγινε υπέρτατη αξία?
(χρονικά λέμε τώρα....μην αρπάζεστε)

με αγάπη και εκτίμηση

novisant είπε...

Με έχουν πει κοριτσάκι, αδύναμη, ρεφορμίστρια και διάφορα άλλα γιατί αντέδρασα σε κάποιες αντιεξουσιαστικές συνευρέσεις, όταν κάποιος που ήταν ή μπορεί να ήταν μπάτσος, φασίστας, ρουφιάνος, βρέθηκε στην δίνη του οργισμένου και δίκαιου κυκλώνα. Το λιντζάρισμα πιθανό, οι λέξεις ιδιες με αυτές που με ξευτελίζουν όταν επαναστατώ, τα βλέματα άγρια και απόμακρα σαν αυτά που με τρομάζουν τα βράδια...
Ναι θέλω να χτίσω έναν κόσμο διαφορετικό και με άλλα υλικά. Και ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, είναι πλέον ολοφάνερο(πάντα ήταν).
Ομως μην ξεχνάμε πως είμαστε το μοναδικό ζώο στον πλανήτη αυτό που σκέφτεται τόσο πολύπλοκα. Σαν κυνηγοί και σαν κυνηγημένοι εφευρίσκουμε τους πιο δόλιους τρόπους για να κερδίσουμε λίγες ώρες επιβίωσης. Ο σκύλος (οχι της Βαλια Καλντα) θα δείξει τα δόντια του, θα κατουρίσει τη μεριά του, θα σου δείξει τις προθέσεις του.Κι αν δε τις σεβαστείς, ο δυνατότερος επιβιώνει. Ο άνθρωπος μπορεί και να σε χαιδέψει για να πλησιάσεις και να σε ξεκληρίσει, μπορεί να φτιάξει φρικιαστικά βίντεο για να παραδειγματιστείς, να φοβηθείς και να λουφάξεις, ή και να σου πει μια ιστορία λιθοβολισμού που έγινε προχθές στα βουνά του Εξι-Σου, να ακούς πέτρα στο παντζούρι και να κλαις.
Αυτή η βαρβαρότητα δεν έχει πολιτική χρειά, δεν ξέρω καμία αντίληψη ή ιδεολογία που να μην έχει τέτοιες σελίδες στην ιστορία της. Ξέρω όμως στιγμές στην ιστορία που ο πόλεμος για την ελευθερία δεν της υπονόμευσε, την διεκδίκησε στις πιο σκληρές στιγμές....και για αυτό ελπίζω.

*Δεν δείχνει να είναι και πολύ δημοφιλής αυτή η ιστορία στους κατοίκους του Αμυντάιου(ή Σόροβιτς όπως λέει ένα άλλο μνημείο παραδίπλα)αν κρίνω από τα ρετουσαρίσματα στην επιτύμβια πλάκα...

Ανώνυμος είπε...

Αιμόφιλε, μικρό μου ανιψούδι...

Γιατί χρυσό μου να φυλάς το άγαλμα, υλοποιώντας είπες, εξαϋλώνοντας που λεν και στην τηλεόραση, την απόφαση που κάματε όλοι μαζί; Μαζί δεν τα συμφωνήσατε όλοι;

Για τ' άλλα μη με ρωτάς αγόρι μου... έχω και το φαΐ απάνου στη φωτιά... οι αθρώποι όμως, παιδί μου, στις περιστάσεις τους δεν κατεβαίνουν από τον ουρανό... κι ούτε περιδιαβαίνουν σαν ετοιμοπαράδοτοι από τη μια εποχή στην άλλη...


Με αγάπη
Η θεία σου

ΥΓ. Κούκλος αγόρι μου με το κασκολάκι, ίσα να με στεναχωρέσεις που μου λεγες δεν θα το φοράς, ά να προκάμω τώρα αυτές τις μέρες, να σε τελειώσω και το πουλοβεράκι που σου έταξα, χιονιά πάλι θα κάμει είπε εψές ο καλντερές

Ανώνυμος είπε...

Η βία είναι μονόδρομος. Όποιος για μια στιγμή την αποδέχεται, αιωνίως θάναι στο πλευρό της. Μια μαμή που βγάζει φρίκη και ανθρώπινη δυστυχία.

Κατά τα άλλα -σημάδι και αυτό των καιρών μας- είναι απαρηγότητο, ανεπίτρεπτο και θλιβερό συνάμα, ο σταλινισμός να υιθοτείται ως τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς ακόμη και από ταχα μου δήθεν "αναρχικούς".

Και όμως η μεγαλύτερη αρχή, το κίνητρο για όλα, είναι η αξία της κάθε -οπουδήποτε και οποτεδήποτε- ανθρώπινης ζωής. Ο Γκάντι το δίδαξε αρκετά καλά τούτο το τελευταίο.

Ανώνυμος είπε...

"Η βία είναι μια θλιβερή αναγκαιότητα και δικαιολογείται μόνο από την αναγκαιότητα της άμυνας και της μη υποταγής", Τάδε έφη Μαλατέστα και ο καθένας και η καθεμία κρίνει αν η βία που ασκεί, όχι μόνο με το καδρόνι συχνά, απαντά σ' αυτήν την αναγκαιότητα.Αυτό που σκέφτομαι ωστόσο είναι πως κανένας αγώνας,όποια πολιτική θεση και αφετηρία να έχει, δεν μπορεί να με βρει αλληλέγγυα όταν γίνεται κανιβαλισμός. Δεν μπορούμε να μιλάμε για "καλή" ή "κακή" βία ούτε βέβαια πως "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", καθώς ο σκοπός θα'χει ήδη χαθεί και θα έχει απομείνει η αγιοποίηση, πόσο χειρότερα δηλαδή?

Ανώνυμος είπε...

Καταπληκτικό το κειμενάκι σου Αιμόφιλε (αλλά όχι Αιμοσταγή)! Η αλήθεια είναι πάντως πως το περιστατικό (βλ. και http://www.iospress.gr, έχει αρκετές πληροφορίες)έχει πολλαπλές αναγνώσεις ως προς τα ζητήματα ηθικής που θέτει. Δηλαδή, είναι ο λιθοβολισμός(δηλαδή η τεχνική), είναι οι δέκα εναντίον ενός, είναι η εκτέλεση-αφαίρεση ανθρώπινης ζωής(αιχμαλώτου),είναι όλα αυτά μαζί; Το σίγουρο πάντως είναι ότι η καφρίλα-αγριότητα σε γενικές γραμμές δε συνάδει με απελευθερωτικά προτάγματα...η δίκαιη εκδίκηση για μένα, ναι.

Ανώνυμος είπε...

Ο Παρμενίων Παπαθανασίου παρουσίασε μια ακραία πτυχή ομαδικής βίας του εμφυλίου: το τραγικό τέλος της αποστολής του Συνταγματάρχη Ιωάννη Παπαπέτρου το 1944 στα δυτικά του ποταμού Στρυμόνα. Ενώ ο ΕΛΑΣ είχε ήδη επικρατήσει σε ολόκληρη την Κεντρική Μακεδονία και τα ένοπλα τμήματα της ΠΑΟ είχαν διαλυθεί από τον Ιανουάριο του 1944, η συνεργασία του ΕΛΑΣ με τον μέχρι πρότινος εχθρικό αλλά τώρα συμπολεμιστή βουλγαρικό στρατό δημιούργησε ανησυχίες στον ελληνικό βορρά. Η ίδρυση μεικτών ελληνοβουλγαρικών επιτροπών ενέτεινε τη σύγχυση και στη δυτική πλευρά του Στρυμόνα διάφοροι τοπικοί οπλαρχηγοί, αντίθετοι στο ΚΚΕ, άλλοι αγγλόφιλοι και άλλοι γερμανόφιλοι, δρουν ανεξέλεγκτα. Στο πλαίσιο της δημιουργίας ελληνοαγγλικής βάσης εκτός του ελέγχου του ΕΛΑΣ στην περιοχή, οι Βρετανική αποστολή από το όρος Φαλακρό ζήτησε τη βοήθεια της μυστικής ηγεσίας της ΠΑΟ. Ο συνταγματάρχης Ι.Παπαπέτρου ανταποκρίθηκε και πραγματοποίησε τοπική επιστράτευση 1000 περίπου ατόμων τον Σεπτέμβριο του 1944, οι οποίοι διήλθαν σε δύο τμήματα το Στρυμόνα. Το πρώτο τμήμα απελευθέρωσε την Αλυστράτη και διέφυγε στο Φαλακρό, ενώ το δεύτερο υπό τον Παπαπέτρου αιχμαλωτίστηκε από τους Βουλγάρους και παραδόθηκε στον ΕΛΑΣ. Ο Παπαπέτρου και οι άντρες του φυλακίστηκαν και στις 4 προς 5 Οκτωβρίου 1944 περίπου 40 αξιωματικοί δολοφονήθηκαν, ενώ ως το τέλος του ίδιου έτους βασανίστηκαν κρατούμενοι και εκτελέστηκαν χωρίς καμία δικαστική διαδικασία και οι υπόλοιποι άντρες. Ο Παρμενίων Παπαθανασίου, ερευνώντας τα αίτια της ακραίας αυτής περίπτωσης, διαπίστωσε ότι το συμβάν έγινε με απόλυτη ευθύνη της τότε ΕΑΜικής αρχής και ότι αναφέρεται από όλες τις μη ΕΑΜικές πηγές, ενώ αντίθετα αγνοείται από τις ΕΑΜικές. Παράλληλα, η τύχη του Παπαπέτρου και των αντρών του φαίνεται ότι εξαρτήθηκε από τις διαθέσεις των κομμουνιστών της περιοχής και των στελεχών τους καθώς από την χωρίς προηγούμενο εκδήλωση ομαδικής και ακραίας εκδικητικής βίας. Η διαδικασία εξόντωσης των αιχμαλώτων αυτών δίνει ένα μέτρο της αγριότητας που επικράτησε στην πρώτη φάση του εμφυλίου, ενώ παράλληλα φωτίζεται και η σημασία των τοπικών δυνάμεων της βίας που δημιουργούν ταυτότητες.

http://www.elia.org.gr/civil_war_greek/tsotperigr.htm

Ανώνυμος είπε...

Μου αρέσει η συζήτηση γι ατην πολιτική ηθική της επικρατησάσης επαναστάσεως. Οι ανεπιτυχώς επαναστατήσαντες χριστιανοί δεν λένε απλώς "ο νεκρός δεδικαίωται", αλλά "ο νεκρός δεδικαίωται από της αμαρτίας", δηλαδή έπαψε πια να τον βασανίζει η δική του αμαρτία (και συνεπως να ταλαιπωρεί τους άλλους). Λένε όμως επίσης "ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω", πράγμα που σημαίνει ότι είναι δύσκολο να διαχωρίσεις την ηθική απέναντι στον συνάνθρωπο και την πολιτική ηθική από το ηθικό ερώτημα που στρέφεται προς τα μέσα, προς την ψυχική συγκρότηση αυτού που ερωτά.

Ο λιθοβολισμός άλλωστε είναι ο κατεξοχήν δημόσιος τρόπος εκτέλεσης (αφού εκτελούν οι "πολίτες", το πλήθος και όχι ο δήμιος) αλλά και ο πιο ατιμωτικός (επιφυλάσσεται στους μοιχούς και τους προδότες). Προϋποθέτει λοιπόν μια έννοια κοινωνίας στην οποία κάποιος παραβαίνει τον Νόμο. Το αν ο Νόμος αυτός είναι εκκοσμικευμένος ή επαναστατικός καθόλου δεν του αφαιρεί την "θεολογική" του προέλευση και διάσταση.

Τι υπερασπίζεσαι καλέ μου Aimofile μπροστά στο άγαλμα; Μάλλον τον νεκρό που "δεδικαίωται από της αμαρτίας"

Ανώνυμος είπε...

Εντυπωσιακή να μη τι άλλο η ημερομηνία αιχμαλωσίας του μακαρίτη κυρίου Παπαπέτρου. 22/23-9. Γιατί διήμερη σύλληψη? Ζασό? Ε?
Μια εκδοχή, που έρχεται σχετικά γρήγορα στο ταλαιπωρήμενο μυαλό, είναι ότι τον Γιαννάκη τον πιάσανε μεσάνυχτα και δεν ήθελαν καμία από τις δύο μέρες να στερήθεί αυτήν την ιστορική στιγμή από το κατάλογο των όσων σηματικών συνέβησαν στις 22/23-9-1944 παγκοσμίως.
Φυσικά θα υπάρχουν και άλλες πιο πειστικές και πιο εμπνευσμένες εκδοχές και ίσως κάπου εκεί έξω και η αλήθεια.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά από αυτές τις αξέχαστες μέρες, οι ένδοξες πέτρες της Μακεδονικής (υποθέτω) γής βρήκαν για άλλη μια φορά τον στόχο τους και φάνηκαν χρήσιμες. Αυτά.

utopia είπε...

Πολύ καλά σκέφτεσαι, μακάρι να το έκαναν περισσότεροι.Ρίξε μιά ματιά στο τελευταίο ποστ του βυτίου

Ανώνυμος είπε...

Για να αντιληφθεί κανείς πώς έφτασαν οι ελασίτες στο σημείο αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει τι τράβηξαν οι εαμίτες από τις δυνάμεις της Π.Α.Ο., της οργάνωσης του Παπαπέτρου, καθ' όλη την διάρκεια του καλοκαιριού του '44.

Το αν άξιζε ο ίδιος μιας τέτοιας τύχης, είναι ζήτημα που ποτέ δεν εξετάζεται σε πρώτο χρόνο...

Ανώνυμος είπε...

Στους λίγους που σώθηκαν ήταν και ο παππούς μου.Εκτελούσαν καθε μερα απο 30 - 50 ατομα ως 'εχθρους του Λαου'. Γλιτωσε γιατι ήταν μικροσωμος και σκουροχρωμος και έμοιαζε με γυφτο και τον αφησαν στους τελευταίους. Αυτοι που σας ποτισανε με ταξικο μισος δεν σας εχουν πει αληθειες. Το ότι οι Βουλγαροι κατακτητες συνεργάζονταν με τον ΕΛΑΣ και του παρεδίδαν όσους έκαναν πραγματικη αντισταση, δηλαδη τους αιχμαλώτους Ελληνες στην συγκεκριμενη περιπτωση δεν σε βαζει να σκεφτεις; με τοσο στρατο χιλιαδων οι κουμουνιστες αντι να χτυπανε τους Γερμανους χτυπουσαν τις μικροτερες ανεξαρτητες αντιστασιακες ομαδες βαπτιζοντας τες προδοτικες για να μην υπαρχει 'διεκδικητης στον θρονο της εξουσίας' μετα. Οι ιταλοι στον ΕΛΑΣ παρέδωσαν το οπλισμο οταν εφυγαν τελος του 1943 με συμφωνια που δεν εριξε ουτε σφαιρα εναντιων των Βουλγαρων και των Γερμανων που αποχωρουσαν αρον αρον απο την Ελλαδα.Κοιμηθειτε αγκαλια με το ταξικο σας μισος και το ονειρο να γινεται δημοσιοι υπαλληλοι όταν μεγαλώσετε ως γνησιοι αριστεροι και να αποτελεσετε γραναζι του καπιταλιστικου συστηματος που τοσο πολυ αντιπαθειτε. Σ.... η Ελλαδα κοιμαται...

abo-bder είπε...

https://ww-sk.com/%d9%81%d9%86%d9%8a-%d8%aa%d8%b1%d9%83%d9%8a%d8%a8-%d8%b3%d8%aa%d9%84%d8%a7%d9%8a%d8%aa-%d8%a8%d8%a7%d9%84%d8%b1%d9%8a%d8%a7%d8%b6/