6 Μαΐ 2010

Δικαίωμα



-----------



[προσθήκη 7ης Μαΐου]
Στο μεταξύ, ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω κείμενο από το indymedia. Είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει μέχρι στιγμής για τους τραγικούς θανάτους στη Marfin


O βγενόπουλος ως αυθεντικός καπιταλιστής είναι εξ ορισμού δολοφόνος. Και μετά;

Αυτή τη φορά ο τρόμος δεν ήρθε μόνο από τη φυσική πηγή του, το κράτος και τ’ αφεντικά. Επέλασε μέσα απ’ τη δικιά μας μήτρα και δεν ήταν η πρώτη φορά, ήταν η πρώτη μοιραία φορά. Τα μπουκάλια έφυγαν στο όνομα της δικής μας τάξης, των από κάτω, και έπνιξαν μέχρι θανάτου ανθρώπους της δικής μας τάξης. Αδιάφορο αν οι τρεις νεκροί είχαν ή όχι συνείδηση της ταξικής συνθήκης τους, αν ενέδωσαν στους εκβιασμούς της μισθωτής σκλαβιάς που από τα γεννοφάσκια της δολοφονεί για το κέρδος. Επίσης δεν περιμένουμε από τους μπάτσους να κινητοποιούνται για να σώζουν ανθρώπους όπως δεν περιμένουμε από τ’ αφεντικά να φροντίζουν για συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς(γι’ αυτούς είμαστε όλοι αναλώσιμες)

Ο βγενόπουλος και κάθε βγενόπουλος ως γνήσιος καπιταλιστής είναι δολοφόνος και εγκληματίας. Όπως συμβαίνει συνήθως θα τη γλυτώσει πέφτοντας στα μαλακά γιατί «είναι πολλά τα λεφτά, Άρη», τόσα που μπορούν να κλείσουν στόματα και ν’ αγοράσουν την τυφλή και πάντα ανοιχτομάτα δικαιοσύνη.

Εμείς όμως; Εμείς θα μιλήσουμε για κάτι άλλο εκτός από τις φονικές τακτικές των αφεντικών; Εμείς που αρθρώσαμε λόγο και ορθώσαμε πράξεις για τις εργατικές δολοφονίες των ολυμπιακών, για τα νεκροταφεία στον έβρο, στο αιγαίο, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών, στα αστυνομικά τμήματα, στις φυλακές, στον ΗΣΑΠ, στο via vai, εμείς θα τολμήσουμε να μιλήσουμε για τις τερατογενέσεις (μητροπολιτικές, μάλιστα, αλλά τερατογενέσεις) που κυοφορούνται εντός μας; Αν στις αναλύσεις μας, οι μικροαστοί νοικοκυραίοι, οι ελληναράδες, έχουν μια χαρά μερίδιο στο αίμα που ρέει σε ιράκ, αφγανιστάν, σομαλία, σουδάν(ατέλειωτος ο κατάλογος της περήφανης και ισχυρής ελλάδας), αν οι πελάτες έχουν μια χαρά συνενοχή στο τράφικινγκ και στους βιασμούς της καταναγκαστικής πορνείας, αν η εργατική τάξη των καπιταλιστικών μητροπόλεων έχει μια χαρά μεράδι στις καθημερινές γενοκτονίες που συντελούνται στη αφρική, στην αιτή, την ινδία, τότε εμείς, όλοι εμείς γιατί είμαστε απολύτως αμέτοχες στις τρεις χθεσινές δολοφονίες;

Ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος, ο χώρος της αυτονομίας, της εργατικής αυτοδιεύθυνσης και ένα κομμάτι της επαναστατικής αριστεράς έχει επιχειρήσει κάποιες φορές με όρους πολιτικούς (αλλά και πρακτικούς)ν’ ακουμπήσει το ζήτημα μιας αντι-βίας που βαφτίζεται κινηματική. Οι απόπειρες ωστόσο ήταν και παραμένουν στην περιφέρεια τοτεμικών ταμπού, αδύναμες, αποσπασματικές, ανίκανες να διατρανώσουν-έστω και σε επίπεδο λόγου-θέσεις για τις πρακτικές του λυντσαρίσματος, της τυφλής βίας (ναι, υπάρχει «αυτό το φρούτο» όσο κι αν οι τηλερουφιάνοι το μεταχειρίζονται ως κολυμπήθρα του σιλωάμ για τα εγκλήματα της αστικής δημοκρατίας τους)που βρωμάει επαναστατική τεστοστερόνη, των υγειονομικών ζωνών στα εξάρχεια (ξέρετε, όχι του κράτους, τις «άλλες» εννοώ), των επιχειρήσεων «αρετής» στα πρεζόνια της πλατείας…

Όσο η συζήτηση δεν ανοίγει στο εσωτερικό μας με όρους μαζικούς, πολιτικούς και αξιόπιστους, τόσο θα παραμένουμε αμήχανες μπροστά σε τσαμπουκάδες, ψειρίσματα-και όχι απαλλοτριώσεις- ανοιγμένα κεφάλια ή νεκρούς, ή χειρότερα θα καταφεύγουμε σε συνομωσιολογίες, ή ,ακόμα χειρότερα, θα ανεχόμαστε να αντιμετωπίζονται αυτές οι πραγματικότητες ως παράπλευρες απώλειες κηρυγμένων και ακήρυκτων πολέμων. Και πέρα απ’ τη στοχοποίηση χώρων και ανθρώπων, την καταστολή και την συκοφάντηση, τον απομονωτισμό και την αυτοαναφορικότητα, οι εξουσιαστικές λογικές θα σκυλεύουν την επαναστατική μας συνείδηση, πράξη και αξιοπρέπεια.

Υ.Γ1.Είναι η πρώτη και, φαντάζομαι, τελευταία φορά που ως χρήστρια του μέσου περνώ από την ενημέρωση και την αντιπληροφόρηση στην κατάθεση της προσωπικής μου γνώμης. Ελπίζω η ΣΟ να μη με κόψει(κάτι τέτοιο θα είχε πολύ, μα πολύ πλάκα).Δεν επιλέγω το μη σχολιασμό γιατί θέλω να δω πόσοι δεν θα το προσπεράσουν, πόσες θα με θεωρήσουν από αφελή έως ασφαλίτη και πόσοι θα προσπαθήσουν να καταλάβουν. Σε κάθε περίπτωση δεν θα επανέλθω

Υ.Γ2.Η χρήση των γραμματικών γενών υπαγορεύεται από την πολιτική αντίληψη περί τυχαίας εναλλαγής τους

virtus


----------------------


10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

πάρε το χρόνο σου αγόρι μου
όλοι αυτό κάνουμε...

σ.ρ.

aman είπε...

Αν κατάλαβα το θέμα πείτε κάτι επιτέλους!

Ανώνυμος είπε...

Η πύλη της κολάσεως, τα άνθη του κακού και η θεία κωμωδία... "Ευχαριστα" σημαινόμενα. Θα μου πείς τώρα (και με το δίκιο σου δλδ) -"τι να κάνω κύριος, να πηδάω απ'τη χαρά μου";;;
Σε έναν κάπως συμπαραδηλωτικό συνειρμό, αναρωτιέμαι: Ψάχνεις άραγε απαντήσεις στον Μποντλαίρ; (λέω 'γω τώρα...)

Ανώνυμος είπε...

Στον Αναγνωστη

Ανοησια, λαθος, αμαρτια, απληστια,
Τα πνευματα μας κατεχουν και τα κορμια μας παιδευουν,
Τις προσφιλεις μας τυψεις συντηρουμε,
Οπως οι ζητιανοι τα ζωυφια τους τρεφουν.

Οι αμαρτιες μας επιμονες, οι μεταμελειες μας χαλαρες
Ακριβα πληρωνουμε τις εξομολογησεις
χαρουμενα γυρνουμε στης ακολασιας το δρομο
Πιστευουντας πως μ' ευτελη δακρυα ξεπλενονται οι κηλιδες.

Στου κακου το προσκεφαλι ο Σατανας Τρισμέγιστος
Το μαγεμενο πνευμα μας πολυν καιρο αιωρει
Και το πολυτιμο μεταλλο της θελησης μας
Ολοκληρο εξατμιστηκε απ' τοσοφο αλχημιστη

Τα νηματα που μας κινουν ο Διαβολος κρατα!
Θελγητρα ανακαλυπτουμε στ' αντικειμενα αποκρουστικα
Καθε μερα ενα βημα κατεβαινουμε στην Κολαση
Διχως φρικη αναμεσα σε σκοτη ρυπαρα

Σαν το φτωχο αμαρτωλο που τρωει και φιλα
Τον κορφο το μαρτυρικο αρχαιας πορνης
Κλεβουμε στο διαβα μια λαθραια χαρα
Και σαν πορτοκαλι υπερωριμο τη στυβουμε δυνατα

Ανώνυμος είπε...

ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

Μπάρνυ, το κατάλαβες αμέσως
όταν έκοψαν στη μέση το
μήλο ότι στο δικό σου κομμάτι θα υπήρχε το σκουλήκι.
ήξερες ότι ποτέ δεν θα oνειρευόσουν ένδοξους κατακτητές
ή κύκνους.
κάθε άνθρωπος έχει την προκαθορισμένη του θέση κι η
δική σου είναι
στο τέλος της ουράς,
μιας μακριάς, μακριάς ουράς,
μιας σχεδόν ατέλειωτης ουράς
κάτω απ΄τις χειρότερες δυνατές καιρικές συνθήκες.
ποτέ δεν θα σ'αγκαλιάσει μια όμορφη κυρία
κι η θέση σου στο σύμπαν των πραγμάτων
θα περάσει απαρατήρητη.
υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στη γη όχι για να ζήσουν
αλλά για να πεθάνουν
αργά και βασανιστικά ή
γρήγορα κι
ανώφελα.
οι δεύτεροι είναι οι τυχεροί.
Μπάρνυ, δεν ξέρω τι να πω.
συμβαίνουν
αυτά.
είναι καθαρά θέμα τύχης.
γεννηθήκαμε δίχως τύχη και δίχως αγάπη,
μας πέταξαν στο καζάνι που βράζει.
θα ξεχαστείς όσο γρήγορα
ξεχνιέται το όνειρο της περασμένης βδομάδας.
Μπάρνυ, η δικαιοσύνη δεν έχει καμιά σημασία.
κάθε ηρωική προσπάθεια αποτυγχάνει.
Μπάρνυ, έχεις ένα δισεκατομμύριο ονόματα
κι άλλα τόσα πρόσωπα.
δεν είσαι μόνος.
αρκεί να κοιτάξεις
γύρω σου.

Ανώνυμος είπε...

"Η φωτιά είναι ένα οικιοποιήσιμο μέσο", "καθένας μπορεί να φτιάξει μπουκάλι", και διάφορα άλλα που όταν ανάγονται σε όρους μαζικούς, όταν διαχέονται στα κύτταρα της εξατομικευμένης και αλλώτριας κοινωνίας, γίνονται τρόμος. Πρόσφατα "ατυχή" γεγονότα που απλώς προσπερνιούνται για να μη διαταραχθεί η αναγκαιότητα και το νόημα τηε εξέγερσης. Για άλλη μια φορά επιβεβαιόνεται οτι αν τελικά γίνει η ρημάδα η εξέγερση πάλι στην αντίπερα όχθη θα είμαι, πάλι στο περιθώριο... της επανάστασης αυτή τη φορά. Σκατά!

b for brahami είπε...

σκατά στα μούτρα μας (και το αίμα στα χέρια μας; δεν ξέρω, αλλά μικρή σημασία έχει..) αγαπητέ μου αιμόφιλε...
προβοκάτορες, ασφαλίτες, μπάχαλοι, χούλιγκαν, φασίστες, ο βγενόπουλος φταίει, φύσαγε πολύ, ήταν μπιτόνι ή μόνο μπουκάλι, παράπλευρες απώλειες (μπρρρ..), όχι άλλες μαλακίες!!!
εγώ πάντως δεν μπορώ να κοιτάξω στα μάτια τους ανθρώπους στους οποίους απευθύνομαι και να έχω το κεφάλι μου ψηλά όπως πριν...
ή μήπως να βγάλω την ουρά μου(μας) απέξω γιατί δεν πέταξα ποτέ μολότωφ; πολύ βολικό για είναι αληθινό...
ναι ρε, θα αυτομαστιγωθώ, προτιμώ να είμαι ενοχικός από το να είμαι καριόλης...
φιλιά αιμόφιλε

Ανώνυμος είπε...

Πάντως και γω σκέφτομαι, και παρότι μου δόθηκε ο χρόνος να το κάνω, δεν έχω κατασταλλάξει ακόμη... Και όλες αυτές τις ημέρες με περυτριγύριζαν κάτι στίχοι, ενός τραγουδιού που υπό άλλες συνθήκες δεν νομίζω να το σιγοτραγουδώσα:
"Όπως και να ναι τούτη η γη
θα μαι στην πρώτη τη γραμμή
όπως και τώρα, τώρα, τώρα
που είναι δίσεκτοι οι καιροί".

Και είμαι σιγουρος πως δεν θα είμαι αλλά θα ΕΙΜΑΣΤΕ...
ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ, ρε γαμώτο, στην πρώτη γραμμή...

totos είπε...

Εγώ δεν είμαι του "χώρου" (ποιου χώρου; ξέρετε εσείς), και μπο΄ρω να πω ότι διαβάζοντας πολλά κείμενα σαν κι αυτό τις τελευταίες μέρες ένα μέρος του εαυτού μου κραυγάζει "επιτέλους" κάποια αυτοκριτική! Έχω βαρεθεί κοινώς να ακούω για βαλτούς. Δηλ. εσείς δεν ξέρετε κανέναν να πετάει μολότωφ; Μόνο οι κύριοι μπάτσοι το κάνουν; Έλεος δηλ. Όλο το χρόνο τις πετάμε, αλλά όταν γίνει η μαλακία την ουρίτσα μας και κυρίως τον κώλο μας απ' έξω. Όπως τα διάφορα αιτήματα για απελεθερώσεις αγωνιστών. Αφού για σένα είναι αγώνας, κάνε τη θυσία σου. Μη γκρινιάζεις. Δέξου τις επιπτώσεις αυτού που διάλεξες να κάνεις.
Ένα άλλο μέρος του εαυτού μου όμως ξέρει. Νοιώθει ότι όλη αυτή η αυτοκριτική, όλη αυτή η ενοχή μπορεί να είναι και λίγο σικέ, και λίγο της μόδας ρε παιδί μου, πώς να το πω. Και ξέρει επίσης ότι όλοι αυτοί οι ενοχικοί στις επόμενες συντροφικές συνελεύσεις και συζητήσεις μέχρι πτώσεως του λιγότερο λογά μάλλον δε θα τολμήσουν να πουν "φτάνει, από την επόμενη πορεία, όχι μολότωφ, μόνο εμείς και οι φωνές μας".
Αλλά ΑΥΤΟ είναι η δική μου ουτοπία...
Τώρα μάλλον ήδη σκέφτεστε ότι είμαι φασίστας, χίτης κλπ. Τα γνωστά δηλ. Δε βαριέσαι. Τα γνωστά. :)

apropopopo είπε...

φτάνει τόση σκέψη!