Περί σκατοφαγίας (γενικώς;)

Η συζήτηση για τη σχέση «μέσων-σκοπού» στους αγώνες για μια άλλη κοινωνία, κρατεί καλά στις μέρες μας. Ως ελάχιστη συμβολή, στέλνω τις παρακάτω σκέψεις, με αφορμή το σύνθημα «Φάτε σκατά, κερνάει το κράτος» που είδα γραμμένο σ’ έναν τοίχο στη Θεσσαλονίκη.

Ο σκοπός: Να διαδοθεί η ιδέα της απαισιότητας του κρατικού μηχανισμού.

Τα μέσα: Η επινόηση ενός δυνατού συνθήματος, ένα κόκκινο σπρέυ και ένας τοίχος.

Μέχρις εδώ καλά. Επίθεση στους καθαρούς τοίχους, αμεσότητα στην απεύθυνση, ίσως με λίγη λεκτική βία αλλά πάντως με βαθειά ειλικρίνεια και χιούμορ. Το αποτέλεσμα είναι το ακόλουθο:

Ένα ερώτημα όμως αναδύεται, μόλις ρίξουμε μια ματιά στις συγκεκριμένες συνθήκες μέσα στις οποίες κάνουμε την προπαγάνδα μας. Αυτό λοιπόν το σύνθημα είναι γραμμένο σε έναν τοίχο της οδού Ρακτιβάν. Τι το ιδιαίτερο έχει η Ρακτιβάν; Πρόκειται για ένα εκ των πιο μικρών κι ανήλιαγων στενών στο Διοικητήριο, πάνω απ’την Κασσάνδρου. Είναι ένα από αυτά τα απαίσια στενά που το απέναντι μπαλκόνι απέχει 3 μέτρα και, αν έχεις την ατυχία να μένεις στο ημιυπόγειο, μοναδική θέα του σπιτιού σου είναι ο απέναντι τοίχος , επίσης στα 3 μέτρα και κάτι…

Και δεν χρειάζεται να αναρωτηθεί κανείς ποιοι μένουν σ’αυτά τα ημιυπόγεια.

Στη Ρακτιβάν λοιπόν, απέναντι από το παράθυρο του ημιυπογείου, δεν μπορείς να γράφεις ΦΑΤΕ ΣΚΑΤΑ. Γιατί στο ημιυπόγειο της Ρακτιβάν τρώνε σκατά κάθε μέρα, πρωί - μεσημέρι - βράδυ. Η ρωσίδα μετανάστρια του ημιυπογείου τρώει σκατά, σερβιρισμένα με διάφορους τρόπους: από το αφεντικό της, τους μπάτσους, τους γείτονες, τον άντρα της. Δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη από τη δική μας (καθημερινή και αναπόδραστη λόγω φάτσα-κάρτας) υπενθύμιση.

Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος/α: Δηλαδή τι εννοείς; Να πάμε να ζωγραφίσουμε λουλούδια;

Ναι ρε, λουλούδια.

«Πόλη που καίγεται, λουλούδι που ανθίζει»

έτσι δεν το λέμε;

----------------------
Φλασαϊκό Υστερόγραφο : Ο πολυαγαπημένος κύριος Ντίνος, σχολιάζοντας το σύνθημα «για μια καλύτερη ποιότητα ζωής» που είδε γραμμένο σ’έναν τοίχο, γράφει στα Μικρά Ποιήματα το εξής απαράδεκτο: «μα όσο δε σεβόμαστε τους τοίχους, πού να βρεθεί η ποιότητα;»

Ίσως η χειρότερη στιγμή ενός πραγματικά σπουδαίου έργου.

---