100 οι ψήφοι στο εκπληκτικό mega-γκάλοπ του μπλογκ μας!

Εκατό λοιπόν οι ψήφοι στο καυτό ερώτημα "Κογιότ ή Μπιπ-μπιπ"(βλ.αρχείο.) Πολλές οι τοποθετήσεις, πολλές οι διαφωνίες, ωραία πράγματα δηλαδή...

Όταν ξεκίνησε το μπλογκ, σκεφτόμουνα ότι όταν θα φτάσει στην 100η ψήφο (το "όταν" χρονικοϋποθετικό, δηλαδή "όταν"+"αν"), θα κάνω ένα δικτυακό πάρτυ με άπειρους καλεσμένους, συνεντεύξεις, πολιτικές αναλύσεις...

Να'τοι λοιπόν οι εκατό ψήφοι... Καλή φάση... που όμως, ναι, ναι, πηγαίνει μαζί με τη μεγαλύτερη κρίση αυτού του μπλογκ από την ημέρα της γέννησής του (8 Οκτωβρίου 2007) . Είναι σαφές, γιατί να το κρύψουμε άλλωστε; Το μπλογκ αυτό περνάει μια κρίση ταυτότητας... Από κει που ανανεωνόταν κάθε τρεις μέρες, τώρα βαρύνανε τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο...

[ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟ ΛΥΡΙΣΜΟ]


Καθώς όμως τίποτε σ'αυτό τον κόσμο δεν παραμένει σταθερό, θα ήθελα να εξαγγείλω την ανάκαμψή του! Δεν ξέρω πότε. Δεν ξέρω πώς. Ξέρω όμως ότι ΘΑ!

Ιν δε μηντάημ, μια αναδημοσίευση για να μοιραστούμε κάτι από το πολύ αγαπημένο μου arsenelumpen. Το ποίημα μ' έχει στοιχειώσει κανονικά.

Θα σου χτίσω τον πύργο του Τατλίν,

για τα γενέθλια σου,

για να γλιστράς,

επάνω στις καμπύλες του,

κι ας πάει να γαμηθεί η Τρίτη Διεθνής,

χωρίς μνημεία,

χωρίς ούτε

μια τόση δα τσουλήθρα.

Κι εκεί ψηλά στα χίλια τετρακόσια μέτρα,

τα σύννεφα θα σου χαϊδεύουν το λαιμό,

κι εγώ στη βάση του θα σε κρατώ,

στα μπράτσα μου

που όπως του Ρώσου εργάτη,

είναι από πέτρα.

Μα τι, δε με πιστεύεις;

Μέτρα!

Φτάνουν τα μπράτσα μου τα 79 εκατοστά!

Καλά λοιπόν,

σε πείραζα απλώς,

γιατί μου φάνηκε κοινότυπο εντελώς,

να σου το πω έτσι σαφώς,

να τα εκατοστήσεις, σ’αγαπώ!

.