Πίσω από τις λέξεις...

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου. Μάλιστα. Παρασκευή και 13. Θαυμάσια. Κατηφορίζω προς το γραφείο. Σε μια κλίμακα από το 1 ως το 100, η επιθυμία μου για δουλειά βρίσκεται γύρω στο 4,2. Ας είναι. Φτάνω στη Διοικητηρίου. Για λόγους καθαρά εθιμοτυπικούς ρίχνω μια φευγαλέα ματιά στο σελάδικο του Τόνη Μπάτζιο. Τυχερός ο Τόνη. Ακόμα κοιμάται.

Περνάω απέναντι. Δίπλα στο Σέβεν είναι ένα ψευτοτρέντυ ψιλικατζίδικο με μια φρικτή βιτρίνα. Τα πρωινά που κατεβαίνω στη δουλειά με τα πόδια, κάνω μια σύντομη στάση για να πάρω την πρωινή σύγχιση από τα πρωτοσέλιδα του τοπικού Τύπου.


Για να δούμε... Μπα, είναι πολύ πρωί, μόνο η Μακεδονία βγήκε... Η Μακεδονία... Καλή εφημερίδα... Δημοκρατική... Και με λαμπρό παρελθόν... Προσωπικά, η ανάγνωση της πρώτης σελίδας της μου έχει στοιχίσει κάμποσες ταχυκαρδίες...



Κοιτάζω λοιπόν το πρωτοσέλιδο. Τα μάτια μου είναι κάπως θολωμένα από τον ύπνο. Όμως παρ' όλη τη θολούρα, κάτω δεξιά διακρίνω κάτι σαν φωτιές. "Ωχ..." σκέφτομαι. "Ρεπορτάζ από τη χτεσινή πορεία..." Και προσπαθώ να ψιλοδιαβάσω τον τίτλο. Λίγο καθαρότερα αυτή τη φορά...



Ναι, είναι σαφές. Στο βάθος φωτιές και μπροστά ματατζήδες (εξόφθαλμο τεκμήριο της πλευράς που διάλεξε ο φωτορεπόρτερ). Καταλαβαίνω αμέσως ότι πρόκειται για φωτογραφία αρχείου αφού στη χτεσινή πορεία δεν έγιναν παρά κάτι μικροεπεισόδια... Δεν κολλάω σ' αυτό, έτσι κι αλλιώς έχω να αντιπαρατεθώ με το περιεχόμενο του άρθρου... Τέλος πάντων, στον τίτλο διαβάζω κάτι σαν "αναταραχή". Παίρνω μια ανάσα, καθαρίζω λίγο τα μάτια μου και διαβάζω πιο προσεκτικά:


Τι;

Οχι, δεν μπορεί, δεν μπορεί να το διάβασα αυτό...!

Κι όμως! Το κοιτάζω ξανά και ξανά. Ναι ναι, καλά είδα.
Μια φωτογραφία από επεισόδια και από πάνω ο τίτλος: "Αναίτια αναταραχή"




Αναίτια αναταραχή...

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ!

Θέλω να πάρω τηλέφωνο στη Μακεδονία, θέλω να στείλω φιλάκια στο δημοσιογράφο που το έγραψε και στον αρχισυντάκτη που δεν το έκοψε από την πρώτη σελίδα.
Ή μάλλον αύριο, που είναι του Αγίου Βαλεντίνου, θα πάω από τα γραφεία τους να τους πάω ένα δωράκι, έστω μια Λάκτα, κάτι τις τέλος πάντων.

Αναίτια αναταραχή! Καταπληκτικό!
Και είμαι σίγουρος ότι αυτοί οι βλάκενς δεν κατάλαβαν πόσο σημαντικό ήταν αυτό που έγραψαν στο πρωτοσέλιδο...
Δεν κατάλαβαν ότι ενδεχομένως να έκαναν την πρώτη "επίσημη" υπόγεια καταγραφή της κοινωνικής νομιμοποίησης του Δεκέμβρη στην αντιδραστικότατη "δημόσια σφαίρα" της Θεσσαλονίκης.

Διότι απλούστατα, αν τα μικροκαψίματα και τα μικροσπασίματα της 12ης Φεβρουαρίου ήταν μια "ΑΝΑΙΤΙΑ" αναταραχή, τότε αυτό σημαίνει ότι υπήρξαν άλλα καψίματα και άλλα σπασίματα που δεν ήταν ΑΝΑΙΤΙΑ.

Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι:
Το αναίτιο, το άδικο, το ασήμαντο, για να υπάρξουν πρέπει να σταθούν απέναντι στο δικαιολογημένο, το δίκαιο, το σημαντικό.

Τι να σας κάνω αγαπητοί μου... Πάρ' τε το χαμπάρι. Ο Δεκέμβρης εισβάλλει παντού.

Ακόμη και πίσω από τις λέξεις.

Ακόμη και πίσω απ' τις δικές σας λέξεις.-