Τα φασόλια στο δημόσιο βιο

Καλά τώρα, άμα ξεκινήσω με κλισαδούρες του τύπου "πατρίδα μας, τα παιδικά μας χρόνια", δεν με ξεβγάζει ούτε ο Αλιάκμων... Τέλος πάντων, μπαίνω αμέσως στο θέμα χωρίς πολλές μελούμπες (είναι κάτι σαν τις "τουλούμπες" αλλά πιο δακρύβρεχτες) και το θέμα είναι ότι...


Ο Reiser, ο περίφημος γάλλος σκιτσογράφος (προφέρεται "Ρεζέρ"), και ο ήρωάς του "Το Mεγάλο Ρεμάλι" υπήρξαν αγαπημένοι σύντροφοι των εφηβικών μου χρόνων. Πραγματικά, δεν θυμάμαι να έχω γελάσει περισσότερο με κάποιο κόμικ, απ' όσο με τις χοντράδες του Μεγάλου Ρεμαλιού, ενός τύπου που δεν υπολογίζει και δεν σέβεται κανέναν και τίποτε. Για όσους και όσες δεν ξέρουν, μιλάμε για μία ιδιότυπη περίπτωση χιούμορ που δεν στηρίζεται καθόλου μα καθόλου στην έξυπνη ατάκα, παρά μόνο στον εξευτελισμό του καθωσπρεπισμού και στην ανατροπή των στερεοτύπων. Αιρετικό, κακό, χοντροκομμένο, και πολύ συχνά αυτό που με μοναδικό τρόπο αποδίδει ο αγγλικός όρος "tasteless"... Να ένα παραδειγματάκι:



Το κόμικ το διάβαζα κομμάτι κομμάτι στη Βαβέλ, και εννοείται ότι την πρώτη φορά που έπεσα πάνω στη συλλογή σ' ένα βιβλιοπωλείο, την άρπαξα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ρίχνομαι στο διάβασμα με τα μούτρα.

Οι σελίδες διαδέχονται η μία την άλλη και φυσικά δεν το αφήνω από τα χέρια μου.
Δυστυχώς τα πιο πολλά καλαμπούρια τα ξέρω ήδη, αλλά και πάλι δεν μπορώ να συγκρατήσω τα γέλια μου.


Κι έτσι σιγά σιγά, φτάνω στην προ-τελευταία σελίδα.

Και διαβάζω:






Μμμμμμ... Αναρωτιέμαι, πού να το πάει...
Το ύφος ξαφνικά με ζορίζει.
Σ' αυτήν την προ-τελευταία σελίδα ξεδιπλώνεται ένας εντελώς διαφορετικός Reiser και μαζί ένα εντελώς διαφορετικό Ρεμάλι.

Το ξαναδιαβάζω λίγο μαγκωμένος.
Και αποφασίζω να γυρίσω στην τελευταία σελίδα:




Μάλιστα.
Τώρα λοιπόν ξέρω γιατί μου άρεσε από την αρχή τόσο μα τόσο πολύ αυτό το κόμικ.
Απαισιόδοξο, θα μου πείτε, το φινάλε. Και ανατρέπει τα πάντα.
Ταυτόχρονα όμως επιβεβαιώνει την αρχική μου επιλογή.


Φασόλια λοιπόν.
Είμαστε όλοι φασόλια.
Λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά.
Προσωπικά βέβαια δεν θα επέλεγα τη λύση του Ρεμαλιού.
Το ακριβώς αντίθετο. Τουλάχιστον στην παρούσα φάση της ζωής μου.
Αλλά αυτό είναι μια τεράστια κουβέντα.
Και ίσως πρέπει κάποτε να την κάνουμε.


Έλα όμως που ένα μικρό κομμάτι αυτής της κουβέντας έγινε την προηγούμενη εβδομάδα, στο πλαίσιο της ημερίδας "Η συμβολή του ματάτσειου χιούμορ στον πολιτικό βίο των βαλκανίων στη διάρκεια του μεσοπολέμου" όπου η ερευνητική ομάδα του καθηγητή Muz Lenaki (τον οποίο προφανώς θα θυμάστε από την καταγραφή του υπέροχου τραγουδιού του Καπα Χι) θέλησε να στείλει το δικό της μήνυμα, εμπνευσμένη από το ρόλο των φασολιών στο δημόσιο βίο.

Απολαύστε το.

Πρόκειται για ένα σπάνιο δείγμα ματάτσειου χιούμορ και αναρχικού ρεαλισμού, με τον τίτλο "ΦΑΣΟΛΙΑ ΚΑΝΟΝΙΚΑ".