Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κάτι σαν ΘΕΩΡΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κάτι σαν ΘΕΩΡΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

16 Φεβ 2009

Πίσω από τις λέξεις...

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου. Μάλιστα. Παρασκευή και 13. Θαυμάσια. Κατηφορίζω προς το γραφείο. Σε μια κλίμακα από το 1 ως το 100, η επιθυμία μου για δουλειά βρίσκεται γύρω στο 4,2. Ας είναι. Φτάνω στη Διοικητηρίου. Για λόγους καθαρά εθιμοτυπικούς ρίχνω μια φευγαλέα ματιά στο σελάδικο του Τόνη Μπάτζιο. Τυχερός ο Τόνη. Ακόμα κοιμάται.

Περνάω απέναντι. Δίπλα στο Σέβεν είναι ένα ψευτοτρέντυ ψιλικατζίδικο με μια φρικτή βιτρίνα. Τα πρωινά που κατεβαίνω στη δουλειά με τα πόδια, κάνω μια σύντομη στάση για να πάρω την πρωινή σύγχιση από τα πρωτοσέλιδα του τοπικού Τύπου.


Για να δούμε... Μπα, είναι πολύ πρωί, μόνο η Μακεδονία βγήκε... Η Μακεδονία... Καλή εφημερίδα... Δημοκρατική... Και με λαμπρό παρελθόν... Προσωπικά, η ανάγνωση της πρώτης σελίδας της μου έχει στοιχίσει κάμποσες ταχυκαρδίες...



Κοιτάζω λοιπόν το πρωτοσέλιδο. Τα μάτια μου είναι κάπως θολωμένα από τον ύπνο. Όμως παρ' όλη τη θολούρα, κάτω δεξιά διακρίνω κάτι σαν φωτιές. "Ωχ..." σκέφτομαι. "Ρεπορτάζ από τη χτεσινή πορεία..." Και προσπαθώ να ψιλοδιαβάσω τον τίτλο. Λίγο καθαρότερα αυτή τη φορά...



Ναι, είναι σαφές. Στο βάθος φωτιές και μπροστά ματατζήδες (εξόφθαλμο τεκμήριο της πλευράς που διάλεξε ο φωτορεπόρτερ). Καταλαβαίνω αμέσως ότι πρόκειται για φωτογραφία αρχείου αφού στη χτεσινή πορεία δεν έγιναν παρά κάτι μικροεπεισόδια... Δεν κολλάω σ' αυτό, έτσι κι αλλιώς έχω να αντιπαρατεθώ με το περιεχόμενο του άρθρου... Τέλος πάντων, στον τίτλο διαβάζω κάτι σαν "αναταραχή". Παίρνω μια ανάσα, καθαρίζω λίγο τα μάτια μου και διαβάζω πιο προσεκτικά:


Τι;

Οχι, δεν μπορεί, δεν μπορεί να το διάβασα αυτό...!

Κι όμως! Το κοιτάζω ξανά και ξανά. Ναι ναι, καλά είδα.
Μια φωτογραφία από επεισόδια και από πάνω ο τίτλος: "Αναίτια αναταραχή"




Αναίτια αναταραχή...

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ!

Θέλω να πάρω τηλέφωνο στη Μακεδονία, θέλω να στείλω φιλάκια στο δημοσιογράφο που το έγραψε και στον αρχισυντάκτη που δεν το έκοψε από την πρώτη σελίδα.
Ή μάλλον αύριο, που είναι του Αγίου Βαλεντίνου, θα πάω από τα γραφεία τους να τους πάω ένα δωράκι, έστω μια Λάκτα, κάτι τις τέλος πάντων.

Αναίτια αναταραχή! Καταπληκτικό!
Και είμαι σίγουρος ότι αυτοί οι βλάκενς δεν κατάλαβαν πόσο σημαντικό ήταν αυτό που έγραψαν στο πρωτοσέλιδο...
Δεν κατάλαβαν ότι ενδεχομένως να έκαναν την πρώτη "επίσημη" υπόγεια καταγραφή της κοινωνικής νομιμοποίησης του Δεκέμβρη στην αντιδραστικότατη "δημόσια σφαίρα" της Θεσσαλονίκης.

Διότι απλούστατα, αν τα μικροκαψίματα και τα μικροσπασίματα της 12ης Φεβρουαρίου ήταν μια "ΑΝΑΙΤΙΑ" αναταραχή, τότε αυτό σημαίνει ότι υπήρξαν άλλα καψίματα και άλλα σπασίματα που δεν ήταν ΑΝΑΙΤΙΑ.

Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι:
Το αναίτιο, το άδικο, το ασήμαντο, για να υπάρξουν πρέπει να σταθούν απέναντι στο δικαιολογημένο, το δίκαιο, το σημαντικό.

Τι να σας κάνω αγαπητοί μου... Πάρ' τε το χαμπάρι. Ο Δεκέμβρης εισβάλλει παντού.

Ακόμη και πίσω από τις λέξεις.

Ακόμη και πίσω απ' τις δικές σας λέξεις.-

17 Μαΐ 2008

Άντε μη σηκωθώ να πάω στο Παπουνάνε.

Υποφέρουν οι στίχοι. Συχνά. Με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Ο πιο κλασικός βρίσκεται στα χέρια των ποιητών, όμως εδώ δεν θα μας απασχολήσει αυτό το ζήτημα. Οι ποιητές ας τυραννάν την ποίηση όσο θέλουν, στο κάτω κάτω αυτή φταίει, ας μην τους έκανε παρέα. Άσε που ποιοι είμαστε εμείς στο φινάλε, για να μιλήσουμε επ' αυτού...


Όμως είναι αλήθεια, ότι συχνότερα οι στίχοι υποφέρουν στο στόμα των επίδοξων απομνημονευτών τους. Παρανοήσεις, παρανοήσεις, παρανοήσεις. Κι όταν αρχίζουν και τα τραγουδίσματα, εκεί πια το κακό θεριεύει και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό.

Τι να κάνεις όμως... Είμεθα όλοι κομιστές του κόσμου μας, του συνειδητού και του ασυνειδήτου. Κι όπως πολύ σωστά παρατήρησε και η μαιτρές της ψυχανάλυσης Φρόσω Μπ., με τα υλικά αυτού του κόσμου αναπλάθει ο καθένας από εμάς τους στίχους που ακούει, στη δική του μοναδική εκδοχή.

Πολλές λοιπόν και διαφορετικές οι αιτίες αυτών των παρανοήσεων. Ένα χαλαρό 67% του ελληνόφωνου πληθυσμού (εντός και εκτός Νοτίου Ιταλίας), τραγουδά το "αραπίνες λάγνες ερωτιάρες" ως "αραπίνες μαύρες ερωτιάρες", αδιαφορώντας πλήρως για την έλλειψη οποιασδήποτε επιστημονικής καταγραφής κάποιας άσπρης αραπίνας [καταγραφή που, εδώ που τα λέμε, θα δικαίωνε τον στιχουργό, εξ αντιδιαστολής]. Κι εμείς τι θα κάνουμε; Θα πούμε ότι αυτό το 67% διέπεται από βαθύ ρατσισμό; Ε, όχι, ένα τέτοιο συμπέρασμα θα ήταν τουλάχιστον άδικο...

Μετά από τριετή έρευνα, η οποία διεξήχθη με απόλυτη μυστικότητα από τους συνεργάτες-ερευνητές του aimof.blogspot.com, ανάμεσα σε ένα απολύτως αξιόπιστο και τυχαίο δείγμα κολλητών φίλων, ήρθε η ώρα να παρουσιάσουμε τα αποτελέσματα:



ΕΙΔΗ ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΩΝ
(συνοδεύονται από πιθανή ερμηνεία)


-Ομόηχη του αστικού κέντρου

Ο στίχος "άνοιξ' το παραθύρι σου, ξανθέ βασιλικέ μου"

έγινε "άνοιξ' το παραθύρι σου, ξανθέ Βασίλη γιέ μου"


[προφανώς από παντελή έλλειψη παραστάσεων βασιλικού στο παραθύρι]


-Ομόηχη με οικο-ευαισθησίες

Ο στίχος "καμαρούλα μια σταλιά, δύο επί τρία"

έγινε "τα μαρούλια μια σταλιά / δύο επί τρία"

[εδώ που τα λέμε χάλια λέξη η "καμαρούλα", ορθή η επέμβαση...]

............ομοίως

Ο στίχος "Θά 'ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη"

έγινε "Θά΄ναι σαν αμπέλι η άνοιξη"

[έχει και κάτι από Ελύτη, όχι;]


-Ομόηχη προς το ποιητικότερον

ο στίχος "somebody put something in my drink"

έγινε "somebody put something in my dream"

[
ενδεχομένως λόγω βαθιάς ονειροπόλου φύσεως, πάντως πολύ καλύτερο!]


-Ομόηχη ανιστόρητη

Ο στίχος "δεν έχεις διόλου μπέσα" [για τον κοροϊδοΜουσολίνη]

έγινε "δεν έχεις δυο λουμπέσα"

[ανύπαρκτη νομισματική μονάδα του μεσοπολέμου]


-Ομόηχη αναιτιολόγητη


Ο στίχος "λιωμένο παγωτό, κολλάει στο χέρι"

έγινε "λιωμένο πάγο τρώω, κολλάει στο χέρι"

[το ζήτημα βέβαια είναι, ποιος είναι πλέον αυτός που κολλάει στο χέρι]


-Περίπου ομόηχη αλλά κοινωνικά αναμενόμενη

Ο στίχος "κερνούσες ούζα και κονιάκ στα καφενεία"

έγινε "περνούσες σούζα και κωλιά
στα καφενεία"

[πιθανότατα λόγω περιορισμένου κοινωνικού κύκλου, αποτελούμενου αποκλειστικά από καγκούρια]


-Ομόηχη αλλά ελάχιστα κοινωνικά αναμενόμενη


Ο στίχος "Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους"

έγινε "Θέλει κι οι ζωντανοί να πίνουν το αίμα τους"

[πιθανώς από κακή εμπειρία λόγω προηγούμενης αιμοδοσίας, δηλ στο υποσυνείδητο "κάλιο να το πιω παρά να σας το δώσω κουφάλες"]


-Ομόηχη αλλά ούτε κοινωνικά ούτε στιχουργικά αναμενόμενη


Ο ίδιος στίχος "Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους"

έγινε "Θέλει κι η Ζωντανίνα, πίνουν το αίμα τους"


[όπου η "Ζωντανίνα" είναι κάποιο είδος αιμοβόρικου μικροοργανισμού, το οποίο από άγνωστη γλωσσολογική αιτία συναντάται στον πληθυντικό αριθμό.]


-Ούτε ομόηχη, ούτε αναμενόμενη [ή αλλιώς "ακούω ό,τι γουστάρω"]

Ο στίχος
"η λαμαρίνα, η λαμαρίνα όλα τα σβήνει"

έγινε "Η λαμαρίνα, η λαμαρίνα, η λαμαριώ"

[χωρίς να τηρεί κανέναν απολύτως κανόνα / μόνη προφανής, η αναλογία με το "η μαργαρίτα, η μαργαρώ"]

---


Δεν ξέρω, δεν ξέρω... Γελάω πολύ με όλα αυτά. Ναι ναι, συνήθως γελάω, αν και μερικές φορές λυπάμαι τόσο, που τι να πω δεν ξέρω... Κάτι τέτοιες λοιπόν στιγμές, σκέφτομαι μήπως κάνω σαν εκείνο το συμμαθητή του Χάρη, στο 3ο Λύκειο Αμαρουσίου, που του είχε πει κάποτε, απηυδισμένος από τις πανελλαδικές:


-Άσε ρε, άντε μην τα βροντήξω όλα και πάω στο Παπουνάνε!

- Που θα πας;

- Στο Παπουνάνε ρε! Εκεί που λέει και το τραγούδι:


"Στο Παπουνάνε
θα
σημάνουν
οι καμπάνες..."


------------------------------------------------------------------------------------------------------

Υ.Γ.


1. Όχι πως δεν το πήρατε πρέφα, αλλά εννοείται ότι περιμένουμε πώς και πώς τις δικές σας παρανοήσεις. Όχι τι, έτσι θα τη βγάλετε;


2. Karadimo, eat my dust.


.

9 Απρ 2008

Μεταφράζεται η ποίηση;

Έλα ντε... Πολύ δύσκολο λοιπόν ΚΑΙ το σημερινό ερώτημα. Και όπως πάντα, το μπλογκ μας, έχει έτοιμη την απάντηση, πριν από σας, για σας.



Χάρη στη νέα μέθοδο (βλ. φωτό) που επινοήθηκε από την επιστημονική ομάδα του aimof.blogspot.com, μπορείτε μέσα σε λίγα λεπτά να ξέρετε με απόλυτη ασφάλεια αν η απάντηση είναι "ναι" ή "όχι" χωρίς να χρειάζεται να αγωνιάτε μέχρι το επόμενο ραντεβού με τον γιατρό σας.

Κάντε λοιπόν σήμερα, το απλό τεστ των πέντε βημάτων.


Θα χρειαστείτε τα εξής υλικά:

.1 τετράστιχο
.1 μολύβι
.μερικά λευκά χαρτιά
.2 μεταφραστές
.1 κριτικό λογοτεχνίας
.μερικούς φίλους
(για να γιορτάσετε το αποτέλεσμα)


ΒΗΜΑ 1ο
Βρίσκουμε ένα ελληνικό τετράστιχο, πολύ γνωστό και κατά προτίμηση έμμετρο [ώστε μετά την απώλεια του μέτρου κατά τη διαδικασία της μετάφρασης, να φανούν εντονότερα τα αποτελέσματα]

ΒΗΜΑ 2ο
Παίρνουμε τον πρώτο μεταφραστή (φροντίζουμε να σκαμπάζει πέντε πράγματα από ποίηση), του δίνουμε το μολύβι, το τετράστιχο και ένα λευκό χαρτί και του ζητάμε να μεταφράσει το κείμενο από τα ελληνικά προς τα αγγλικά.

ΒΗΜΑ 3ο
Παίρνουμε το καινούριο αγγλικό κείμενο και το μολύβι από τον πρώτο μεταφραστή, τα δίνουμε στον δεύτερο μεταφραστή (που δεν γνωρίζει τη διαδικασία που προηγήθηκε) και του ζητάμε να μεταφράσει αυτό το κείμενο από τα αγγλικά στα ελληνικά.

ΒΗΜΑ 4ο
Παίρνουμε το νέο κείμενο και το μολύβι από τον δεύτερο μεταφραστή, κρατάμε το μολύβι και δίνουμε το κείμενο στον κριτικό λογοτεχνίας, ρωτώντας τον αν το αναγνωρίζει.

ΒΗΜΑ 5ο
Ανοίγει η πόρτα, μπαίνουν μερικοί φίλοι φωνάζοντας "Σαρπράιζ" και το πάρτυ ξεκινάει.

---

Ας περάσουμε τώρα να δούμε μία από τις χιλιάδες εφαρμογές της θαυμάσιας αυτής επινόησης, στο αδυσώπητο πεδίο της πραγματικής ζωής (τα βήματα σε αντίστροφη σειρά):

Ο κριτικός λογοτεχνίας πήρε στα χέρια του αυτό το ποίημα:

Του έρωτα οι δωσίλογοι
πρέπει ένοχοι να κρίνονται
όταν με βία εισέρχονται
στις πύλες της καρδιάς


Δεν το αναγνώρισε. Κι όμως, ήταν η πιστή μετάφραση που έκανε ο δεύτερος μεταφραστής από το

The traitors of love
should be condemned
when they break through
the gates of heart


που ήταν η πιστή μετάφραση που έκανε ο πρώτος μεταφραστής από το

Της αγάπης τους προδότες
να καταδικάζουν
όταν της καρδιάς τις πόρτες
τις παραβιάζουν.


Και στο σημείο αυτό μπήκαν οι Φίλοι φωνάζοντας "Σαρπράιζ!" και συνεχίσαμε όλοι μαζί στο ρεφρέν:

Να 'χαν οι καρδιές αμπάρες
να κλειδαμπαρώνουν
να μην ξανακάνουν χάρες
όταν τις πληγώνουν.




.
.
.
χαμός έγινε
.
.

4 Μαρ 2008

Γαμώ την άλγεβρα Boole (ή "Ζήτω η γαλλική κουλτούρα")

Στον αφρό σας έχω βρε αφιλότιμοι! Από την ημέρα που άνοιξε το μπλογκ, όλο ανακαλύπτω καινούρια συνταρακτικά πράγματα και αντί να τα κρατήσω για την party μου, τα μοιράζομαι μαζί σας... Και το "ευχαριστώ"...; Πικρόχολα σχόλια και μπηχτές... Ας είναι, ας είναι... Άφες αυτοίς... Ου γαρίδασι τι ποιούσι...


Σαββατοκύριακο/ έκλεισες το γραφείο/ μονοήμερη απόδραση/ λέμε τώρα... Γρήγορα στο αυτοκίνητο και σε δυόμισι ωρίτσες βρίσκεσαι σε κάποιον εφήμερο κοντινό παράδεισο. Ξαπλώνεις στον αγρό/ τα πουλάκια τιτιβίζουν/ ξαφνικά μια τρομερή σκέψη περνάει από το μυαλό σου. Με μια αποφασιστική κίνηση, απλώνεις το χέρι και ξεπατώνεις την πιο κοντινή μαργαρίτα.

- Γιατί κύριος; Τι σε έφταιξε το καϋμένο το λουλουδάκι; Ε;

-Σόρυ παιδιά, δεν είναι ότι δεν με νοιάζει το περιβάλλον, τουναντίον, κάθε Δευτέρα ανακυκλώνω όλα τα ένθετα... Όμως "κάπου βαθειά μέσ' στην καρδιά, έχω μεγάλο τον νταλκά" και το πτώμα αυτής της άτυχης μαργαρίτας είναι δυστυχώς το απαραίτητο συστατικό για την οιωνοσκοπία μου.

Καλά το καταλάβατε.
Πρόκειται να εκτελέσω το το περίφημο πείραμα "Μ'αγαπά - δεν μ'αγαπά"...


Δοκιμάστε το και σεις:

Πρόκειται για μία πολύ απλή διαδικασία. Το σκίτσο δεξιά ( κατά κει --> για όσους έχουν προβλήματα προσανατολισμού) δείχνει πώς γίνεται: Ξεριζώνουμε μια μαργαρίτα, τραβάμε το πρώτο πέταλο και λέμε "Μ'αγαπά!". Τραβάμε το δεύτερο και λέμε "Δεν μ'αγαπά!". Τραβάμε το τρίτο και ξαναλέμε "Μ'αγαπά!". Τραβάμε το τέταρτο και ξαναλέμε "Δεν μ' αγαπά!". Τραβάμε το πέμπτο και ξανα-ματα-λέμε (σωστά μαντέψατε) "Μ'αγαπά!". Και ούτω καθεξής...

Κάποτε με το καλό τελειώνουν τα πέταλα και εν ολίγοις τελειώνει το παιχνίδι. Ό,τι πούμε τελευταίο, αυτό ισχύει. Σας προειδοποιώ, πριν το παίξετε, ετοιμαστείτε για την πραγματική αλήθεια διότι το παιχνίδι ισχύει 100%, είναι άλλωστε γνωστό ότι το παραδέχεται ΚΑΙ η επιστήμη ΚΑΙ η εκκλησία...

----------

Έτσι λοιπόν έχουν τα πράματα. Δύο καταστάσεις. ON/OFF. Έτσι κάπως τα σκέφτηκε και ο George Boole και έκανε εκείνη την περίφημη άλγεβρα πάνω στην οποία στηρίχτηκαν και οι κομπιούτορες, εκείνη με τις λογικές πύλες και τους πίνακες αλήθειας ... Περνάει ρεύμα / Δεν περνάει ρεύμα... Άμα περνάει βάλε "1", αν δεν περνάει βάλε "0".

Και έτσι κάπως σκέφτονταν πάντοτε και όλοι οι μπάσταρδοι του πλανήτη... Kαι τσουβαλιάζανε τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες:
Πιστεύει στο θεό / Δεν πιστεύει. Υπακούει στον αφέντη / Δεν υπακούει. Έχει χαρτιά / Δεν έχει.

------------

Απελπίζομαι καθολικά. Δεν μπορεί όλοι να κάνουν το ίδιο. Ψάχνω να βρω τα μοντέλα και σε άλλους πολιτισμούς. Σκατά. Τα ίδια παντού.




Το αγγλικό μοντέλο: She loves me / She loves me not

To ισπανικό: Me quiere / No me quiere

Το σουηδικό: Älskar / Älskar inte




Και πάνω που είμαι έτοιμος να τα παρατήσω, λέω να τσεκάρω και το γαλλικό...
Ωχ... Αμάν... Έχει γούστο...
Ναι, ναι, ναι, ΝΑΙ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ!!!

EUREKAAAAAA!!!!

Μάλιστα κυρίες και κύριοι, μάλιστα, η γαλλική κουλτούρα αρνήθηκε να καθυποταχτεί στον Bill Gates και τα τσιράκια του. Αρνήθηκε να χωρέσει έναν ολόκληρο κόσμο σε δύο βρωμονούμερα. Σκατά στο δυαδικό σύστημα λοιπόν, σκατά στο μανιχαϊσμό, σκατά γενικώς...

Ζήτω το πενταδικό!


Και ιδού το θαυμάσιο γαλλικό μοντέλο των πέντε απαντήσεων:



A. elle m'aime un peu : (μ'αγαπάει λιγουλάκι)

B. beaucoup : (πολύ)

C. passionnément : (με πάθος)

D. à la folie : (με τρέλα)

E. pas du tout : (καθόλου)




Ναι ρε, τέσσερα καλά κι ένα κακό / Ναι, ρε, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία / Ευτυχώς / Ευτυχώς, υπάρχουν και οι γάλλοι / Το παραδέχονται και οι Beatles / Πριν φύγετε, ακούστε την απόδειξη:

www.disobey.net/aimofilia/The Beatles - Hommage à la Marseillaise



Υστερόγραφα

1. Πολύ σωστά παρατήρησε ο Στέργιος ότι, ναι μεν το γαλλικό μοντέλο είναι θαυμάσιο με τις πολλές ελπίδες του αλλά, αν σου κάτσει το "pas du tout", ο πόνος πρέπει να είναι αβάσταχτος...

2. Δεν θα ανεχτώ εξυπνακίστικα σχόλια του τύπου "Πώς ξερουμε ποιο είναι το πρώτο πέταλο της μαργαρίτας για να ξεκινήσουμε από αυτό;"


3. Όποιος διεστραμμένος σκεφτεί ότι αυτό το post είναι μια παραβολή για το τέλος του δικοματισμού και την προώθηση του μοντέλου των πέντε κομμάτων στην ελληνική βουλή, να έρθει τη Δευτέρα με τον κηδεμόνα του
.

22 Φεβ 2008

Ο Κλάστης, ο Μυριστής και ο Γνώστης

Είχα καιρό να ασχοληθώ μ' αυτό το θεώρημα. Το είχα κλέψει παλιά από τον αδερφό μου και το είχα εμπλουτίσει με ένα κάρο λεπτομέρειες. Ύστερα το παράτησα, γιατί μου την έσπασε με τα φιλοσοφικά του προαπαιτούμενα και τα κοινωνιολογικά του συμπεράσματα... Και χτες το βράδυ, που τα πίναμε με το Μάρκο και τον Κωστή και πιάσαμε τα βαρέα περί "αντικειμενικού" και "πραγματικότητας", αναδύθηκε σαν τη Venus την Κυπρία από τα μέσα μου. Τώρα λοιπόν που το ξανασκέφτομαι, νομίζω ότι ήρθε η ώρα του! Ήρθε η ώρα για μια περιποιημένη προδημοσίευση και λέω μάλιστα να του δώσω τον αρκετά πομπώδη τίτλο



ΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ ΤΗΣ ΚΛΑΝΙΑΣ

(ΤΡΙΑ ΜΟΝΤΕΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΡΟΗ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ)


Μοντέλο 1 (μονάδα)

Έστω άτομο Χ βρίσκεται κλεισμένο σε δωμάτιο (κατά προτίμηση χωρίς παράθυρα). Κλάνει. Στο σχεδιάγραμμα δεξιά βλέπουμε ότι Κλάστης - Μυριστής και Γνώστης ταυτίζονται στο Χ. Δηλαδή αυτός που έκλασε, αποκτά αυτόματα την ιδιότητα του Μυριστή και ταυτόχρονα γίνεται Γνώστης, γνωρίζει δηλαδή σαφέστατα από που προέρχεται η κλανιά.

Στο Μοντέλο 1 (μονάδα), η ασφάλεια στη ροή της πληροφορίας είναι: Απόλυτη





Μοντέλο 2 (ζεύγος)


Έστω 2 άτομα Χ,Υ βρίσκονται κλεισμένα σε δωμάτιο (κατά προτίμηση χωρίς παράθυρα). Ο Χ κλάνει. Στο σχεδιάγραμμα δεξιά βλέπουμε ότι ο Κλάστης Χ, γίνεται ταυτόχρονα Μυριστής και Γνώστης, ωστόσο ο Υ (ο μη Κλάστης) καταλήγει και αυτός να γίνει Γνώστης περνώντας από το στάδιο του Μυριστή. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι τόσο ο Χ όσο και ο Υ γνωρίζουν σαφέστατα από που προέρχεται η κλανιά.

Στο Μοντέλο 2 (ζεύγος), η ασφάλεια στη ροή της πληροφορίας είναι: Απόλυτη




Μοντέλο 3 (ομάδα)


Έστω 3 άτομα Χ,Υ,Ζ βρίσκονται κλεισμένα σε δωμάτιο (κατά προτίμηση χωρίς παράθυρα). Ο Χ κλάνει. Στο σχεδιάγραμμα δεξιά βλέπουμε ότι ο Κλάστης Χ, γίνεται ταυτόχρονα Μυριστής και Γνώστης, ωστόσο οι Υ και Ζ αν και γίνονται Μυριστές, δεν μπορούν ΠΟΤΕ να γίνουν Γνώστες. Μόνος Γνώστης στην ομάδα θα παραμείνει ο Χ. Οι Υ και Ζ θα πορευθούν στο υπόλοιπο της ζωής τους με την απορία: "Ποιος ήταν τελικά ο Κλάστης".

Στο Μοντέλο 3 (ομάδα), η ασφάλεια στη ροή της πληροφορίας είναι: Ανύπαρκτη



Δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε το παράδειγμα. Είτε τρία άτομα βρίσκονται μέσα στο δωμάτιο, είτε τρεις χιλιάδες, μόνο ΠΟΣΟΤΙΚΑ θα μεταβληθεί η ανασφάλεια μας πάνω στο ερώτημα ποιος είναι πραγματικά ο Κλάστης.

Διότι η ποιοτική μεταβολή έχει οριστικά συντελεστεί κατά τη μετάβασή μας από το μοντέλο του ζεύγους στο μοντέλο της ομάδας.




.

5 Φεβ 2008

Διαφορές προπτωτικής και μεταπτωτικής τέχνης

σ.σ.
προπτωτική τέχνη = η τέχνη πριν την πτώση (από τον παράδεισο), πριν το προπατορικό αμάρτημα

μεταπτωτική τέχνη = μην είστε στόκοι, προφανώς η τέχνη μετά την πτώση


Από το βιβλίο
ΚΑΛΛΟΣ ΤΟ ΑΓΙΟΝ, Προλεγόμενα στη φιλόκαλη αισθητική της Ορθοδοξίας
υπό Χρυσοστόμου Α. Σταμούλη, εκδόσεις Ακρίτας





"Η μεγίστη διαφορά προπτωτικής και μεταπτωτικής δημιουργικότητας, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, συνίσταται στο σημείο της αμεσότητας. Η μεταπτωτική τέχνη είναι οπωσδήποτε μια διαμεσολαβημένη τέχνη, που σε αρκετές περιπτώσεις περιορίζεται και δεσμεύεται από την προσπάθεια αντιμετώπισης των βιοτικών αναγκών. Αντίθετα, η προπτωτική τέχνη υπήρξε ελεύθερη από σχετικότητες και δεσμεύσεις. Ο άνθρωπος δεν ασκούσε μια εξωτερική τέχνη, μια εξωτερική δημιουργικότητα, γιατί ζούσε με το δημιουργό κάθε τέχνης και κάθε δημιουργικότητας. Η προσπάθειά του είχε ως μόνο σκοπό την κοινωνία της σχέσης. Η τέχνη στην περίπτωση αυτή δεν σχετιζόταν με κάποια μορφή επιβίωσης αλλά με την ίδια τη ζωή."








Άτσα οι χριστιανοί...!



* οι πίνακες είναι το αριστερό (ενδεχομένως "ο παράδεισος") και δεξί (ενδεχομένως "η κόλαση") μέρος από το τρίπτυχο του Ιερώνυμου Μπος "Ο κήπος των επίγειων ηδονών" (1504).

-

21 Δεκ 2007

Λάθος σκέψεις στο Αμύνταιο

8 Δεκεμβρίου, Σάββατο. Ξεκινάμε στις 6 τα χαράματα από το Πολυτεχνείο για την προσυγκέντρωση στην Κοζάνη. Η πορεία έχει καλεστεί στο Αμύνταιο για τις 11:00. Έχει περάσει ένας μήνας από τη δολοφονία του αλβανού μετανάστηΊλμι Λατές, πατέρα 5 παιδιών, ο οποίος πυροβολήθηκε εν ψυχρώ από τους συνοριακούς δολοφόνους. Μάλιστα.
Πορεία στο Αμύνταιο. Μάλλον ποτέ ξανά δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο σ'αυτόν τον τόπο. Μαζευόμαστε στην πλατεία, είμαστε καμιά 200αριά, είναι πραγματικά απίστευτο το πώς υπακούμε σ'αυτή την αριθμητική νόρμα...

Και νά' το το Αμύνταιο το πρωί του Σαββάτου. Σχετικά λίγοι περαστικοί, γενικώς χαμογελαστοί, παίρνουν τις προκηρύξεις που μοιράζουμε. Έχουμε κλείσει ένα από τα στενά που οδηγούν στην πλατεία, ωστόσο τα κάποια λιγοστά αυτοκίνητα που προσπαθούν να περάσουν, δεν κορνάρουν. Περιμένουν να παραμερίσουμε εμείς.

Αυτοί είναι λοιπόν οι κάτοικοι του Αμυνταίου. Αιμοσταγείς; Αιμοδιψείς; Συνένοχοι; Δεν ξέρω. Όλοι αυτοί; Είναι τελικά δολοφόνοι, όλοι αυτοί οι ευτυχισμένοι νοικοκυραίοι; Πιθανότατα...

Και ξαφνικά, ανάμεσα σ'αυτές τις σκέψεις, τον βλέπω να στέκεται στη μέση της πλατείας.



"Συνταγματάρχης πεζικού Παπαπέτρου Ιωάννης, αιχμαλωτισθείς υπό βουλγαρικού στρατού την 22/23-9-1944, παρεδόθη εις τους έλληνας κομμουνιστάς παρά των οποίων εξετελέσθη δια λιθοβολισμού την 30-9-1944."

Γύρω μου διάφοροι σύντροφοι και συντρόφισες διαβάζουν την επιγραφή και γελάνε:
"Ναι ρε, καλά τον κάνανε ρε, κι εμείς αυτό θα κάναμε, σκατά στον τάφο του ρεεεεε!!!."

Μάλιστα. Ναι, δεν λέω, πρέπει να ήταν μεγάλο κάθαρμα αυτός ο Παπαπέτρου. Το στομάχι μου όμως έχει τα χάλια του.

Προσπαθώ να αποκτήσω ξανά επαφή με την πραγματικότητα. Έλα τώρα, μην ξεχνιέσαι, η Ιστορία είναι γραμμένη με χιλιάδες λίτρα αθρώπινο αίμα, αν κοιτάξεις δίπλα στο άγαλμα του Παπαπέτρου θα δεις να στέκεται ο δολοφονημένος μετανάστης από τους συνοριοφύλακες, ο Ιλμί Λατές, με τα πέντε παιδιά του, μάλλον δεν θα γιορτάσουν τα χριστούγεννα φέτος, νά'τη λοιπόν, είναι παρούσα η Ιστορία, είναι παρούσα και σου φωνάζει "πάρε θέση τώρα! Λέγε ρε, με ποιον είσαι, με μας ή με τους άλλους;"

Εντάξει, ναι λοιπόν, φταίνε όλοι ή μάλλον φταίμε όλοι, συμφωνώ, σταματήστε! [...]


Κι ο Παπαπέτρου;
Μα είναι δυνατόν να κάθομαι και να σκέφτομαι τον Παπαπέτρου;

Κι όμως δεν μπορώ να ξεκολλήσω το μυαλό μου από την εικόνα, ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ. Ένας άνθρωπος μόνος. Κτήνος, ναι, οκ. Γύρω του άλλοι άνθρωποι με πέτρες στα χέρια. Δεν με ενδιαφέρει ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Ας είναι και οι πιο "νομιμοποιημένοι" λιθοβολιστές του πλανήτη που κλήθηκαν να εκτελέσουν την πιο έντιμη αμεσοδημοκρατική απόφαση του κόσμου. Εξεγείρομαι. Θυμάμαι τη Λία να χαμογελάει, τό 'χαμε συζητήσει παλιότερα, "είναι αυτό που αποκαλούμε δε χιούμαν κοντίσιον" μου είχε πει.

Δε χιούμαν κοντίσιον. Οι χριστιανοί λένε "ο νεκρός δεδικαίωται". Εμείς λέμε "σκατά στον τάφο του". Πιστεύω ότι εμείς έχουμε δίκιο. Όμως αυτό είναι άλλο ζήτημα. Ναι, φυσικά και θα πολεμήσω για τις ιδέες μου και ξέρω ότι πρόκειται να χυθεί πολύ αίμα. Ωστόσο, δεν θα λιθοβολούσα ποτέ. Κανέναν. Σε καμιά επαναστατική συνθήκη. Και για καμιά μεγάλη ιδέα. Όπως και δεν θα πανηγύριζα για το λιθοβολισμό κανενός. Ποτέ. Και για καμιά μεγάλη ιδέα.


Κάθομαι δίπλα στο άγαλμα. Δεν αφήνω κανέναν να πλησιάσει, υλοποιώντας την απόφαση της συνέλευσης, "να μην πειράξουμε τα μνημεία, για να μην προκαλέσουμε την τοπική κοινωνία". Μέσα μου όμως νιώθω πως φυλάω έναν αιχμάλωτο πολέμου. Κάτι σαν να παίζω σε ταινία του Κεν Λόουτς. Είμαι μέλος μια φανταστικής πολιτοφυλακής που φρουρεί έναν αιχμάλωτο που συνελήφθη στην αδυσώπητη μάχη της ιστορικής μνήμης με τη λήθη. Δεν θα τον πειράξει κανείς, τελεία και παύλα.

---

Είναι Δεκέμβρης του 2017. Το βράδυ, γύρω από τη φωτιά, ζητάω το λόγο, θέλω να μιλήσω ενώπιον της έκτακτης επιτροπής της 6ης πολιτοφυλακής: "Δεν έχω καμιά διάθεση να υπερασπιστώ αυτό το κάθαρμα, σύντροφοι και συντρόφισες. Δεν το κάνω για αυτόν, για όλους εμάς το κάνω. Γιατί αν χτίσουμε τον κόσμο που οραματιζόμαστε με σκατένια υλικά, σκατένιος θά'ναι και ο κόσμος μας. Συγνώμη αν είμαι ο αδύναμος κρίκος στο όραμά σας. Πάντως το δικό μου όραμα δεν είναι αυτό. Και θα την ξαναπαραφράσσω την Έμα Γκόλντμαν / και δεν θα είναι η τελευταία φορά:


If i have to stone to death, IT'S NOT MY REVOLUTION."
.

24 Νοε 2007

Κυκλοφορεί από σήμερα η ταινία "01:26:54"

Δημοσιεύω το newsletter που βγήκε πριν από λίγο ζεστό-ζεστό...
------------

Για την αυτοοργανωμένη αντιεμπορευματική παραγωγή "01:26:54"



Από τις 26 Απριλίου έως την 1η Μαίου 2006, μια ομάδα 20 περίπου ανθρώπων (κυρίως από τις συλλογικότητες Φάμπρικα Υφανέτ, Μηχανή και +τεχνία-,) στήσαμε την παραγωγή του «01.26.54» στηριγμένοι στις αρχές της αδιαμεσολάβητης, αυτοοργανωμένης, αντιεμπορευματικής δημιουργίας. Χωρίς άδειες και σπόνσορες, με ελάχιστα τεχνικά μέσα αλλά και με την πολύτιμη βοήθεια 170 περίπου φίλων, συντρόφων και συντροφισσών, προσθέσαμε μία ακόμη ταινία στις αποσκευές ενός από τα πιο ενδιαφέροντα εγχειρήματα των καιρών μας: του αγώνα ενάντια στη βεβαιότητα της απόλυτης τάξης.

Η ταινία έχει υποτιτλιστεί σε 10 γλώσσες (+ελληνικά για προβλήματα ακοής) και έχει αναπαραχθεί σε 1700 κόπιες οι οποίες από σήμερα κυκλοφορούν και θα διανέμονται χωρίς αντίτιμο (επικοινωνήστε στο 01.26.54@disobey.net και www.disobey.net/01.26.54.).

Επίσης η ταινία ανέβηκε σήμερα (23/11) ως torrent στη διεύθυνση:

http://www.black-tracker.gr/details.php?id=170

---------------------------------------

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ

Ο Βασίλης, φανατικός κινηματογραφόφιλος και οξύ κριτικό πνεύμα, προσπαθεί να πείσει το περιβάλλον του ότι η Λένι Ρίφενσταλ, η κινηματογραφίστρια του Γ’Ράιχ, ήταν ένα υπερεκτιμημένο ατάλαντο κτήνος και όχι μία μεγάλη γυναίκα πρωτοπόρος της 7ης τέχνης. Βάζει λοιπόν στο μικροσκόπιο το «Θρίαμβο της Θέλησης», την ταινία-σταθμό της Ρίφενσταλ, και προσπαθεί να ανακαλύψει τα αισθητικά της «σφάλματα». Τα πράγματα παίρνουν βέβαια μια απρόσμενη τροπή όταν ανακαλύπτει ότι στη 1 ώρα 26 λεπτά και 54 δευτερόλεπτα της ταινίας …

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΘΟΝΗΣ

Α’ ΠΡΟΒΟΛΗ
Κυριακή 25/11/07, 21:00
Δίπλα στη Στοά Μοδιάνο
(Είσοδος από Β.Ηρακλείου)

-----------------------------------


Υ.Γ. Και αυτό είναι το link από το πιο πάνω trailer αναμένεται να ανεβάσει στα ύψη τις πωλήσεις (…) της ταινίας.


http://www.youtube.com/watch?v=z5U5yfN-0JI

-

12 Νοε 2007

Περί αστικών μύθων

Οι αστικοί μύθοι είναι διάσημες ιστορίες για αρκούδες (λευκές ή καφέ), με εντελώς άγνωστη προέλευση και απελπιστικά ευρεία κυκλοφορία. Τους συναντάμε σε πολλές και ποικίλες εκδοχές, στη δουλειά, στο σχολείο, στην ξεκούραση, στο παιχνίδι. Ενίοτε μας διασκεδάζουν, συχνότερα όμως μας βγάζουν κυριολεκτικά από τα ρούχα μας.

Προσπαθώντας να τους κατατάξουμε, μπορούμε χοντρικά να διακρίνουμε δύο μεγάλες κατηγορίες: Α) Τους μύθους οι οποίοι κυκλοφορούν ως «επιστημονικά» δεδομένα ή «ιστορικά» ντοκουμέντα και Β) τους μύθους που αναπαράγονται ως καθημερινές ιστορίες που συνέβησαν σε κάποιον φίλο, σε κάποιο συγγενικό πρόσωπο, ή – σε περίπτωση μυθομανίας- στον ίδιο το μεταφορέα του μύθου.


Όμως, τέρμα τα ψέματα.


«Ριγούν τα δέντρα τα βουνά, ριγούν τα κυπαρίσσια,

κι όταν μιλάει αυτό το μπλογκ, τα λέει παλικαρίσια»


Ήρθε η στιγμή της αλήθειας.


ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ Α
Ψευδοεπιστημονικοί ή ψευδοιστορικοί αστικοί μύθοι

1. «Τα ελληνικά δεν έγιναν διεθνής γλώσσα για μία ψήφο» - Εντελώς κλασικό, το μαθαίνουμε το πρώτον από βλάκα καθηγητή στο σχολείο. Ερωτήματα που προκύπτουν εύλογα: Τι θα πει διεθνής γλώσσα; Ενώπιον ποιας επιτροπής θα κρινόταν αυτό; Ποιοι είχαν δικαίωμα ψήφου; Ποιος ήταν ο ανθέλλην που δεν υπερψήφισε;

2. «Η ελληνική γλώσσα είναι η γλώσσα των ηλεκτρονικών υπολογιστών λόγω της καταπληκτικής δομής της». - Ω ρε μανούλα μου… Απίστευτη εθνικιστική mega-μπούρδα σε στυλ αρτ-λιακό (κατά πολύ παλαιότερη βέβαια από τον απατεώνα βιβλιοπώλη). Πίσω στα αυτονόητα: Η «γλώσσα» των υπολογιστών έχει μόνο δύο λέξεις, το 0 και το 1.

3. «Ο αη-Βασίλης με την ασπροκόκκινη φορεσιά είναι επινόηση της Κόκα κόλα» - Ιστορία ιδιαίτερα διαδεδομένη στους αντιεξουσιαστικούς κύκλους. Προσοχή! η αποκάλυψη ότι είναι μύθος, προκαλεί αντιδράσεις (ως συνήθως, όλοι είναι σίγουροι για την αλήθεια τους…). Πάντως πρόκειται για εξακριβωμένη μούφα, υπάρχουν πολλές ασπροκόκκινες εκδοχές αυτού του παππού με τα άσπρα μούσια που φέρνει δώρα, ήδη από τον 19ο αιώνα. Απλώς η πιο γνωστή εκδοχή της γνωστής φιγούρας φτιάχτηκε πράγματι από την Κόκα κόλα και χρησιμοποιήθηκε ευρέως σε διαφημίσεις τη δεκαετία του ‘30.

4. «Η αλυσίδα Kentucky Fried Chicken (KFC) υποχρεώθηκε με δικαστική απόφαση να αφαιρέσει το “Chickenαπό τις ταμπέλες των καταστημάτων της, καθώς εκτρέφει μεταλλαγμένα ακέφαλα κοτόπουλα τα οποία δεν μπορούν να χαρακτηριστούν «chicken». - Μελλοντολογική παπαριά τύπου «12 πίθηκοι», που προσφέρει όμως καλό ψύλλιασμα για το ζοφερό μέλλον που μας περιμένει με τη γενίκευση της χρήσης της βιοτεχνολογίας.

5. «Ο Γουώλτ Ντίσνεϋ δεν θάφτηκε αλλά καταψύχθηκε μέχρι να ανακαλυφθεί η θεραπεία της νόσου του» - Ανάλογος με τον προηγούμενο, ψευδοεπιστημονικός - ψευδοιστορικός μύθος. Ωστόσο μπορεί να αποδειχτεί αληθινός στην πράξη καθώς ο μακαρίτης ήταν τόσο κάθαρμα ώστε είναι πιθανόν «να μη λιώσει ποτέ» από τις πολλές κατάρες που θα’χει φάει.

6. «Η Κόκα Κόλα προκάλεσε το θάνατο χιλιάδων βρεφών στην Αφρική με μια διαφημιστική καμπάνια που προέτρεπε τις μητέρες να αντικαταστήσουν το μητρικό γάλα με Κόκα Κόλα» - Έχουμε χιλιάδες λόγους να τη μισούμε την κωλοεταιρία, δεν χρειαζόμαστε αυτήν την υπερ-κοτσάνα.

7. «Το κογιότ είναι συμπαθητικό και το μπιπ-μπιπ αχώνευτο» - Μεγάλος τηλεοπτικός και κινηματογραφικός μύθος, μπορείτε να διαβάσετε σχετικές προηγούμενες αναρτήσεις στο παρόν μπλογκ.


ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ Β
«Αληθινές» ιστορίες που ντεμέκ συνέβησαν σε κάποιον.

1. Ανατριχιαστικές ψευδοαστυνομικές ιστορίες (γνωστές και ως «σπούκι») .

Γνωστότερη: Κλέφτες οργάνων σώματος. "Ο ξάδερφος του κολλητού μου πήγε σε ένα μπαρ και του την έπεσε μια κοπέλα, πήγαν σπίτι του, το κάνανε, και το πρωί ξύπνησε στην μπανιέρα του μέσα σε πάγο και ένα σημείωμα μπροστά του που έγραφε ΜΗ ΒΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΠΑΝΙΕΡΑ ΓΙΑΤΙ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΕΝΑ ΝΕΦΡΟ".
Μάλιστα. Φιλάνθρωποι οι κλέφτες οργάνων. Του άφησαν τουλάχιστον το ένα...

2. Αστείες (λέμε τώρα) ιστορίες με παρεξηγήσεις ελληνικών λέξεων στο εξωτερικό.

Διάσημες δύο εκδοχές.

α) Ο έλλην τουρίστας στην Τουρκία. Ο ήρωας του μύθου πηγαίνει σε ένα καφέ και ανακαλύπτει ότι μπορεί να ζητήσει αναπτήρα λέγοντας «μπιρ τσακμάκ» (=ένα τσακμάκι) και στη συνέχεια ξεθαρρεύοντας ζητάει τασάκι φωνάζοντας «μπιρ Τασάκ» (=ένα αρχίδι) προκαλώντας το γέλιο των παρευρισκομένων.

β) Ο έλλην φοιτητής στην Ιταλία. Ο ήρωας έχει τάχα μου τάχα μου μια συμφοιτήτρια που τη λένε Φρόσω και την πρώτη μέρα στο αμφιθέατρο φωνάζει «Φρόσω, πού να κάτσω;» (προκαλώντας το γέλιο των ιταλών συμφοιτητών λόγω του ότι "φρόσω"(frocio) = ομοφυλόφιλος και "κάτσω"(cazzo) = πέος… (ανατρίχιασε ο κώλος μας από τη μούφα και την κρυοκωλιά).

3. «Αστείο» ονοματεπώνυμο συμμαθητή στο δημοτικό. Έχουν αναφερθεί: Ποθητός Κωλαράκης, Ζαχαρένια Πίπα, Σγουρή Τρίχα, Καλώδιος Σουπερφρέσκος και δεκάδες άλλα. Πάντοτε συνοδευόμενα από την (προσθετική αληθοφάνειας) φράση: "απορώ με τους γονείς του, πώς δεν έκαναν κάτι για να του αλλάξουν το όνομα"...

4. Παράλογα αιτήματα καταλήψεων σε γειτονικά σχολεία: Κλασικός αντιδραστικός αντικαταληψιακός μύθος. Δύο είναι οι κυρίαρχες εκδοχές: 1) "Στο διπλανό σχολείο κάναν κατάληψη, επειδή στο κυλικείο δεν βάζανε αρκετό τυρί στις τυρόπιτες". 2) "Στο διπλανό σχολείο κάναν κατάληψη, επειδή στο κυλικείο δεν είχαν σπαστά καλαμάκια".


Και έπεται συνέχεια...
(περιμένοντας φυσικά και τη δική σας συμμετοχή!)

---

Πριν κλείσω, θα ήθελα να πω το εξής:

Ο φίλος μου ο Μιχάλης -εξαίρετος μεταφορέας αλλά και μέγας κατασκευαστής αστικών μύθων (σ.σ. εικάζεται ότι αυτός επινόησε το «συμμαθητή» Ποθητό Κωλαράκη) - γίνεται έξαλλος κάθε φορά που τον ξεμπροστιάζω στην παρέα. Συνηθίζει λοιπόν να με αποστομώνει με το εξής πολύ απλό:

«Ναι, εντάξει, μπορεί να είναι ψέματα… Ήταν όμως πολύ ωραία ιστορία… Τι κατάλαβες που μου τη χάλασες;»


Πράγματι…


Τι κατάλαβα;



.

3 Νοε 2007

Περί σκατοφαγίας (γενικώς;)

Η συζήτηση για τη σχέση «μέσων-σκοπού» στους αγώνες για μια άλλη κοινωνία, κρατεί καλά στις μέρες μας. Ως ελάχιστη συμβολή, στέλνω τις παρακάτω σκέψεις, με αφορμή το σύνθημα «Φάτε σκατά, κερνάει το κράτος» που είδα γραμμένο σ’ έναν τοίχο στη Θεσσαλονίκη.

Ο σκοπός: Να διαδοθεί η ιδέα της απαισιότητας του κρατικού μηχανισμού.

Τα μέσα: Η επινόηση ενός δυνατού συνθήματος, ένα κόκκινο σπρέυ και ένας τοίχος.

Μέχρις εδώ καλά. Επίθεση στους καθαρούς τοίχους, αμεσότητα στην απεύθυνση, ίσως με λίγη λεκτική βία αλλά πάντως με βαθειά ειλικρίνεια και χιούμορ. Το αποτέλεσμα είναι το ακόλουθο:


Ένα ερώτημα όμως αναδύεται, μόλις ρίξουμε μια ματιά στις συγκεκριμένες συνθήκες μέσα στις οποίες κάνουμε την προπαγάνδα μας. Αυτό λοιπόν το σύνθημα είναι γραμμένο σε έναν τοίχο της οδού Ρακτιβάν. Τι το ιδιαίτερο έχει η Ρακτιβάν; Πρόκειται για ένα εκ των πιο μικρών κι ανήλιαγων στενών στο Διοικητήριο, πάνω απ’την Κασσάνδρου. Είναι ένα από αυτά τα απαίσια στενά που το απέναντι μπαλκόνι απέχει 3 μέτρα και, αν έχεις την ατυχία να μένεις στο ημιυπόγειο, μοναδική θέα του σπιτιού σου είναι ο απέναντι τοίχος , επίσης στα 3 μέτρα και κάτι…

Και δεν χρειάζεται να αναρωτηθεί κανείς ποιοι μένουν σ’αυτά τα ημιυπόγεια.

Στη Ρακτιβάν λοιπόν, απέναντι από το παράθυρο του ημιυπογείου, δεν μπορείς να γράφεις ΦΑΤΕ ΣΚΑΤΑ. Γιατί στο ημιυπόγειο της Ρακτιβάν τρώνε σκατά κάθε μέρα, πρωί - μεσημέρι - βράδυ. Η ρωσίδα μετανάστρια του ημιυπογείου τρώει σκατά, σερβιρισμένα με διάφορους τρόπους: από το αφεντικό της, τους μπάτσους, τους γείτονες, τον άντρα της. Δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη από τη δική μας (καθημερινή και αναπόδραστη λόγω φάτσα-κάρτας) υπενθύμιση.

Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος/α: Δηλαδή τι εννοείς; Να πάμε να ζωγραφίσουμε λουλούδια;

Ναι ρε, λουλούδια.

«Πόλη που καίγεται, λουλούδι που ανθίζει»

έτσι δεν το λέμε;



----------------------
Φλασαϊκό Υστερόγραφο : Ο πολυαγαπημένος κύριος Ντίνος, σχολιάζοντας το σύνθημα «για μια καλύτερη ποιότητα ζωής» που είδε γραμμένο σ’έναν τοίχο, γράφει στα Μικρά Ποιήματα το εξής απαράδεκτο: «μα όσο δε σεβόμαστε τους τοίχους, πού να βρεθεί η ποιότητα;»

Ίσως η χειρότερη στιγμή ενός πραγματικά σπουδαίου έργου.

---

25 Οκτ 2007

ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Και πάλι θα ασχοληθούμε (λιγουλάκι) με το ζήτημα της στρατευμένης τέχνης. Για καιρό έψαχνα να βρω μια πολύ δυνατή εικόνα των αγωνιζομένων ανθρώπων στην ποίηση (και μάλιστα στη μελοποιημένη που κάνει και περισσότερη δουλειά από την άποψη της απεύθυνσης). Όσο κι αν φαίνεται παράξενο λοιπόν, τη δυνατότερη εικόνα δεν την εντόπισα στο Ρίτσο ούτε στο Βάρναλη. Δεν λέω, καλό το ¨΄Οταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο", αλλά είμαστε και μιας ηλικίας, κομματάκι δύσκολο να πειστούμε...

Την πιο δυνατή λοιπόν εικόνα, τη βρήκα σε έναν από τους πιο διάσημους (και φυσικά μελοποιημένους) στίχους του Ελύτη:

"Ο ύπνος τους μυρίζει πυρκαγιά
στα δόντια τους ο ήλιος σπαρταράει"

(ή αν προτιμάτε την τραγουδιστική εκδοχή του Μαρκόπουλου: "στα δόντια τους ο ήλιος σπα-σπα-σπα-ρταρα-α-ει")

Και πορευόμουν μ'αυτό και έλεγα "αχ τι ωραίο, αχ τι δυνατό" και άλλα τέτοια όμορφα...

Να όμως που το interaction μέσα από αυτό το blog με έφερε μπροστά σε μία νέα ανακάλυψη.


Σε σχόλιο κάποιου/ας ανώνυμου/ης αναγνώστη/στριας ανακάλυψα ένα καινούριο μικρό διαμάντι. Ένα μελοποιημένο αγγλικό ποίημα της οικογένειας Bendaly από τo Λίβανο, το οποίο μιλάει για το ζήτημα των αγωνιζομένων ανθρώπων σε εντελώς νέα βάση: Οι αγωνιστές δεν είναι τιτάνιοι και εξωπραγματικοί αλλά απλοί καθημερινοί άνθρωποι, γεμάτοι πάθη και ανησυχίες. Και ως τέτοιοι, είναι άνθρωποι που χωρίς καν να το ξέρουν δημιουργούν προβλήματα. Στο κατεστημένο, στους εφησυχασμένους, στην κυριαρχία της απόλυτης τάξης.

Παρακαλώ δώστε την πρέπουσα προσοχή στις επαναλήψεις, δύο φορές ο πρώτος στίχος και τρεις ο δεύτερος, (όλα σε άψογα αγγλικά):


Thinking about the guys who made only troubles
Thinking about the guys who made only troubles

they ignore what they are doing
they ignore what they are doing
they ignore what they are doing


[Απολαύστε το στο γιου τιούμπ]

http://www.youtube.com/watch?v=-7F40MVG0Wc

-

19 Οκτ 2007

Τα αρχαιοελληνικά επώνυμα των Εδεσσαίων

Πολύς ντόρος για την ονομασία του ακατονόμαστου γειτονικού κράτους στα βορειοδυτικά σύνορα της Ελλάδας. Επιχειρήματα ένθεν και ένθεν, διπλωματικά τρυκ, μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Όμως το ζήτημα, φίλες και φίλοι, δεν είναι πολιτικό αλλά καθαρά επιστημονικό. Και ως τέτοιο, πρέπει να αντιμετωπιστεί με ψυχραιμία, χωρίς εθνικιστικές κορώνες αλλά και χωρίς αντεθνικούς αφορισμούς. Το μπλογκ μας θα επιθυμούσε να συμβάλει, με το ελάχιστο των δυνατοτήτων του, στην επιστημονική συζήτηση των γλωσσολόγων και να παραθέσει ένα συνταρακτικό ντοκουμέντο: Μία ηχογραφημένη ανακοίνωση της Διεύθυνσης Δασών Νομού Πέλλης, η οποία μιλάει από μόνη της. Πενήντα εννέα τυχαία επώνυμα κατοίκων της Έδεσσας αποδεικνύουν περίτρανα την ελληνικότητα της περιοχής, μιας περιοχής που δεν ήρθε ποτέ σε καμία απολύτως επαφή με οποιονδήποτε άλλον πολιτισμό πέραν του αρχαιοελληνορθοδόξου.

Ακούστε την ανακοίνωση κάνοντας "κλικ" στο λινκ
www.disobey.net/aimofilia/anakoinwsh.mp3


Για όσους έχουν προβλήματα ακοής ή δεν έχουν ηχεία, η ανακοίνωση έχει ως εξής:


«ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Παρακαλούνται οι κύριοι

Τομπίτσκας, Λισίτσκας, Κατσίτσκας, Τόντσης, Λούσης, Τσακόντσης, Μπουκουβάλας, Πούπος, Κάντσης, Παζαρνίτσας, Μπουτγκάρης, Τζιτζιφίρης, Σηκουβάρας, Κούκος, Δούμτσης, Μασλίγκας, Βουκογιάντσης, Πάτκας, Βόλτσης, Κίτσκας, Μπόιτσης, Κίτσος, Τσίτσος, Σαρακίντσης, Σαμαρέντσης, Πατσούκας, Παπατούσης, Τούσας, Τσαρβένας, Μπαξεβάνης, Γκανάτσος, Γκάκτσης, Μπογόιτσης, Δούιτσης, Ροδίχτσης, Πασλαμούσκας, Κιάιτσης, Γιάντσης, Ζιρπιάδης, Λουσιώτης, Στανίσης, Παπατζίκος, Βιμπράντσης, Γιόσης, Τόιτσης Λιόσης, Μπέλκας,

καθώς και οι κυρίες

Παζάτσκα Ρίτσκα, Ποζαρέντση Σάσκα, Μπίντσικα Μένα, Μπίτζου Ντίγκα, Πουλιάκη Ντάγκα, Γώγου Σάσκα, Γκόπτση Βάνα, Τότλη Σίικα, Τράπκου Τσάντα, Μπέλβα Γκίτσκα, Κουκούρη Μίικα και Τόλκα Τσάνα

να προσέλθουν.»

--------------------


σ.σ. Παρακαλούμε να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στα εντελώς αρχαιοελληνικά:

«Βουκογιάντσης»
[προφανώς από το αρχ. «βουκόλος» και τη δωρική παραγωγική κατάληξη –γιάντσης (προϊστάμενος), επομένως «βουκογιάντσης» = ο τσέλιγκας]

«Πασλαμούσκας»
[παραφθορά του «παρισλαμούσκας» προφανώς από τα παρά + ισλάμ + ούσκας (αυτός που τρώει), επομένως «πασλαμούσκας» = ο τουρκοφάγος]


Ευχόμαστε στην Επιστήμη τα καλύτερα δυνατά συμπεράσματα.

-