Α. ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΠΙΣΩ. Β. ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΠΙΣΩ. Γ. ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΠΙΣΩ. Δ. ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΙΩΣ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΠΙΣΩ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟ ΠΙΑ. Ε. ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ Η ΛΥΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ. ΣΤ. Η ΛΥΣΗ ΙΣΩΣ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ. Ζ. ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ (ΦΟΥΛ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΟΥΝΕΒΑ ΚΑΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ.) Η. ΕΙΧΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΜΙΑ ΔΙΕΣΤΡΑΜΕΝΗ ΙΔΕΑ... ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗΣ ΣΥΛΟΓΗΣ. Θ. ΑΝ ΝΑΙ ΘΑ ΣΕ ΣΚΙΣΩ. Ι. ΘΑ ΣΕ ΣΚΙΣΩ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΑΛΛΑ ΘΑ ΣΤΗΡΙΞΩ. ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ;
Το δωκα εντέλει της ξαδέλφης σου το μαύρο το κασκολάκι που θα ρθει με το λεωφορείο είπε και σου βαλα μέσα κι ένα σκούφο ζεστό ζεστό να σε φυλάει από το κρύο σιχαμένο που όλο άρρωστο είσαι ψέμματα μου λες τάχαμου και την θεία σου ούτε που καταδέχεσαι να ρθεις που σε παρακαλάω. Άντε σ' αφήνω τώρα μη μ' αρπάξει η πίττα που κάμω για τα παιδιά κι έχω τ' απόγεμα να πάμε με τη Βασιλική από την πολυκατοικία στη λαϊκή συνέλευση που κάνουν τα παιδιά να φάνε γιατί κατάληψη με άδειο στομάχι γίνεται; δε γίνεται τους είπα
Άιντε σ' αφήνω τώρα αφορισμένο, με αγάπη Η θεία σου από το Κουκάκι
ειδα τα καλυτερα μυαλα της γενιας μου διαλυμενα απο την τρελα,υστερικα γυμνα και λυμασμενα,να σερνονται μεσα στους νεγρικους δρομους την αυγη γυρευοντας μιαν αναγκαια δοση,χιπστερς με αγγελικα κεφαλια να φλεγονται για την αρχαια ουρανια ενωση με την αστρικη γεννητρια μεσα στη μηχανη της νυχτας,που φτωχοι κουρελιασμενοι με βαθουλωμενα ματια και φτιαγμενοι σταθηκαν καπνιζοντας μεσα στο υπερφυσικο σκοταδι τιποτενιων διαμερισματων αιωρουμενοι πανω απο τις κορυφες των πολεων βυθισμενοιμ στην τζαζ,που προταξαν τους εγκεφαλους τους γυμνους στον ουρανο κατω απο τον Εναεριο σιδηροδρομο και ειδαν αγγελους μωαμεθανους να τρεκλιζουν φωβισμενοι σε ταρατσες πολυκατοικιων,που περασαν απο τα πανεπιστημια με ηρεμα ακτινοβολα ματια και παραισθησεις του Αρκάνσας και τραγωδια με το φως του Μπλεηκ αναμεσα στους μελετητες του πολεμου που διωχθηκαν απο τις ακαδημιες λογω τρελας και εκδοσης στιχων ανηθικων στου κρανιου τα παραθυρα,που διπλωθηκαν απο τον φοβο ξεντυμενοι σε αξυριστα δωματια,καιγοντας τα λεφτα τους στα καλαθια των αχρηστων και ακουγοντας τον Τρομο μεσ' απ' τον τοιχο.....
Επειδή μας έχει δείξει στο παρελθόν οτι διαβάζεις μεγάλους θεολόγους(τρομάρα τους!!!), όπως εδώ http://aimof.blogspot.com/2008/02/blog-post.html έχω να σου προτείνω ακόμα έναν για την περίπτωσή σου.Είναι ο Γεώργιος Μαντζαρίδης ο οποίος στο (καταπληκτικό!)βιβλίο του Χριστιανική ηθική (τόμος δεύτερος) αναλύει μεταξύ άλλον τα είδη της απελπισίας.Και συγκεκριμένα γράφει:"Η απελπισία χαρακτηρίζεται, στην πατερική γραμματεία ως δαιμονική διάθεση που οδηγεί στην καταστροφή.Είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του διαβόλου.Αυτός πιστεύει και φρίττει, αλλά δεν ελπίζει...Υπάρχει όμως και η ελπιδοφόρα απελπισία.Ο άνθρωπος βλέποντας την κατάσταση του και τις περιορισμένες δυνάμεις του απελπίζεται από τον εαυτό του.Δεν σταματά όμως εδώ,ούτε σκοτώνει την ελπίδα του αλλά,ελπίζει στον Θεό."(εδώ βάζεις ό,τι θέλεις π.χ.παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση ή ό,τι άλλο σε βολεύει βρε αδερφέ) ΥΓ1 τελείωνε με την κατάθλιψη,έχουμε πολλά να κάνουμε ακόμη.. ΥΓ2 και βγάλε αυτή τη μαυρίλα απο κει μας μαυρίζεις τη ψυχή!
Με μια πρόχειρη διάγνωση που έκανα διαπιστώνω μεθεξεγερσιακή μελαγχολία με χωροχρονικό ταξιδιωτικό ιδεασμό. Ο ασθενής μας αναπολεί μια συγκεκριμένη στιγμή στο χρόνο αδυνατώντας να αποδεσμευτεί προκαλώντας έτσι μια ρήξη στο ιστορικό συνεχές και παλινδρομώντας συνεχώς σε αυτό που μοιαζει να φαίνεται ως ιδεατό.
Απλά βηματάκια θεραπείας: 2-3 συνελεύσεις τη μέρα και καθημερινή εφαρμογή των νέων εμπειριών και συμπερασμάτων πριν και μετά το φαγητό. Αποφύγετε την απότομη διακοπή των δραστηριοτήτων του δεκέμβρη γιατι καραδοκεί η επιστροφή των συμπτωμάτων (φαινόμενο rebound).
Φίλε μου Αιμόφιλε, ακόμα κι αν είσαι ποιητής, οφείλεις να είσαι σαφέστερος: Τι σημαίνει «Γαμώ τον Δεκέμβρη»; Ότι οι άλλοι 11 δεν θα περάσουν από το κρεβάτι σου; Ότι αυτός σούκατσε, μαυτόν θα βολευτείς μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο;
Και λίγη τροφή για σκέψη: στα τούρκικα ο Δεκέμβρης λέγεται Aralik...
αφού σε έπιασε μελαγχολία γηπεδικού τύπου, θα σε απαντήσω αναλόγως:
ΔΕΝ ΞΕΝΕΡΩ- ΔΕΝ ΞΕΝΕΡΩΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΜΑΛΑΚΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕ
ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΤΑΝΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΑΙΓΟΤΑΝΕ ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΗ Π....Ά (Η ΑΝΤΙΣΕΞΙΣΤΙΚΗ ΜΟΥ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΜΕ ΑΥΤΟΛΟΓΟΚΡΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟ)
κι άμα δεν καταλαβαίνεις πώς πάνε να σε στείλω ένα διαρκείας του πάοκ...
ΣΥΝΕΛΘΕ, Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, ΕΧΕΙΣ ΤΟΣΑ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ, ΣΠΑΝΙΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ, να συνεχίσω με τα κλισέ ή όντως χρειάζεσαι σφαλιάρες και προδέρμ;
17 σχόλια:
Όλοι ζοριζόμαστε ρε αιμόφιλε. Θα χρειαστεί πολύς χρόνος μάλλον. Το ζήτημα είναι τι κερδίσαμε.Και τι θα τα κάνουμε αυτά που κερδίσαμε.
Ε
ΔΕ ΘΕΛΩ ΤΕΤΟΙΑ
ΔΕ ΘΕΛΩ ΤΕΤΟΙΑ
ΔΕ ΘΕΛΩ ΤΕΤΟΙΑ
Α. ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΠΙΣΩ.
Β. ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΠΙΣΩ.
Γ. ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΠΙΣΩ.
Δ. ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΙΩΣ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΠΙΣΩ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟ ΠΙΑ.
Ε. ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ Η ΛΥΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ.
ΣΤ. Η ΛΥΣΗ ΙΣΩΣ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ.
Ζ. ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ (ΦΟΥΛ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΟΥΝΕΒΑ ΚΑΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ.)
Η. ΕΙΧΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΜΙΑ ΔΙΕΣΤΡΑΜΕΝΗ ΙΔΕΑ... ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗΣ ΣΥΛΟΓΗΣ.
Θ. ΑΝ ΝΑΙ ΘΑ ΣΕ ΣΚΙΣΩ.
Ι. ΘΑ ΣΕ ΣΚΙΣΩ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΑΛΛΑ ΘΑ ΣΤΗΡΙΞΩ. ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ;
ναι ρε γαμωτο. και δε σκέφτηκε κανείς να πετάξει και καμιά πέτρα προς τα πίσω για να ξαναβρούμε το δρόμο...
ευτυχώς όμως έχουμε καλή σηματοδότηση για να συνεχίσουμε προς τα μπρος.
τσιριμπιμ τσιριμπομ
μη παιδεύεσαι.
Δε θα γυρίσεις.
Κανόνισε μόνο τον τρόπο που θα πάς μπροστά.
δ
εμόφιλεεεεεε.........
εδώ και χρόνια μόνο εμπρό
με πάει αυτός ο Aναγνώ
(ήμουν πάντα κακή ποιήτρια το ξέρω!)
http://www.mediafire.com/?sy0hgv5efz4
(δωράκι, ανοίγει με winrar)
http://aerapatera.wordpress.com/
θες μια-δυο-οσες πορειες για παρτη σου?
θες αλληλεγγυη σε κατι?
θες στοργη και προδερμ?
θες καμια στη μαπα να συνελθεις?...
διαλεξε οσα θες.. :ο)
Αχ ρε ήμε, τελικά, εκείνη η πέτρα, πού να πήγε;
Γιατί εμένα μου φαίνεται ότι ακόμα διαγράφει την τροχιά της.
Ανιψούδι μου!
Το δωκα εντέλει της ξαδέλφης σου το μαύρο το κασκολάκι που θα ρθει με το λεωφορείο είπε και σου βαλα μέσα κι ένα σκούφο ζεστό ζεστό να σε φυλάει από το κρύο σιχαμένο που όλο άρρωστο είσαι ψέμματα μου λες τάχαμου και την θεία σου ούτε που καταδέχεσαι να ρθεις που σε παρακαλάω. Άντε σ' αφήνω τώρα μη μ' αρπάξει η πίττα που κάμω για τα παιδιά κι έχω τ' απόγεμα να πάμε με τη Βασιλική από την πολυκατοικία στη λαϊκή συνέλευση που κάνουν τα παιδιά να φάνε γιατί κατάληψη με άδειο στομάχι γίνεται; δε γίνεται τους είπα
Άιντε σ' αφήνω τώρα αφορισμένο, με αγάπη
Η θεία σου από το Κουκάκι
ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΑΥΤΟΝ ΕΜΟ...
ΟΠΩς ΤΑ ΛΕΣ...ΟΠΩΣ ΤΑ ΛΕΕΙ...
Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις
Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.
Ἤτανε νέοι ἤτανε νέοι, ἦταν παιδιὰ
καὶ ἔτυχε νά ῾ναι καὶ καλὴ σοδειά.
Ξεχασμένος κι ἀτίθασος νὰ περπατῶ
κρατώντας μία σπίθα τρεμόσβηστη στὶς ὑγρές μου παλάμες
Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.
Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.
Τὸ δικό μας τὸ δάσος δὲν τὸ κρύβει ὁ οὐρανός.
Δὲν περνοῦν ἀπὸ δῶ ξυλοκόποι.
Κι ἂν σκέφτομαι εἶναι γιατὶ ἡ συνήθεια εἶναι πιὸ προσιτὴ ἀπὸ τὴν τύψη.
Μὰ ποιὸς θα᾿ ρθεῖ νὰ κρατήσει τὴν ὁρμὴ μιᾶς μπόρας ποὺ πέφτει;
-Λές- πῶς περάσαμε ἀσυνείδητα τὰ μεσάνυχτα
Ἕναν ὁλόισιο ἀσφαλτοστρωμένο δρόμο.
Μὰ τώρα αὐτὸς εἶναι ἁπλὸς θεατὴς
Ἀνώνυμος ἀνθρωπάκος μέσα στὸ πλῆθος
Μὲ τὰ χέρια στὸ στῆθος σὰν ἕτοιμος νεκρὸς
Τώρα πιὰ δὲ χειροκροτεῖ δὲ χειροκροτεῖται.
(Νὰ ξέρεις πάντα τὸ πότε καὶ τὸ πῶς)
(Φτάνει. Μ᾿ αὐτὰ δὲ γράφονται τὰ ποιήματα. Μὴν ἐπιμένεις.
Ἄλλον ἀέρα θέλουν γιὰ ν᾿ ἀρέσουν, ἄλλη «μετουσίωση».
Τὸ παραρίξαμε στὴ θεματογραφία).
ειδα τα καλυτερα μυαλα της γενιας μου διαλυμενα απο την τρελα,υστερικα γυμνα και λυμασμενα,να σερνονται μεσα στους νεγρικους δρομους την αυγη γυρευοντας μιαν αναγκαια δοση,χιπστερς με αγγελικα κεφαλια να φλεγονται για την αρχαια ουρανια ενωση με την αστρικη γεννητρια μεσα στη μηχανη της νυχτας,που φτωχοι κουρελιασμενοι με βαθουλωμενα ματια και φτιαγμενοι σταθηκαν καπνιζοντας μεσα στο υπερφυσικο σκοταδι τιποτενιων διαμερισματων αιωρουμενοι πανω απο τις κορυφες των πολεων βυθισμενοιμ στην τζαζ,που προταξαν τους εγκεφαλους τους γυμνους στον ουρανο κατω απο τον Εναεριο σιδηροδρομο και ειδαν αγγελους μωαμεθανους να τρεκλιζουν φωβισμενοι σε ταρατσες πολυκατοικιων,που περασαν απο τα πανεπιστημια με ηρεμα ακτινοβολα ματια και παραισθησεις του Αρκάνσας και τραγωδια με το φως του Μπλεηκ αναμεσα στους μελετητες του πολεμου που διωχθηκαν απο τις ακαδημιες λογω τρελας και εκδοσης στιχων ανηθικων στου κρανιου τα παραθυρα,που διπλωθηκαν απο τον φοβο ξεντυμενοι σε αξυριστα δωματια,καιγοντας τα λεφτα τους στα καλαθια των αχρηστων και ακουγοντας τον Τρομο μεσ' απ' τον τοιχο.....
κατι παιζει και μ αυτον......
allen ginsberg
[και ψυχραιμια]
Σε παραπέμπω αιμο-φιλε στον ιδιο σου τον εαυτό... και κατ'επεκτασην στην παραπομπή σου στον Nazim Hikmet.
http://aimof.blogspot.com/2007/12/24-1945.html
"φερστ τάιμ ποστερ, λονγκ τάιμ λαρκερ" που λενε.
Η μελαγχολία σου με μελαγχόλησε και μου βγαίνει ο ρομαντισμός.
θα τα ξαναπούμε (και αυτό είναι απειλή)
Επειδή μας έχει δείξει στο παρελθόν οτι διαβάζεις μεγάλους θεολόγους(τρομάρα τους!!!), όπως εδώ
http://aimof.blogspot.com/2008/02/blog-post.html
έχω να σου προτείνω ακόμα έναν για την περίπτωσή σου.Είναι ο Γεώργιος Μαντζαρίδης ο οποίος στο (καταπληκτικό!)βιβλίο του Χριστιανική ηθική (τόμος δεύτερος) αναλύει μεταξύ άλλον τα είδη της απελπισίας.Και συγκεκριμένα γράφει:"Η απελπισία χαρακτηρίζεται, στην πατερική γραμματεία ως δαιμονική διάθεση που οδηγεί στην καταστροφή.Είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του διαβόλου.Αυτός πιστεύει και φρίττει, αλλά δεν ελπίζει...Υπάρχει όμως και η ελπιδοφόρα απελπισία.Ο άνθρωπος βλέποντας την κατάσταση του και τις περιορισμένες δυνάμεις του απελπίζεται από τον εαυτό του.Δεν σταματά όμως εδώ,ούτε σκοτώνει την ελπίδα του αλλά,ελπίζει στον Θεό."(εδώ βάζεις ό,τι θέλεις π.χ.παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση ή ό,τι άλλο σε βολεύει βρε αδερφέ)
ΥΓ1 τελείωνε με την κατάθλιψη,έχουμε πολλά να κάνουμε ακόμη..
ΥΓ2 και βγάλε αυτή τη μαυρίλα απο κει μας μαυρίζεις τη ψυχή!
Εγώ λέω αιμόφιλε να πάμε να ζωγραφίσουμε λουλούδια!
http://aimof.blogspot.com/2007/11/blog-post.html
φιλια πολλα
Με μια πρόχειρη διάγνωση που έκανα διαπιστώνω μεθεξεγερσιακή μελαγχολία με χωροχρονικό ταξιδιωτικό ιδεασμό. Ο ασθενής μας αναπολεί μια συγκεκριμένη στιγμή στο χρόνο αδυνατώντας να αποδεσμευτεί προκαλώντας έτσι μια ρήξη στο ιστορικό συνεχές και παλινδρομώντας συνεχώς σε αυτό που μοιαζει να φαίνεται ως ιδεατό.
Απλά βηματάκια θεραπείας: 2-3 συνελεύσεις τη μέρα και καθημερινή εφαρμογή των νέων εμπειριών και συμπερασμάτων πριν και μετά το φαγητό. Αποφύγετε την απότομη διακοπή των δραστηριοτήτων του δεκέμβρη γιατι καραδοκεί η επιστροφή των συμπτωμάτων (φαινόμενο rebound).
δρ.αρσεν (συμβεβλημένος με την εξεγερση)
Φίλε μου Αιμόφιλε, ακόμα κι αν είσαι ποιητής, οφείλεις να είσαι σαφέστερος:
Τι σημαίνει «Γαμώ τον Δεκέμβρη»; Ότι οι άλλοι 11 δεν θα περάσουν από το κρεβάτι σου; Ότι αυτός σούκατσε, μαυτόν θα βολευτείς μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο;
Και λίγη τροφή για σκέψη: στα τούρκικα ο Δεκέμβρης λέγεται Aralik...
αφού σε έπιασε μελαγχολία γηπεδικού τύπου, θα σε απαντήσω αναλόγως:
ΔΕΝ ΞΕΝΕΡΩ-
ΔΕΝ ΞΕΝΕΡΩΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ
ΜΑΛΑΚΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕ
ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΤΑΝΕ
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΑΙΓΟΤΑΝΕ
ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΗ Π....Ά (Η ΑΝΤΙΣΕΞΙΣΤΙΚΗ ΜΟΥ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΜΕ ΑΥΤΟΛΟΓΟΚΡΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟ)
κι άμα δεν καταλαβαίνεις πώς πάνε να σε στείλω ένα διαρκείας του πάοκ...
ΣΥΝΕΛΘΕ, Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, ΕΧΕΙΣ ΤΟΣΑ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ, ΣΠΑΝΙΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ, να συνεχίσω με τα κλισέ ή όντως χρειάζεσαι σφαλιάρες και προδέρμ;
Δημοσίευση σχολίου