Πω πω... πάλι ένα μήνα έλειψα... Μα πώς περνάει ο χρόνος στους μεταμοντέρνους καιρούς που ζούμε... Να με συμπαθάτε, με έφαγαν τα εξωτερικά, τι να κάνουμε, έγινε διάσημη η εξέγερση βλέπεις, ε και πήγαμε να δώσουμε τα φώτα μας στους βαρβάρους συντρόφους της εσπερίας, ξέρετε μωρέ, αυτούς που όταν εμείς κάναμε εκκλησίες του Δήμου, αυτοί ανακάλυπταν τη μοναρχία...
Είναι 5 τα ξημερώματα. Στην Αγ.Δημητρίου δεν περνάει ψυχή.
Ψάχνω ταξί απεγνωσμένα. Σε 58 λεπτά φεύγει το αεροπλάνο μου. Ώπα, να ένα!
-ΤΑΞΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!
Στο αεροδρόμιο παρακαλώ!
-Ταξιδάκι ε; Αχ βρε... Για σας είν' η ζωή...
Ήταν σαφές ότι επρόκειτο για Ταρίφα με όρεξη για κουβέντα. Η χειρότερή μου.
-Και για πού αν επιτρέπεται;
-Γερμανία.
-Γερμανία; Αχ... Γερμανία... Αχ βρε τι μου θύμισες... Εγώ, πριν αγοράσουμε το ταξί με τον αδερφό μου, ήμουν στο Ντύσελντορφ 15 χρόνια... Βέβαια...
Μένω αξιοσημείωτα απαθής, μπας και η κουβέντα σταματήσει εδώ...
- Εγώ που λες, είχα δική μου ταβέρνα στο Ντύσελντορφ. "Ο ΧΑΡΑΛΑΜΠΗΣ". Βέβαια, βέβαια... Έχεις πάει ποτέ στο Ντύσελντορφ;
-Μπα, δεν έτυχε...
-Βρε άλλο πράμα η Γερμανία...
Ω ρε μανούλα μου... Ο εφιάλτης μόλις ξεκινούσε και δεν είχαμε φτάσει ούτε στη Μπότσαρη...
-Βρε στη Γερμανία είναι αλλιώς, εκεί υπάρχει κράτος... Βρε εκεί είναι όλα οργανωμένα, όλα σε τάξη...
Προλαβαίνω και σκέφτομαι "δεν ξέρεις καμιά φορά, μπορεί να το γλυτώσουμε το στόρυ με το γερμανό και το χαρτάκι..."
-Βρε και οι άνθρωποι εκεί είναι αλλιώς. Πάρε για παράδειγμα την καθαριότητα...
Δύσκολα τα πράματα... Ένιωθα την ατάκα να πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον...
- Βρε σου λέω ο γερμανός είναι αλλιώς... Βρε ο γερμανός δεν θα πετάξει ποτέ το χαρτάκι κάτω! Βρε κι άμα δει καναν ξένο να το πετάει, θα σκύψει να το μαζέψει...
Νιώθω μιαν ιερή αγανάκτηση να με κυριεύει... Για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου αναρωτιέμαι αν θα είχε κανένα νόημα να του πω ότι πριν από τρία χρόνια που είχα ξαναπάει στο Αμβούργο, δεν μου είχε φανεί και τόσο τακτοποιημένο... Τέλος πάντων, γρήγορα παραιτούμαι από την ιδέα... Κανένα όφελος...
Κι όπως το βλέμμα μου κάνει βόλτες πάνω στο ταμπλώ του ταξί μπας και περάσει η άτιμη η ώρα, βλέπω πάνω από τον αερόσακο του συνοδηγού ένα τσίγκινο ταμπελάκι:
ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΤΑΞΙ: ΚΟΥΣΙΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ - ΚΟΥΣΙΔΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ
Βγάζω πολύ διακριτικά το κινητό μου και σημειώνω το όνομα.
Νομίζω ότι μου ήρθε μια καλή ιδέα...
----------
Φτάνω στο Αμβούργο. Τρία χρόνια μετά, τίποτε δεν έχει αλλάξει. Κάνω μια βόλτα στο κέντρο. Φυσάει πολύ και πέφτει ένα εκνευριστικό ψιλόβροχο που διώχνει τους πάντες από το δρόμο. Όχι όμως και μένα! Χοχοχο... Βγάζω μερικές φωτογραφίες... Την ίδια στιγμή, νιώθω μια περίεργη γλύκα να διατρέχει όλα μου τα κύτταρα...
----------
Πάει μια βδομάδα που γύρισα.
Κάθομαι στο σπίτι μου και κοιτάζω το ημερολόγιο.
Περιμένω το Πάσχα.
Περιμένω το Πάσχα για να στείλω του Χαραλάμπη μια κάρτα.
Μια ευχετήρια κάρτα που του έφτιαξα με τις φωτογραφίες από το Αμβούργο.
Βρε Χαραλάμπη μου, χρόνια σου πολλά!
Υ.Γ.
Απ'το καλοκαίρι του 2006 τά' λεγα...
Εγώ φταίω μετά που γίνομαι σταλεγάκιας και αυτοαναφορικός;
