24 Σεπτεμβρίου 1945

Η πιο όμορφη θάλασσα:

Δεν τη διασχίσαμε ακόμα.

Το πιο όμορφο παιδί:

Δεν μεγάλωσε ακόμα.

Οι πιο όμορφες μέρες μας:

Δεν τις ζήσαμε ακόμα.

Και τα πιο όμορφα λόγια που θέλω να σου πω

δεν τά’χω πει ακόμα.

Ναζίμ Χικμέτ

Λάθος σκέψεις στο Αμύνταιο

8 Δεκεμβρίου, Σάββατο. Ξεκινάμε στις 6 τα χαράματα από το Πολυτεχνείο για την προσυγκέντρωση στην Κοζάνη. Η πορεία έχει καλεστεί στο Αμύνταιο για τις 11:00. Έχει περάσει ένας μήνας από τη δολοφονία του αλβανού μετανάστηΊλμι Λατές, πατέρα 5 παιδιών, ο οποίος πυροβολήθηκε εν ψυχρώ από τους συνοριακούς δολοφόνους. Μάλιστα.
Πορεία στο Αμύνταιο. Μάλλον ποτέ ξανά δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο σ'αυτόν τον τόπο. Μαζευόμαστε στην πλατεία, είμαστε καμιά 200αριά, είναι πραγματικά απίστευτο το πώς υπακούμε σ'αυτή την αριθμητική νόρμα...

Και νά' το το Αμύνταιο το πρωί του Σαββάτου. Σχετικά λίγοι περαστικοί, γενικώς χαμογελαστοί, παίρνουν τις προκηρύξεις που μοιράζουμε. Έχουμε κλείσει ένα από τα στενά που οδηγούν στην πλατεία, ωστόσο τα κάποια λιγοστά αυτοκίνητα που προσπαθούν να περάσουν, δεν κορνάρουν. Περιμένουν να παραμερίσουμε εμείς.

Αυτοί είναι λοιπόν οι κάτοικοι του Αμυνταίου. Αιμοσταγείς; Αιμοδιψείς; Συνένοχοι; Δεν ξέρω. Όλοι αυτοί; Είναι τελικά δολοφόνοι, όλοι αυτοί οι ευτυχισμένοι νοικοκυραίοι; Πιθανότατα...

Και ξαφνικά, ανάμεσα σ'αυτές τις σκέψεις, τον βλέπω να στέκεται στη μέση της πλατείας.

"Συνταγματάρχης πεζικού Παπαπέτρου Ιωάννης, αιχμαλωτισθείς υπό βουλγαρικού στρατού την 22/23-9-1944, παρεδόθη εις τους έλληνας κομμουνιστάς παρά των οποίων εξετελέσθη δια λιθοβολισμού την 30-9-1944."

Γύρω μου διάφοροι σύντροφοι και συντρόφισες διαβάζουν την επιγραφή και γελάνε:
"Ναι ρε, καλά τον κάνανε ρε, κι εμείς αυτό θα κάναμε, σκατά στον τάφο του ρεεεεε!!!."

Μάλιστα. Ναι, δεν λέω, πρέπει να ήταν μεγάλο κάθαρμα αυτός ο Παπαπέτρου. Το στομάχι μου όμως έχει τα χάλια του.

Προσπαθώ να αποκτήσω ξανά επαφή με την πραγματικότητα. Έλα τώρα, μην ξεχνιέσαι, η Ιστορία είναι γραμμένη με χιλιάδες λίτρα αθρώπινο αίμα, αν κοιτάξεις δίπλα στο άγαλμα του Παπαπέτρου θα δεις να στέκεται ο δολοφονημένος μετανάστης από τους συνοριοφύλακες, ο Ιλμί Λατές, με τα πέντε παιδιά του, μάλλον δεν θα γιορτάσουν τα χριστούγεννα φέτος, νά'τη λοιπόν, είναι παρούσα η Ιστορία, είναι παρούσα και σου φωνάζει "πάρε θέση τώρα! Λέγε ρε, με ποιον είσαι, με μας ή με τους άλλους;"

Εντάξει, ναι λοιπόν, φταίνε όλοι ή μάλλον φταίμε όλοι, συμφωνώ, σταματήστε! [...]


Κι ο Παπαπέτρου;
Μα είναι δυνατόν να κάθομαι και να σκέφτομαι τον Παπαπέτρου;

Κι όμως δεν μπορώ να ξεκολλήσω το μυαλό μου από την εικόνα, ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ. Ένας άνθρωπος μόνος. Κτήνος, ναι, οκ. Γύρω του άλλοι άνθρωποι με πέτρες στα χέρια. Δεν με ενδιαφέρει ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Ας είναι και οι πιο "νομιμοποιημένοι" λιθοβολιστές του πλανήτη που κλήθηκαν να εκτελέσουν την πιο έντιμη αμεσοδημοκρατική απόφαση του κόσμου. Εξεγείρομαι. Θυμάμαι τη Λία να χαμογελάει, τό 'χαμε συζητήσει παλιότερα, "είναι αυτό που αποκαλούμε δε χιούμαν κοντίσιον" μου είχε πει.

Δε χιούμαν κοντίσιον. Οι χριστιανοί λένε "ο νεκρός δεδικαίωται". Εμείς λέμε "σκατά στον τάφο του". Πιστεύω ότι εμείς έχουμε δίκιο. Όμως αυτό είναι άλλο ζήτημα. Ναι, φυσικά και θα πολεμήσω για τις ιδέες μου και ξέρω ότι πρόκειται να χυθεί πολύ αίμα. Ωστόσο, δεν θα λιθοβολούσα ποτέ. Κανέναν. Σε καμιά επαναστατική συνθήκη. Και για καμιά μεγάλη ιδέα. Όπως και δεν θα πανηγύριζα για το λιθοβολισμό κανενός. Ποτέ. Και για καμιά μεγάλη ιδέα.


Κάθομαι δίπλα στο άγαλμα. Δεν αφήνω κανέναν να πλησιάσει, υλοποιώντας την απόφαση της συνέλευσης, "να μην πειράξουμε τα μνημεία, για να μην προκαλέσουμε την τοπική κοινωνία". Μέσα μου όμως νιώθω πως φυλάω έναν αιχμάλωτο πολέμου. Κάτι σαν να παίζω σε ταινία του Κεν Λόουτς. Είμαι μέλος μια φανταστικής πολιτοφυλακής που φρουρεί έναν αιχμάλωτο που συνελήφθη στην αδυσώπητη μάχη της ιστορικής μνήμης με τη λήθη. Δεν θα τον πειράξει κανείς, τελεία και παύλα.

---

Είναι Δεκέμβρης του 2017. Το βράδυ, γύρω από τη φωτιά, ζητάω το λόγο, θέλω να μιλήσω ενώπιον της έκτακτης επιτροπής της 6ης πολιτοφυλακής: "Δεν έχω καμιά διάθεση να υπερασπιστώ αυτό το κάθαρμα, σύντροφοι και συντρόφισες. Δεν το κάνω για αυτόν, για όλους εμάς το κάνω. Γιατί αν χτίσουμε τον κόσμο που οραματιζόμαστε με σκατένια υλικά, σκατένιος θά'ναι και ο κόσμος μας. Συγνώμη αν είμαι ο αδύναμος κρίκος στο όραμά σας. Πάντως το δικό μου όραμα δεν είναι αυτό. Και θα την ξαναπαραφράσσω την Έμα Γκόλντμαν / και δεν θα είναι η τελευταία φορά:

If i have to stone to death, IT'S NOT MY REVOLUTION."
.

Εκτροπή και επανοικειοποίηση

Η ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ
Ήτανε που λέτε κάπου γύρω στα 1996 στη Θεσσαλονίκη, όταν μέλη του τότε Ράδιο Ουτοπία (αυτοδιαχειριζόμενο ραδιοφωνικό εγχείρημα που λειτούργησε από το 1988 έως το 1997) αποφάσισαν να ξεκινήσουν έναν κύκλο συζητήσεων γύρω από τη χρήση του Ραδιοφώνου. Τα ερωτήματα ήταν πολλά και πολύ σημαντικά: Η φύση του Μέσου, η σχέση πομπού-δέκτη, ο χειραγωγικός χαρακτήρας της μαζικής μετάδοσης. Και όλα αυτά με τις δέουσες κλεφτές ματιές πίσω στην περίφημη φράση του Μάρσαλ Μακλούαν "The medium is the message".

Αυτοί λοιπόν οι κύκλοι συζητήσεων κατέληξαν να διαχωρίσουν τα Μέσα σε δύο κατηγορίες: σε αυτά που μπορούμε να τα εκτρέψουμε και να τα επανοικειοποιηθούμε για επαναστατική χρήση και σε αυτά που δεν μπορούμε. Και μέσα σ' αυτή τη διάκριση, τοποθετήθηκε το μεν Ραδιόφωνο στα "καλά" Μέσα (δηλαδή τα εκτρέψιμα και επανοικειοποιήσιμα), η δε Τηλεόραση στα "κακά". Βασικό κριτήριο για αυτή την κατάταξη υπήρξε η απόλυτα κυριαρχική διάσταση της Εικόνας.

Τότε λοιπόν, ο γράφων είχε ψελλίσει μεταξύ άλλων ότι κατά τη γνώμη του αυτός ο απλουστευτικός μανιχαϊσμός ήταν ένα προχειρότατο συμπέρασμα, αποτέλεσμα της μεγάλης παράδοσης και εμπειρίας από τη χρήση του Ραδιοφώνου και ότι αν στη θέση του "Ράδιο Ουτοπία" είχαμε για 8 χρόνια ένα "T.V. Ουτοπία", θα είχαμε καταλήξει σε διαφορετικά συμπεράσματα (κατά το γνωστόν "όταν το πείραμα δεν επαληθεύει τη θεωρία, τότε ξαναγράψε τη θεωρία"...)

Το τι άκουσα, δεν λέγεται...


ΤΟ ΕΥΡΗΜΑ
Πολλά χρόνια πέρασαν από τότε. Λίγο - πολύ το ζήτημα ξεχάστηκε. Και εντελώς ανέλπιστα (όπως συμβαίνει πάντοτε στις ιστορίες αυτού του μπλογκ) έπεσα πάνω σε ένα εκπληκτικό εύρημα που μου έφερε τα πάνω-κάτω. Πάνω σε μία "εκτροπή" και "επανοικειοποίηση" που ειλικρινά νομίζω ότι βάζει το ζήτημα της χρήσης της Εικόνας σε νέες βάσεις.

Πρόκειται για ένα στιγμιότυπο του υπάρχοντος πολιτισμού από τα πλέον εχθρικά προς όσα πρεσβεύει το κοινωνικοαπελευθερωτικό πρόταγμα: Το "σκυλάδικο" τραγούδι. Φαινομενικά, ως Μέσο, απόλυτα απορριπτέο και εντελώς απίθανη η επανοικειοποίησή του με οποιουσδήποτε όρους.

Να όμως που ένας μαιτρ του είδους, ο σκηνοθέτης Δημοσθένης Δημητριάδης, ήρθε, με τη δημιουργία ενός Bίντεο-Kλιπ, όχι απλώς να διορθώσει τα ατοπήματα ενός κακίστου σκυλάδικου τραγουδιού (τόσο από απόψεως πολιτικής ορθότητας όσο και από μουσικολογικής απόψεως) αλλά και να προωθήσει ζητήματα που απασχολούν και θα απασχολούν κάθε μελλοντικό επαναστάτη και επαναστάτρια.


ΚΑΙ ΤΩΡΑ Ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ
Εδώ λοιπόν αρχίζει ο δικός σας ενεργητικός ρόλος, που όπως πάντα προωθείται από αυτό το μπλογκ. Δείτε το Βίντεο Κλιπ που ακολουθεί, βρείτε τα 12 σημεία ξεκάθαρης πολιτικής ορθότητας που προάγει και κερδίστε πλούσια δώρα. Οι όροι συμμετοχής ακολουθούν στο τέλος της δημοσίευσης.

Εμείς για να σας διευκολύνουμε, σας δίνουμε 3 από τις 12 σωστές απαντήσεις:

1) Ο ήρωας για ξεπεράσει τον πόνο του καθαρίζει το σπίτι χρησιμοποιώντας Άζαξ και Βετέξ (αντί να παίζει τάβλι στο καφενείο ή να μπεκροπίνει σε κακόφημα μπαρ)

2) Η ζωγραφική του είναι επηρεασμένη σαφώς από τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό (και όχι από τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό ή κάποιο παρόμοιο ολοκληρωτικό στρατευμένο ρεύμα)

3) Το αντικείμενο του πόθου του φοράει φουστάνι και έχει μούσια (δηλαδή είναι ανοιχτό στην απειρότητα της επιθυμίας και δεν εγκλωβίζεται στα στερεότυπα περί ομορφιάς ή φύλου)


ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

ΟΡΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
Ο διαγωνισμός διενεργείται με πρωτοβουλία και χρηματοδότηση της Π.Ε.ΓΕ.Π.ΟΡΘΟ.ΠΑΡ.ΤΕΧ. (Προεπαναστατικής Επιτροπής για τη Γενίκευση της Πολιτικής Ορθότητας στις Παραστατικές Τέχνες) σε συνεργασία με το aimof.blogspot.com. Μέλη της Επιτροπής, συγγενείς τους εξ αίματος μέχρι 4ου βαθμού καθώς και συγγενείς εξ αίματος ή εξ αγχιστείας της Σεράτιας Μαρκένσες σε απεριόριστο βαθμό δεν μπορούν να λάβουν μέρος στο διαγωνισμό. Οι σωστές απαντήσεις έχουν κατατεθεί στο Συμβολαιογράφο Ευρυτανίας κ. Δημήτριο Μικρούτσικο. Για τη συμμετοχή στο διαγωνισμό δεν είναι απαραίτητη η αγορά του προϊόντος.


.

Νέες συνεργασίες στο kalokerisapilas

(...που εδώ που τα λέμε, έχουν φτάσει σε μας εδώ και καναδυο μήνες αλλά πού χρόνος για επεξεργασία...)


Οι δύο νέες λοιπόν συνεργασίες στο kalokerisapilas είναι ποιητικές συλλογές και λέγονται

ΥΠΟΡΕΑΛΙΣΜΟΣ (υπό Purple Caveman)
και
ΓΡΑΦΕΣ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΛΛΟΥ & ΓΑΒΓΑΜΗΛΑ (υπό Κ.Π.Αλύτη)



Δεν έχετε παρά να τα κατεβάσετε από το www.disobey.net/kalokerisapilas


-------------


Και κατιτις για να ανοίξει η όρεξη για ανάγνωση:






ΟΜΩΣ

Προχθές συνάντησα έναν άνθρωπο
που φορούσε ένα ζευγάρι δεν
τα πόδια του ήταν τυλιγμένα σ' ένα ποτέ
και με μια έκφραση απορίας αποτυπωμένη
στο πρόσωπό του
κουνούσε τα όμως του.





Ιπτάμενα αφεντικά 17.03

Βγάλε την ηλίθια,
την ανθρωπίσια σου στολή,
αφεντικό·
φόρα το καπελάκι σου,
να χέζουν τα πουλιά στο γείσο
και στάσου στη σειρά, στον καταπέλτη.





ΚΑΛΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ!

.