Μιράντα Παπαδοπούλου
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Να αφήνεις ένα τέλος ανοιχτό.
Να εγκαταλείπεις την επούλωση
Στη φυσική της ιστορία.
Και ας πυορροεί η ελπίδα.
Όχι, καθόλου δεν το βρίσκω υπαναχώρηση
Αμέλεια ή δειλία.
Να το δεχτώ, πως ίσως συνιστά απερισκεψία
ή παραβατικότητα, για τους νομοταγείς νεκρούς
που περιμένουν τη σειρά τους.
Εγώ διαγιγνώσκω πράξη ευσυνειδησίας
καθ’ όλα συνεπή με τη ζωή,
με το μοναδικό εν δικαίω εργοδότη.
Μια αυθάδη δήλωση πως τέλος τέλος δεν υπάρχει.
Το μάθαμε, το καταλάβαμε
Πως όλοι μία μέρα θα πεθάνουμε.
Όλοι και ο καθείς ξεχωριστά.
Θα μας αποσυνθέσουν μικροοργανισμοί.
Αυτοί οι πανταχού παρόντες και παντός καιρού
Όλοι και ο καθείς ξεχωριστά.
Όμως, εγώ κι εσύ
Εμείς και οι φίλοι μας
Εμείς και οι σύντροφοί μας
Εμείς και τα παιδιά μας
Αυτός ο μεταξύ μας άυλος χώρος
Όπου υλοποιήθηκε θνητά στα μέτρα μας η αγάπη
Δεν υπακούμε σε καμιά
Οργανική κι ανόργανη ισορροπία.
Και ζώντας και πεθαίνοντας
Θα είμαστε, είτε το θέλουν είτε όχι
Το ες αεί ανοιχτό τέλος της ιστορίας.
---------------------------------------------
Δυσκολεύομαι να μιλήσω και να γράψω αυτές τις μέρες.
Προφανώς και δεν υπάρχει κανένα τέλος.
Άπειρος παραλογισμός, ναι.
Τέλος, όχι.
Αθροίζοντας εικοσάευρα, τα νεύρα μου γίνονται σμπαράλια.
Μισό λεπτό, να τελειώσουμε με τις εγγυήσεις της μεγαλύτερης δικαστικής απάτης των τελευταίων 150 ετών, και τα λέμε...
Στο μεταξύ, παρακαλείσθε δια τον οβολόν σας...
Οι σύντροφοι του Ρεσάλτο μας χρειάζονται.
