Και τέτοια διλήμματα παραμονεύουν δυστυχώς σε κάθε γωνιά του κοινωνικού βίου... Στην πολιτική, στην αισθητική, στις ερωτικές σχέσεις... Εκατό φορές τα έχω γράψει, κι εδώ κι εδώ, ρόζους στα δάχτυλα έβγαλα... Νισάφι πια...
Όμως εκεί που γίνομαι πραγματικά έξαλλος είναι όταν νιώθω πως πολλοί σύντροφοί μου υιοθετούν κι αυτοί αυτή την ίδια λογική και με τραβάν εκβιαστικά από το μανίκι για να χωρέσω στη μία ή στην άλλη αλήθεια τους. Κάπως έτσι έγινε και τις προάλλες όταν βρέθηκα σε μια κουβέντα και για μια ακόμη φορά είδα τη συζήτηση για το πώς θα πραγματώσουμε το πολιτικό μας όραμα να εξαντλείται στον αν αυτός ο κόσμος πρέπει να ισιώσει με σφυροδρέπανα ή με εκρηκτικά. Φώναξα, έκλαψα, χτυπήθηκα (είμαι και λίγο της υπερβολής) αλλά του κάκου... Αποτέλεσμα κανένα. Το δίπολο στεκόταν αμετακίνητο, αγέρωχο, εκεί μπροστά και με περίμενε. Τι κι αν μίλησα για τα τόσα και τόσα επαναστατικά οράματα που κατέληξαν σε ολοκληρωτικούς εφιάλτες... Για το πόσο σημαντικό είναι να τροφοδοτείς τον αγώνα στο "σήμερα" με τις αξίες αυτού που οραματίζεσαι για το "αύριο"... Άδικος κόπος... Εις ώτα μη ακουόντων.
Κάποιος καλός φίλος, έμπειρος στις πολιτικές αντιπαραθέσεις και απόφοιτος ιατρικής, όταν με είδε να αναψοκοκκινίζω και να βαριανασαίνω, μου έδωσε μία πολύτιμη συμβουλή: "Δεν πας καλύτερα καμιά βόλτα;"
Όπερ και έπραξα.
Και να'μαι Κυριακή βράδυ, να βολτάρω στην Εγνατία και για δες ξαφνικά που περνάω πολύ ωραία έτσι που τριγυρνάω αθώος και ανυποψίαστος, απολαμβάνοντας την ανεμελιά του νυχτερινού αστικού τοπίου... Κι έχω ξεχάσει και τα σφυροδρέπανα και τα εκρηκτικά κι όλα πάνε ρολόϊ. Σπουδαίο πράγμα λοιπόν να κάνεις βόλτες και να μη χρειάζεται να απαντήσεις σε κανένα δίλημμα, ναι ναι, αυτό είναι, θα το κάνω κάθε μέρα!
Και με την ίδια αθωότητα πάντα, πλησιάζω τα έργα του μετρό, για να θαυμάσω τα κίτρινα μηχανήματα των δομικών έργων (αγαπημένο κόλλημα από την εποχή που πήγαινα στο νηπιαγωγείο).
Καθώς όμως πλησιάζω τον τσίγκινο φράχτη, η ματιά μου χωρίς να το θέλω μαγνητίζεται από μερικές διαφημιστικές αφίσσες που ακόμα γυαλίζουν από τη φρέσκια γλουτολίνη...
"Όχι ρε γαμώτο..."
" Όχι κι εδώ διλήμματα...!"
Αυτό δεν το περίμενα... Τέτοια πρόκληση... Η μία αφίσσα δίπλα στην άλλη...
Ακόμη λοιπόν κι αυτή η απλή βόλτα στο κέντρο της πόλης, όρθωνε μπροστά μου, ωμά και κατάμουτρα, ένα αβυσσαλέο δίλημμα...
------------------
Γύρισα στο σπίτι, φανερά καταβεβλημένος.
Ρε δεν πάτε στο διάολο...
Όχι, δεν θα διαλέξω.
ΟΥΤΕ Βασίλη ΟΥΤΕ Θανάση.
Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν κι άλλες λύσεις.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Υ.Γ.
Αν σας ψήνει η συζήτηση για άλλες λύσεις, μπορούμε να ξεκινήσουμε να τις ψάχνουμε παρέα, από αυτό το Σάββατο 9/4 στις 21:00, στη ΜΗΧΑΝΗ, Ναυμαχίας Έλλης 4, Λαδάδικα.
Μετά την εκδήλωση θα ακολουθήσει οινοποσία και workshop με θέμα:
"Βασίλη ή Θανάση; Πολιτικές και αισθητικές αναταράξεις στα όρια ενός μετα-ηθικού διλήμματος"
