Καλά χριστούγεννα;

.
.
Φίλες και φίλοι,

γεια χαρά και καλές γιορτές!


Σχεδόν από την ίδρυσή του, το aimof.blogspot.com κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια για την προώθηση της ντόπιας πολιτιστικής δημιουργίας, αυτής δηλαδή που προέρχεται από 100% έλληνες καλλιτέχνες, που άλλοτε επιλέγουν να μεγαλουργήσουν στην γλυκύτατη πατρίδα μας και άλλοτε παίρνουν το δύσκολο δρόμο της πικρής ξενιτιάς...

Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν παρά να χαιρετήσουμε με ιδιαίτερη συγκίνηση την καινούρια εκδοχή του "Μικρού Τυμπανιστή", που μας έδωσε η συνεργασία τριών επιφανών καλλιτεχνών του εξωτερικού, μια δισκογραφική κυκλοφορία τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν αποκλειστικά για τους σκοπούς του Ιδρύματος Προστασίας Αναγνωστών του aimof.blogspot.com.


Ευχαριστούμε Νανά, ευχαριστούμε Αστέρω, ευχαριστούμε Filtig!

Το μυαλό μας, αυτές τις άγιες μέρες, ταξιδεύει μαζί σας, ξενιτεμένα μας πουλιά!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Οι κούφιοι άνθρωποι

Είχα γράψει μια κάπως δακρύβρεχτη εισαγωγή.

"Καμία έκπληξη...", θα σκεφτήκατε.

Τώρα που την ξανακοίταξα, μου φάνηκε αναντίστοιχη.

Και την έσβησα...

Να με συμπαθάτε...

Τά' παμε 100 φορές, αμάν πια με το μελό...




Και περνάω στο προκείμενο.

Πριν είκοσι μέρες, σε ένα γαμάτο υπόγειο, συναντήθηκαν στη Θεσσαλονίκη δυο κιλά συλλογικής έμπνευσης, πέντε τόνοι δουλειάς, πολλά μίλια συντροφικότητας και κάμποσα μεγκαβάτ γέλιου.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον αδερφοφιλοσύντροφο Κ.Γ., που μόλις έκλεισε τα 50 του χρόνια.







Σύλληψη, εκτέλεση: ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ - Υπόγειες Κινηματογραφικές Παραγωγές

Μουσική : Ωχρά Σπειροχαίτη

Μετάφραση : Αριστοτέλης Νικολαΐδης

Μισό λεπτάκι

(χεχεχε... κωλώσατε πουλάκια μου, εεεεεε???? Από εκεί που πάνω στο δεκαπενθήμερο με κράζατε για τις καθυστερήσεις στις δημοσιεύσεις, τώρα κάνετε μούγκα εεεεεε???? Ελπίζω μόνο αυτό να οφείλεται στο ότι σας συνεκίνησε η τελευταία δημοσίευσις και ουχί επειδή με στείλατε στον οξαποδώ... Ελπίζω λέμε...)





Λοιπόν, μόλις με πήρε ο μάστορας από το ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ, είναι έτοιμη η ανάρτηση, οπότε πάω να την πάρω, μη φύγετε, τα λέμε σε μερικές ώρες.



[σε μερικές ώρες, άνευ πλάκας]



.

Το παιχνίδι της έμπνευσης

Είχαν περάσει δύο μήνες από την τελευταία φορά που τα δάχτυλά του άγγιξαν με επιτυχία το πληκτρολόγιο. Το ήξερε ότι δεν θα ήταν εύκολο να ξαναξεκινήσει αλλά απ'την άλλη σκεφτόταν ότι δεν ήθελε να γράψει κάτι κοινότοπο, έτσι απλώς για να γράψει κάτι, άσε που πάντα έλεγε ότι θεωρούσε πολύ μίζερους όλους αυτούς που γυρνάν από τις διακοπές τους και το πρώτο πράγμα που γράφουν είναι μια χλιαρή ανασκόπηση του καλοκαιριού που τελειώνει με τη φράση "ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ"...

Τώρα βέβαια τα πράγματα ήταν διαφορετικά, τώρα είχε στα χέρια του μια πολύ καλή αρχική ιδέα. Όμως δεν ήξερε καθόλου πώς να τη χειριστεί, δεν είχε καθόλου έμπνευση. Παράτησε τον υπολογιστή και κατέβηκε στο δρόμο. Αποφάσισε να ασχοληθεί με κάτι άλλο, μπας και ξεχαστεί. Έστριψε από τη Δραγούμη στην Εγνατία κι όταν έφτασε στην Αριστοτέλους, κατευθύνθηκε προς το αστυνομικό τμήμα Λευκού Πύργου.


Έπρεπε να κάνει δήλωση απώλειας ταυτότητας. Όχι, δεν υπήρχε κανένας ψαγμένος συμβολισμός σ'αυτό, είχε όντως χάσει την ταυτότητά του, εδώ και δύο βδομάδες. Ο φρουρός με το ζόρι άνοιξε το στόμα του και είπε κάτι σαν "γραφείο 24". Ανέβηκε στο δεύτερο όροφο και στάθηκε έξω από την κλειστή πόρτα. Μπάτσοι πήγαιναν κι έρχονταν με ιδιαίτερη βιασύνη, κανείς δεν του έδινε την παραμικρή σημασία, αλλά φευγαλέα σκέφτηκε ότι αυτό δεν είναι δα και τόσο κακό, ειδικά αν το συγκρίνεις με την τελευταία φορά που ήταν σε αστυνομικό τμήμα και ασχολήθηκαν πολύ μαζί του.

Και ξαφνικά, καθώς χάζευε έναν πίνακα ανακοινώσεων, είδε την αγγελία.



"ΠΩΛΕΙΤΑΙ (από συνάδελφο) σε άριστη κατάσταση με λίγες βολές, Jericho 941FSt, 9 χιλιοστών [...] τιμή 350 ευρώ"

Η καρδιά του χτύπησε λίγο πιο γρήγορα. "Με λίγες βολές"... Μάλιστα... Πόσες να ήταν άραγε αυτές οι "λίγες" βολές που είχε κάνει το Jericho 941FSt; Ποιος βρέθηκε απέναντι στα 9 χιλιοστά του; Και γιατί ο μυστηριώδης μπατσοπωλητής ήθελε τόσο πολύ να ξεφορτωθεί αυτό το πιστόλι, ένα κατά τα άλλα συμπαθέστατο baby desert eagle, πουλώντας το όσο όσο;

Να λοιπόν μια πραγματικά καλή αρχή για το στόρυ που έψαχνε! Έτρεξε γρήγορα στο σπίτι κι έκατσε στον υπολογιστή. Είχαν βέβαια περάσει δύο μήνες από την τελευταία φορά που τα δάχτυλά του άγγιξαν με επιτυχία το πληκτρολόγιο. Το ήξερε ότι δεν θα ήταν εύκολο να ξαναξεκινήσει αλλά απ'την άλλη σκεφτόταν ότι δεν ήθελε να γράψει κάτι κοινότοπο, έτσι απλώς για να γράψει κάτι, άσε που πάντα έλεγε ότι θεωρούσε πολύ μίζερους όλους αυτούς που γυρνάν από τις διακοπές τους και το πρώτο πράγμα που γράφουν είναι μια χλιαρή ανασκόπηση του καλοκαιριού που τελειώνει με τη φράση "ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ"...

Τώρα βέβαια τα πράγματα ήταν διαφορετικά, τώρα είχε στα χέρια του μια πολύ καλή αρχική ιδέα. Όμως δεν ήξερε καθόλου πώς να τη χειριστεί, δεν είχε καθόλου έμπνευση. Και πέρασαν έτσι πολλές ώρες απραξίας. Στο κεφάλι του στριφογύριζαν βασανιστικά σκόρπιες σκέψεις και μισοτελειωμένες ιδέες που δεν οδηγούσαν πουθενά. Απόλυτα απογοητευμένος, έπεσε για ύπνο.

Άνοιξε τα μάτια του με το πρώτο φως της ημέρας. Πίεσε τον εαυτό του να σκεφτεί θετικά. "Ε λοιπόν, σήμερα θα είναι μια θαυμάσια μέρα", σκέφτηκε ενώ τελείωνε τον καφέ του. Κατηφόρισε την Ολυμπιάδος και πήρε το δρόμο προς τα πανεπιστήμια σφυρίζοντας μια φάλτσα εκδοχή της μελωδίας του Νονού. Ήταν φανερό ότι προσποιούνταν τον αφηρημένο. Στην πραγματικότητα, τα αυτιά και τα μάτια του σκάναραν ανηλεώς το σύμπαν, προσδοκώντας το ερέθισμα που θα τον οδηγούσε στην καινούρια ιδέα.

Έφτασε στην παλιά Φιλοσοφική, ανέβηκε στον πρώτο όροφο και μπήκε στην αίθουσα τελετών.


Η εκδήλωση θα ξεκινούσε από λεπτό σε λεπτό. Έκατσε σε μια καρέκλα και έκανε πως παρακολουθεί με προσοχή. Όμως το μυαλό του έτρεχε αλλού. Οι πανεπιστημιακοί με τις τηβένους, τα μακρόστενα παράθυρα και οι βαρειές σκαλιστές καρέκλες, η υποβλητική και σχεδόν εκκλησιαστική ηχώ, όλα προσπαθούσαν να του αποκαλύψουν το κρυφό τους περιεχόμενο, αποπνέοντας μία εσάνς από πρόωρα γερασμένο Χάρυ Πόττερ... Σήκωσε τα μάτια ψηλά και είδε παντού γύρω του πορτραίτα βλοσυρών προσώπων, προφανώς πανεπιστημιακών, που έδιναν την εντύπωση ότι επέβλεπαν την κατά γράμμα τήρηση κάποιων πανάρχαιων ακαδημαϊκών κανόνων.

Και τότε πρόσεξε τον Τρύφωνα.



Ο Τρύφων Καραντάσης, προφανώς επιφανής πανεπιστημιακός και αυτός, επιτηρούσε την τάξη μέσα στον ιερό χώρο της αίθουσας τελετών, όπως και οι λοιποί συνάδελφοί του. Με μόνη διαφορά, ότι ο Τρύφων επιτελούσε το ιερό αυτό λειτούργημα με ένα τσιγάρο στο χέρι...

Ε αυτό ήταν σίγουρα μια καλή αρχή για ένα δυνατό στόρυ! Θα τα συνδύαζε όλα, την απαγόρευση του καπνίσματος, το Νόμο 4.000, το κυνήγι των δημοτικιστών, μια πετυχημένη φοιτητική εξέγερση με πολλούς διαδηλωτές να κραδαίνουν πλακάτ με το πορτραίτο του ανυπάκουου Τρύφωνα... Ναι, ναι, αυτό ήταν, θα έγραφε ένα μικρό αριστούργημα!

Μόλις τελείωσε η εκδήλωση, έτρεξε γρήγορα στο σπίτι κι έκατσε στον υπολογιστή. Είχαν βέβαια περάσει δύο μήνες από την τελευταία φορά που τα δάχτυλά του άγγιξαν με επιτυχία το πληκτρολόγιο. Το ήξερε ότι δεν θα ήταν εύκολο να ξαναξεκινήσει αλλά απ'την άλλη σκεφτόταν ότι δεν ήθελε να γράψει κάτι κοινότοπο, έτσι απλώς για να γράψει κάτι, άσε που πάντα έλεγε ότι θεωρούσε πολύ μίζερους όλους αυτούς που γυρνάν από τις διακοπές τους και το πρώτο πράγμα που γράφουν είναι μια χλιαρή ανασκόπηση του καλοκαιριού που τελειώνει με τη φράση "ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ"...

Τώρα βέβαια τα πράγματα ήταν διαφορετικά, τώρα είχε στα χέρια του μια πολύ καλή αρχική ιδέα. Όμως δεν ήξερε καθόλου πώς να τη χειριστεί, δεν είχε καθόλου έμπνευση. Το κεφάλι του πήγαινε να σπάσει, ο χρόνος έτρεχε ανελέητα και μέσα σε οχτώ ώρες δεν είχε γράψει ούτε δέκα σειρές. Ήπιε δύο αναβράζοντα ντεπόν και προσπάθησε να ηρεμήσει. Κανένα αποτέλεσμα. Από τον επώδυνο λήθαργο τον έβγαλε βίαια ο ήχος του τηλεφώνου.



Ήταν η Λία.

Ξύπνα, φεύγω, φεύγεις; τι φεύγεις, που πας; φεύγω, πάω στην Αθήνα, με πήραν αναπληρώτρια, χάρηκες; ναι χάρηκα, μπράβο μπράβο, συγχαρητήρια, αλλά πώς να σου πω τώρα, και όλα αυτά που σχεδιάζαμε για το χειμώνα και δεν λέω, ε ναι, εννοείται ρε, αλλά και την προηγούμενη βδομάδα τα ίδια με τον Αντώνη, ε ναι ρε συ, αφού δεν υπάρχουν δουλειές, ε καλά εννοείται, τι να λεμε τώρα, ναι ναι, άντε καλή σταδιοδρομία και


Και έμεινε με το ακουστικό στο χέρι.


Βέβαια το έργο το είχε ξαναδεί... Όλοι κάποια στιγμή έφευγαν. Κι αυτός έμενε πίσω και τους αποχαιρετούσε.

Κολλητούς που αποφάσισαν να πάν στο στρατό/ φίλους που έφυγαν στο εξωτερικό/ αδερφούς που μετανάστευσαν/ ταξιδιώτες που χάθηκαν/ φίλες που πληγώθηκαν/ αυτόχειρες που τα κατάφεραν/ ερωτικές συντρόφους που επέλεξαν/


Προσπάθησε να μαζέψει όσο κουράγιο του είχε απομείνει.

"Ας δούμε και την ευχάριστη πλευρά", σκέφτηκε. "Νομίζω ότι τώρα έχω πραγματικά μια πολύ καλή αρχή για ένα δυνατό στόρυ, ναι ναι, αυτό είναι, ένα γαμάτο στόρυ με θέμα τη φυγή, ε δεν θα τα βάψουμε μαύρα κι όλας, έτσι μπράβο, ένα κεφάτο στόρυ που θα μιλάει για τις χαρούμενες πλευρές της αναχώρησης και για το πόσο διασκεδαστικό είναι να μένεις πίσω και να χαιρετάς τους άλλους, ναι ναι, είναι μια πολύ καλή ιδέα..."


Έκατσε μπροστά στον υπολογιστή

κοίταξε την οθόνη

σκούπισε τα μάτια του

πάτησε το Caps Lock

κι έγραψε :




ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ





-------------------------------------------------------------------------

Υ.Γ.
1. Το τραγούδι είναι του Γιάννη Γιοκαρίνη, λαμπρή απόδειξη για το πώς μπορείς σε δύο στροφές να πεις πολύ περισσότερα από ό,τι σε δέκα παραγράφους.
2. Ίσως αρχίζω να βγάζω παραξενιές, αλλά δεν φτάνει που έχουμε τις στεναχώριες μας, έχουμε και τις καλοχειμωνιές των μπλόγκερς, νισάφι πια (νομίζω μόνο η Σερράτια με νιώθει...)

Η πλάνη της αιώρας

Μούμπλε μούμπλε... Τίποτε δεν έχει αλλάξει... Γενικευμένο κλίμα διακοπών συνεχίζει να υπάρχει γύρω μου... Μούμπλε μούμπλε... και γκρρρ... Κι αναρωτιέμαι αγαπητοί μου αναγνώστες... Φταίω εγώ που είμαι παρατηρητικός; Φταίω εγώ που διαρκώς εντοπίζω προβλήματα;

Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑΣ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ
Μέρος 4ον : Η πλάνη της αιώρας

(τα πρώτα 3 μέρη είναι υπό έκδοση)
Κάθε νοήμων άνθρωπος οφείλει να παρατηρήσει το εξής πάρα πολύ απλό: Όλοι οι γνωστοί πολιτισμοί, δυτικοί και ανατολικοί, φρόντιζαν να εξασφαλίζουν στα μέλη τους τις απαραίτητες προϋποθέσεις για έναν γλυκό και ξεκούραστο ύπνο. Βέβαια κάθε πολιτισμός με το αζημίωτο: Για να μπορείς την άλλη μέρα φρέσκος φρέσκος να χτίσεις πυραμίδες, να κατηφορίσεις γελαστός προς το εργοστάσιο, να ρίξεις σκλάβους στο ενυδρείο με τις σμέρνες και διάφορα άλλα τέτοια...

Ωστόσο ανεξάρτητα από τον σκοπό, ήταν και είναι σαφές ότι οι άνθρωποι πρέπει να κοιμούνται καλά. Και για το σκοπό αυτό φτιάχτηκαν τα κρεβάτια.


Από τα πρώτα αιγυπτιακά νεκροκρέβατα, τον περίφημο κράββατο του παράλυτου της Καπερναούμ [φήμες λένε ότι η πραγματική ατάκα ήταν "άρον τον κράββατο και περιπάτει" χωρίς να διευκρινίζεται ποιανού τον κράββατο, υπονοώντας ότι ο Τζήσους τον έχωσε στη μετακόμιση - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία], τα μυθιστορηματικά μεσαιωνικά κρεβάτια με τους ουρανούς και τις παρθένες με τις ζώνες αγνότητας, ΟΛΑ μα ΟΛΑ τα κρεβάτια είχαν και έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό:

Βασικός τους σκοπός ήταν να κρατάν το σώμα σε ΕΥΘΕΙΑ κατά το δυνατόν θέση, ώστε να μην επιβαρύνεται η μέση και η σπονδυλική στήλη κατά τη διάρκεια του ύπνου.

Και άκουσον άκουσον, μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια πολιτισμού και τελειοποίησης της τεχνολογίας του ύπνου, εμφανίζεται ένα άθλιο κρεβατοφανές εξάμβλωμα, το οποίο περιφρονεί κατάμουτρα αυτή τη βασική αρχή και διατείνεται ότι είναι ξεκούραστο για τον ανθρώπινο οργανισμό...

...
...
...


Προχωράω μέσα στο δάσος.

Αχχχ... ΤΙ ΤΥΧΗ!

Κάποιος άφησε εδώ μια αιώρα...



Αχχχ, τι καλάαααα...

Ας κάτσω για λίγο να ξαποστάσω...



Ή μάλλον, ας κοιμηθώ καλύτερα.

Είναι γνωστό ότι είναι τόσο μα τόσο αναπαυτικά...



Μαμάκα μου...

Που αν έχεις την ατυχία και καταφέρεις μετά κόπων και βασάνων να σε πάρει ο ύπνος σ'αυτό το κρεβάτι-wanna-be, θα ξυπνήσεις σαν σίγμα τελικό.



Κι αναρωτιέμαι.

Είναι δυνατόν να είμαστε τόσο αφελείς;

Ποιος διάολος κατάφερε να μας πείσει ότι αυτό το παρά φύσιν πράγμα είναι ξεκούραστο;

Έλα ντε...


---------


Μοιράζομαι τις σκέψεις μου με τον φίλο μου τον Στάθη. Ο Στάθης είναι πολυταξιδεμένος και έμπειρος, αυτό που λέμε "σοφός" άνθρωπος. Ακούει προσεκτικά και τον πιάνουν τα γέλια.

"Τι γελάς ρε μαλάκα; Δεν έχω δίκιο;"

"Κοίτα, έχεις και δίκιο και άδικο", μου απαντάει.

Και συνεχίζει:

"Όταν πριν μερικά χρόνια επισκέφτηκα την Τσιάπας και πήγα να περάσω την πρώτη νύχτα σε ένα χωριό, διαπίστωσα ότι δεν υπήρχαν καθόλου κρεβάτια. Μου έδειξαν λοιπόν μία αιώρα και κατάλαβα πως αυτό ήταν εντελώς λογικό αφού τα σπίτια τους ήταν από παντού ανοιχτά και επομένως κάθε είδους ζώα και σερπετά είχαν ελεύθερη πρόσβαση. Με το που ξαπλώνω λοιπόν στην αιώρα ακούω τρανταχτά γέλια, σηκώνω το κεφάλι και βλέπω τέσσερα πέντε Ζαπατάκια να με δείχνουν και να ξεκαρδίζονται. Η πιο μεγάλη Ζαπατούλα της παρέας, θα ήταν γύρω στα έντεκα, έρχεται κοντά μου, μου κάνει νόημα να σηκωθώ και μου δείχνει πώς ξαπλώνουν αυτοί. Σου λέω, σκέτη αποκάλυψη! Και πραγματικά ήταν ο μόνος τρόπος να βγάλεις μια ολόκληρη νύχτα στην αιώρα χωρίς κανένα πρόβλημα."

...

Τον έβαλα να μου δείξει.


Όχι ρε μάγκα μου!

Ε ναι ρε συ, τώρα που το βλέπω, είναι πολύ λογικό!





Στην αιώρα λοιπόν, αγαπητοί διακοπάνθρωποι του βορείου ημισφαιρίου, πρέπει να ξαπλώνει κανείς ΔΙΑΓΩΝΙΑ. Τα πόδια λίγο έξω, το κεφάλι λίγο στο πλάι και ΤΣΟΥΠ! να'τη η ευθεία του σώματος...



Δηλαδή ρε Αιμόφιλε, θα μου πείτε, όλοι οι άλλοι άνθρωποι είναι βλάκες και μόνο οι Ζαπατίστας είναι έξυπνοι;

Η απάντηση φυσικά βρίσκεται αλλού:

Άλλο πράγμα να έχεις την αιώρα μοναδικό μέσο για ξεκούραση και άμυνα από τα στοιχειά της φύσης και άλλο να τη χρησιμοποιείς ως εξωτικό αξεσουάρ για το βδελυρό σκοπό των θερινών διακοπών. Αυτό άλλωστε το επιβεβαιώνει όλη η ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Χιλιάδες ανακαλύψεις, επινοήσεις, εφευρέσεις, έγιναν από ανθρώπους που βρέθηκαν στις πιο αντίξοες συνθήκες, και προφανώς ως απάντηση στις συνθήκες αυτές. Αντιθέτως, λίγες έως ελάχιστες εφευρέσεις ακούσαμε να έχουν γίνει στην παραλία του Χρούσου ή στα λουτρά της Αιδηψού...

Και μην ψάξετε να βρείτε στα βιβλία ή στο γκουγκλ την προέλευση της "πλάνης της αιώρας" (ωραίος ο τίτλος, μου ακούγεται λίγο σαν από νουάρ). Είναι προφανής. Η λάθος χρήση της αιώρας υπαγορεύτηκε χρόνια πριν, από αυτές τις γνωστές αμερικάνικες διαφημίσεις με τα φοινικόδεντρα, τις σούπερ ντούπερ παραλίες και τα κοκτέηλ. Και συνεχίζει να αναπαράγεται ως δομικό στοιχείο των χλιδάτων και ανέμελων διακοπών του αμερικανικού (και πλέον οικουμενικού) ονείρου.




---------



Τώρα, εδώ που τα λέμε, κανονικά δεν έπρεπε να σας το αποκαλύψω...

Έπρεπε να σας αφήσω να ζείτε μέσα στην πρωτοκοσμική σας άγνοια, ως γνήσια χαζοχαρούμενοι παραθεριστές, στρατευμένοι στο καλοκαιρινό τίποτε, ιππότες της τράπεζας του αυγουστιάτικου μηδενός...

Ή τουλάχιστον έπρεπε να βάλω μια ρήτρα του τύπου "απαγορεύεται η χρήση των πληροφοριών αυτού του post, σε όλη τη λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου"...

Αλλά δεν την έβαλα...

Τι να κάνω... Δεν την έβαλα γιατί σας νοιάζομαι βρε αγαπητοί μου αναγνώστες...

Σας νοιάζομαι...



Πείτε λοιπόν ένα "Ευχαριστούμε Αιμόφιλε!" και θα κάνω πέτρα την καρδιά μου και θα την πω κι εγώ την επονείδιστη ατάκα...





ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΓΑΜΩΤΗ ΣΑΣ!!!




------------


Υ.Γ.
Ως αντίδωρο, σας προτείνω για την παραλία την καταπληκτική ποιητική συλλογή της Μιράντας Παπαδοπούλου με τίτλο "Χωρίς". Θα την βρείτε για download στο εδώ.

.

Σχίζειν

Είναι ήδη 3 Ιουλίου και κανένα σημείο στον ορίζοντα δεν δείχνει πως κι αυτό το καλοκαίρι δεν θα είναι ένα ακόμη καλοκαίρι σαπίλας / Όπως κάθε καλοκαίρι άλλωστε/ Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν σαν τρελοί απ'τη χαρά τους / Κι αυτό το οξύμωρο, το "κάνω σχέδια για το καλοκαίρι"... / Δηλαδή κάνω σχέδια για το πώς δεν θα κάνω τίποτε; / Τέλος πάντων, ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει / Αει σιχτίρ.

Προφανώς δεν έχω πολύ κέφι για γράψιμο.

Βρήκα κάτι στο δίκτυο και το αναδημοσιεύω.

Υπέροχο.

Αφιερώστε 13 λεπτά.

Δείτε το με τον ήχο δυνατά σε ήσυχο και σκοτεινό μέρος.

Όπως δηλαδή θα έπρεπε να βλέπουμε κάθε ταινία.



Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία

και σήμερα είπαμε

ότι δεν έχω κέφι για γράψιμο.-

Οδεύουμε προς καλοκαίρι...

Με απελπιστικά αργούς ρυθμούς... Και μ'όλα αυτά που γίναν τελευταία... Τέσπα... Δικαιολογίες... Το ξέρω, είναι κάπως φτωχό το μπλογκ τον τελευταίο καιρό... να με συμπαθάτε... Αναλαμβάνω δυνάμεις...

Αποστέλλω λοιπόν ακόμα μία πρόσκληση για μία παρουσίαση του Μωβ καφενείου, αύριο Τετάρτη στις 20:00 (γκουχ γκουχ), ένα μίνι αφιέρωμα στη Σύλβια Πλαθ, μια βιντεο-παράσταση πάνω στο ποίημα "Τρεις Γυναίκες".

Σύλληψη - παραγωγή - ερμηνείες, όλα Μωβ, όχι τι, παίζουμε;





Μπη δέαρ, ες γουή γιούζ του σέη!
............................................................




Υ.Γ. Και μιας και ο λόγος του μπλογκ είναι πολύ μωβ τελευταίως, δράττομαι της ευκαιρίας όπως εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια στην Προοδευτική Τούμπας, όχι τόσο για την κατάκτηση της κούπας (γιέααααα) όσο για τη διατύπωση ενός εξαιρετικά σπάνιου για ποδοσφαιρική ομάδα λόγου.

Και επειδή όσες έρθετε αύριο στην Πλαθ μπορεί να βαρύνετε λίγο (τι να κάνουμε, έτσι είναι τα βαθειά περιεχόμενα, δεν γίνεται μόνο με μπουχαχά) δείτε το παρακάτω βίντεο (που επίσης το βρήκαμε στο site της Προοδευτικής):

Ελάτεεεεεεεε...!!!

Οκ λοιπόν, όσες κι όσοι δεν ήρθατε χτες στο Μωβ Καφενείο (την κατάρα μου να έχετε), μπορείτε να επανορθώσετε, αν έρθετε σήμερα στη συναυλία των Ms Ratter.

Συναυλία στην Terra Incognita (Ολύμπου 67), στις 21:00, θα είναι όλος ο καλός κόσμος, βάλτε το ταγεράκι σας και άντε!

Μωβ αγάπες

Όσες και όσοι πιστοί - λέμε τώρα...

Σας περιμένουμε!

Μικρό εγχειρίδιο για την επιβίωση της εξεγερσιακής ηθικής

Ούτε θέλουμε ούτε χρειάζεται να προσθέσουμε έστω και μια γραμμή στα όσα γράφτηκαν τις τελευταίες ημέρες για τα συναισθήματα που προκάλεσαν οι θάνατοι της 5ης Μαϊου στη Marfin. Η οδύνη μας είναι εντελώς δεδομένη όπως δεδομένη είναι και η οργή μας για την υποκριτική ευαισθησία των κάθε είδους αφεντικών, υπουργών και λοιπών παρατρεχάμενων σε σχέση με την αξία της ανθρώπινης ζωής, μιας ζωής που απαξιώνεται καθημερινά και με το χειρότερο τρόπο στα κάτεργα του καπιταλισμού, στα ναρκοπέδια των εθνικών συνόρων, στην καταστολή των κοινωνικών αγώνων.

Ένα ερώτημα όμως περιμένει απάντηση: Τι θα πούμε για τις αιτίες που οδήγησαν στους νεκρούς της Marfin; Θα μιλήσουμε για προβοκάτορες και σκοτεινούς κύκλους, θα αποδώσουμε το περιστατικό σε κάποιους ανεγκέφαλους και κτηνώδεις που παρείσφρυσαν ανάμεσά μας, θα γίνουμε κινηματικά μέντιουμ και θα μιλήσουμε για «την κακιά την ώρα»; Ή μήπως θα επαναπαυθούμε στο λόγο περί πυρασφάλειας του Βγενόπουλου, αυτού του εκ προοιμίου στυγνού εγκληματία, αντιμετωπίζοντας τα γεγονότα ως «αυτονόητα» και «αναμενόμενα» σαν να μιλάμε για φυσικά φαινόμενα στο μετεωρολογικό δελτίο;

Γιατί για εμας, «αυτονόητη» και «αναμενόμενη» είναι μόνο η βία του Κράτους και του Κεφαλαίου. Οι πράξεις των εξεγερμένων δεν μπορεί να είναι παρά αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής και ελεύθερης βούλησης.

1.
Και τέτοιες πράξεις δεν μπορούν να οδηγήσουν στον «τυχαίο» θάνατο τριών υπαλλήλων (αν είναι δυνατόν, τι πα να πει «απεργοσπάστες») ούτε να αναζητήσουν προκάλυμμα στον μαινόμενο κοινωνικό πόλεμο (τι πα να πει «παράπλευρες απώλειες»). Δεν είναι τυχαίο πως όλο και περισσότερο στο λόγο μας αναφερόμαστε στην εξεγερτική «αντι-βία». Είτε το θέλουμε είτε όχι, με αυτόν τον τρόπο προσδίδουμε στη βία ηθικό πρόσημο και μιλάμε για μια βία που δεν μπορεί να απομακρύνεται από το στόχο της κοινωνικής απελευθέρωσης και να γίνεται αυτοσκοπός. Αυτή ακριβώς η έννοια της «αντι-βίας» δεν φανερωνει παρά την επιθυμία των εξεγερμένων να δικαιολογήσουν τη χρήση της και όχι απλώς να την εξηγήσουν ως «κοινωνικό φαινόμενο», όπως περίπου θα έκανε στο διδακτορικό του ένας μαρξιστής κοινωνιολόγος. Η εξέγερση δεν είναι μόνο πράξη, είναι και πρόταση, σκοπός της δεν είναι μόνο να «καταφέρει» αλλά και να «πείσει». Και για αυτό αναζητά τα ηθικά της ερείσματα μέσα στο κοινωνικό πεδίο, σε έναν διαρκή διάλογο ανάμεσα στους εξεγερμένους και την υπόλοιπη κοινωνία. Η εύκολη απαξίωση αυτών που προτίμησαν να κάτσουν στον καναπέ αντί να κατέβουν στο δρόμο, δεν πρέπει να παραβλέπει, ότι η εξέγερση αναζητά τους αυριανούς εξεγερμένους ανάμεσα στους μέχρι χτες βολεμένους.

2.
Σε μια πολιτική συγκυρία σαν την τωρινή πρέπει να σταθούμε με γενναιότητα και να παραδεχτούμε πως ένα μεγάλο μερίδιο της ευθύνης των θανάτων της 5ης Μαίου μας αντιστοιχεί, ακριβώς διότι αφήσαμε με ευκολία πίσω μας - ιδιαίτερα από το Δεκέμβρη του ΄08 και μετά - το ζήτημα της εξεγερσιακής ηθικής. Παρασυρμένοι από την ορμή της εξέγερσης, γοητευτήκαμε και συχνά συνταχτήκαμε με διάφορες εκφάνσεις του πολιτικού μηδενισμού, διατηρώντας μια ένοχη σιωπή για πλήθος συμπεριφορών που εμφανίστηκαν γύρω μας (ενδεχομένως και μέσα μας): Αυθαίρετες στοχοποιήσεις των «εχθρών» της εξέγερσης, απαξιώσεις και τσαλακώματα της στοιχειώδους αξιοπρέπειας, αρσενικοί τσαμπουκάδες, λιντσαρίσματα και τραμπουκισμοί, και όλα αυτά με βάση το σαθρό και προφανώς ευμετάβλητο κριτήριο της κατοχής της «απόλυτης αλήθειας» των εξεγερμένων. Και σωπάσαμε εκκωφαντικά όταν οργανώσεις της ένοπλης πάλης (που διεκδίκησαν οι ίδιες για τον αγώνα τους το χαρακτήρα της συνέχισης των εξεγέρσεων με άλλα μέσα), άρχισαν να ξεδιπλώνουν συμπεριφορές που αμφισβητούσαν τον πυρήνα της εξεγερσιακής ηθικής, αρνούμενες να ασχοληθούν με το στοιχειώδες ζήτημα της απαξίωσης της ζωής «του κάθε περαστικού» και εξαντλώντας τη σχετική συζήτηση γύρω από την επάρκεια του προστατευτικού μέτρου των προειδοποιητικών τηλεφωνημάτων. Εν τέλει, υποταχθήκαμε στο θεαματικό χαρακτήρα μιας βίας που αναμφιβόλως απέκτησε φανταχτερή αίγλη και κατάφερε να δημιουργήσει παγκόσμια γεγονότα, χωρίς να σκεφτούμε αν όντως η ριζοσπαστικότητα του αγώνα καθορίζεται από το βαθμό βιαιότητας των μέσων που αυτός χρησιμοποιεί.

3.
Ξέρουμε καλά πως η εξουσία και τα τσιράκια της θα προσπαθήσουν, εκμεταλλευόμενοι το τραγικό συμβάν της 5ης Μάη, να μας φέρουν αντιμέτωπους με το πλαστό δίπολο «βία-μη βία». Δεν τσιμπάμε. Και για αυτόν το λόγο, τη συζήτηση για τα μέσα του αγώνα δεν θα την αφήσουμε στα χέρια των μπάτσων και των τηλεοπτικών εισαγγελέων, στηρίζοντάς την αποκλειστικά σε υποθέσεις για το πώς θα μπορούσε να προκληθεί κίνδυνος για την ανθρώπινη ζωή. Το ξεχείλωμα αυτής της θέσης δεν θα είχε τέλος: Αν σπάσει μία βιτρίνα μπορεί να ακρωτηριάσει ένα χέρι, μία πέτρα μπορεί να αναπηδήσει και να χτυπήσει ένα παιδί, ένα σύνθημα μπορεί να φωναχτεί πολύ δυνατά και να προκαλέσει ανακοπή σε έναν συνταξιούχο του ΟΓΑ, και τελικά ασφάλεια υπάρχει μόνο στις ειρηνικές διαδηλώσεις και ακόμα καλύτερα μέσα στη ζεστή αγκαλιά του καναπέ.
Τα μέσα του αγώνα δεν μπορούν να νοηθούν έξω από το ιστορικό τους πλαίσιο και την κοινωνική συνθήκη που αναδεικνύει τη χρήση τους ως απαραίτητη. Ακόμη και η κοινοβουλευτική δημοκρατία που τόσο «κόπτεται» για την ανθρώπινη ζωή, έχει σχετικοποιήσει μέχρι και την -θεωρητικά απόλυτη για τους αστούς- απαξία της βόμβας, αναδεικνύοντας ήρωες μέσα από τους εκρηκτικούς αγώνες κατά της δικτατορίας. Έτσι και η μολότωφ, σε μια εντυπωσιακή πορεία τριάντα και πλέον χρόνων στους μεταπολιτευτικούς αγώνες στην Ελλάδα, κατέστρεψε καπιταλιστικούς στόχους, προσέφερε άμυνα από την αστυνομία σε κρίσιμες στιγμές και διέψευσε αποτελεσματικά τον πόθο της κυριαρχίας για κοινωνική ειρήνη, εισπράττοντας συχνά διθυράμβους από μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας. Είναι όμως άραγε η καταξίωσή της άσχετη με αυτόν τον μοναδικό συνδυασμό μεγάλης αποτελεσματικότητας και έλλειψης ανθρώπινων απωλειών στην ιστορική της πορεία; Είναι άσχετο το ότι σε όλους τους αγώνες, ακόμη και τους πιο βίαιους όπως ο Δεκέμβρης, είχαμε πάντα τη δυνατότητα να βροντοφωνάζουμε το γνωστό σύνθημα που ζυγίζει τις βιτρίνες με τις ζωές; Το γεγονός είναι, ότι η συζήτηση για τα όρια των μέσων και την αναλογία τους προς το σκοπό έχει ανοίξει και κανείς μας δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα.

4.
Διαβάσαμε σε ένα από τα κείμενα που κυκλοφορούν αυτές τις ημέρες και προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν πάνω στην αποκλειστική ευθύνη των καπιταλιστών, ότι η βία της εξέγερσης είναι σαν τρένο που κυλά στις ράγες. "Αν κάποιος αλυσοδέσει ανθρώπους στις γραμμές του, τότε δεν μπορούμε να λέμε ότι είναι ένοχοι οι επιβάτες"...
Στη λογική αυτή μπορούμε εύκολα να αντιτάξουμε το εξής: Μέσα σε κάθε βαγόνι, υπάρχει μία χειρολαβή για έκτακτη ανάγκη. Κάθε επιβάτης που θα αντιληφθεί τους αλυσοδεμένους ανθρώπους στις γραμμές του τρένου και δεν τραβήξει τη χειρολαβή, φέρει μερίδιο ευθύνης για την απώλεια της ζωής τους.

Πρόκειται για μια δύσκολη πολιτική επιλογή. Ξέρουμε ότι μπροστά μας έρχονται αγώνες, αγώνες ενάντια σ' ένα σύστημα που εξαθλιώνει, αποχαυνώνει, δολοφονεί, «ενάντια σ' ένα σύστημα που κλέβει τη ζωή» με όλο και πιο απροκάλυπτο τρόπο. Αγώνες που θα μας ξεπεράσουν σε ορμή, αγώνες ανθρώπων που θα βρεθούν σε απόλυτη απόγνωση και δεν θα έχουν πραγματικά τίποτε να χάσουν. Στους αγώνες αυτούς θα είμαστε εκεί και θα οργανώνουμε με αποφασιστικότητα την επίθεση στο Κεφάλαιο και το Κράτος με όλες μας τις δυνάμεις, δίνοντας ταυτόχρονα το στίγμα μας. Ένα στίγμα που θα επαναλαμβάνει διαρκώς την ανάγκη για έλεγχο των μέσων και των προτεραιοτήτων που θέτει μια εξέγερση. Η πρακτική συνέπεια αυτής της επιλογής μπορεί να μας φέρει αντιμέτωπους με ανθρώπους που μέχρι χτες θα τους θεωρούσαμε συντρόφους. Κι αν χρειαστεί, μπορεί να γίνουμε ντεφετιστές, να αρνηθούμε την άνευ όρων στράτευση σε έναν ανώτερο τυφλό σκοπό, του οποίου η επίτευξη θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην εξαχρείωση.

Μπορεί για κάποιους και κάποιες η θέση αυτή να μοιάζει «ανθρωπιστική», «ηθικιστική» ή «ηττοπαθής». Λίγο μας νοιάζει. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε με όλα τα μέσα, οπλισμένοι με την πεποίθηση ότι αν την όποια εξεγερτική ηθική την διαδεχθεί ένας εξεγερτικός μηδενισμός, αν στο όνομα του οποιουδήποτε ανώτερου εξεγερσιακού σκοπού κυριαρχήσει ο κοινωνικός κανιβαλισμός, τότε η προστασία των μελών της κοινωνίας θα παραδοθεί στα χέρια του Νόμου και της Τάξης, και το Κράτος θα ανακτήσει όλη τη χαμένη ιστορική του νομιμοποίηση ως «ο κατεξοχήν προστάτης» και «εγγυητής» της κοινωνικής συνύπαρξης.

Και τότε, θα έχουμε ήδη χάσει.

Θεσσαλονίκη, 17/5/2010
από τη
ΜΗΧ(Α)ΝΗ

Δικαίωμα

-----------

[προσθήκη 7ης Μαΐου]
Στο μεταξύ, ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω κείμενο από το indymedia. Είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει μέχρι στιγμής για τους τραγικούς θανάτους στη Marfin

O βγενόπουλος ως αυθεντικός καπιταλιστής είναι εξ ορισμού δολοφόνος. Και μετά;

Αυτή τη φορά ο τρόμος δεν ήρθε μόνο από τη φυσική πηγή του, το κράτος και τ’ αφεντικά. Επέλασε μέσα απ’ τη δικιά μας μήτρα και δεν ήταν η πρώτη φορά, ήταν η πρώτη μοιραία φορά. Τα μπουκάλια έφυγαν στο όνομα της δικής μας τάξης, των από κάτω, και έπνιξαν μέχρι θανάτου ανθρώπους της δικής μας τάξης. Αδιάφορο αν οι τρεις νεκροί είχαν ή όχι συνείδηση της ταξικής συνθήκης τους, αν ενέδωσαν στους εκβιασμούς της μισθωτής σκλαβιάς που από τα γεννοφάσκια της δολοφονεί για το κέρδος. Επίσης δεν περιμένουμε από τους μπάτσους να κινητοποιούνται για να σώζουν ανθρώπους όπως δεν περιμένουμε από τ’ αφεντικά να φροντίζουν για συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς(γι’ αυτούς είμαστε όλοι αναλώσιμες)

Ο βγενόπουλος και κάθε βγενόπουλος ως γνήσιος καπιταλιστής είναι δολοφόνος και εγκληματίας. Όπως συμβαίνει συνήθως θα τη γλυτώσει πέφτοντας στα μαλακά γιατί «είναι πολλά τα λεφτά, Άρη», τόσα που μπορούν να κλείσουν στόματα και ν’ αγοράσουν την τυφλή και πάντα ανοιχτομάτα δικαιοσύνη.

Εμείς όμως; Εμείς θα μιλήσουμε για κάτι άλλο εκτός από τις φονικές τακτικές των αφεντικών; Εμείς που αρθρώσαμε λόγο και ορθώσαμε πράξεις για τις εργατικές δολοφονίες των ολυμπιακών, για τα νεκροταφεία στον έβρο, στο αιγαίο, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών, στα αστυνομικά τμήματα, στις φυλακές, στον ΗΣΑΠ, στο via vai, εμείς θα τολμήσουμε να μιλήσουμε για τις τερατογενέσεις (μητροπολιτικές, μάλιστα, αλλά τερατογενέσεις) που κυοφορούνται εντός μας; Αν στις αναλύσεις μας, οι μικροαστοί νοικοκυραίοι, οι ελληναράδες, έχουν μια χαρά μερίδιο στο αίμα που ρέει σε ιράκ, αφγανιστάν, σομαλία, σουδάν(ατέλειωτος ο κατάλογος της περήφανης και ισχυρής ελλάδας), αν οι πελάτες έχουν μια χαρά συνενοχή στο τράφικινγκ και στους βιασμούς της καταναγκαστικής πορνείας, αν η εργατική τάξη των καπιταλιστικών μητροπόλεων έχει μια χαρά μεράδι στις καθημερινές γενοκτονίες που συντελούνται στη αφρική, στην αιτή, την ινδία, τότε εμείς, όλοι εμείς γιατί είμαστε απολύτως αμέτοχες στις τρεις χθεσινές δολοφονίες;

Ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος, ο χώρος της αυτονομίας, της εργατικής αυτοδιεύθυνσης και ένα κομμάτι της επαναστατικής αριστεράς έχει επιχειρήσει κάποιες φορές με όρους πολιτικούς (αλλά και πρακτικούς)ν’ ακουμπήσει το ζήτημα μιας αντι-βίας που βαφτίζεται κινηματική. Οι απόπειρες ωστόσο ήταν και παραμένουν στην περιφέρεια τοτεμικών ταμπού, αδύναμες, αποσπασματικές, ανίκανες να διατρανώσουν-έστω και σε επίπεδο λόγου-θέσεις για τις πρακτικές του λυντσαρίσματος, της τυφλής βίας (ναι, υπάρχει «αυτό το φρούτο» όσο κι αν οι τηλερουφιάνοι το μεταχειρίζονται ως κολυμπήθρα του σιλωάμ για τα εγκλήματα της αστικής δημοκρατίας τους)που βρωμάει επαναστατική τεστοστερόνη, των υγειονομικών ζωνών στα εξάρχεια (ξέρετε, όχι του κράτους, τις «άλλες» εννοώ), των επιχειρήσεων «αρετής» στα πρεζόνια της πλατείας…

Όσο η συζήτηση δεν ανοίγει στο εσωτερικό μας με όρους μαζικούς, πολιτικούς και αξιόπιστους, τόσο θα παραμένουμε αμήχανες μπροστά σε τσαμπουκάδες, ψειρίσματα-και όχι απαλλοτριώσεις- ανοιγμένα κεφάλια ή νεκρούς, ή χειρότερα θα καταφεύγουμε σε συνομωσιολογίες, ή ,ακόμα χειρότερα, θα ανεχόμαστε να αντιμετωπίζονται αυτές οι πραγματικότητες ως παράπλευρες απώλειες κηρυγμένων και ακήρυκτων πολέμων. Και πέρα απ’ τη στοχοποίηση χώρων και ανθρώπων, την καταστολή και την συκοφάντηση, τον απομονωτισμό και την αυτοαναφορικότητα, οι εξουσιαστικές λογικές θα σκυλεύουν την επαναστατική μας συνείδηση, πράξη και αξιοπρέπεια.

Υ.Γ1.Είναι η πρώτη και, φαντάζομαι, τελευταία φορά που ως χρήστρια του μέσου περνώ από την ενημέρωση και την αντιπληροφόρηση στην κατάθεση της προσωπικής μου γνώμης. Ελπίζω η ΣΟ να μη με κόψει(κάτι τέτοιο θα είχε πολύ, μα πολύ πλάκα).Δεν επιλέγω το μη σχολιασμό γιατί θέλω να δω πόσοι δεν θα το προσπεράσουν, πόσες θα με θεωρήσουν από αφελή έως ασφαλίτη και πόσοι θα προσπαθήσουν να καταλάβουν. Σε κάθε περίπτωση δεν θα επανέλθω

Υ.Γ2.Η χρήση των γραμματικών γενών υπαγορεύεται από την πολιτική αντίληψη περί τυχαίας εναλλαγής τους

virtus

----------------------

Μας χρωστάνε, δεν χρωστάμε!

Διαβάστε ιστορία/
Διαβάστε ιστορία ρε/
Λαμόγια/

Διαβάστε/

Ποιος σας χρωστάει ρε κανάγιες;/
Από που δηλαδή τα βρήκατε και σας τα χρωστάμε κι όλας;/

Ρε αλήτες/
όταν εμείς χτίζαμε παρθενώνες/
εσείς τρώγατε βαλανίδια/


Τι θα ήσασταν ρε πολιτισμικά μηδέν χωρίς εμάς;/
Εεεεεεεεεεεεεε;;;;/


Ποιον θα δανείσετε ρε πεταμένοι;/

Είναι η τελευταία στιγμή να σώσετε την αξιοπρέπειά σας/


Επιδότηση ρε!/
Επιδότηση τώρα και για πάντα!/
Μπας και επιστρέψετε το 1% από αυτά που πήρατε/


Λαμόγια/
Ε, λαμόγια.../



http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Kd8r1zO7TcY

Ιστορίες για αρκούδες

ήτανε λέει ένα χωριό πάνω στο βουνό / και οι κάτοικοί του δούλευαν όλοι μαζί χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι/ και αποφάσιζαν όλοι μαζί για τις ζωές τους / και ζούσανε σε κάτι πανέμορφα πέτρινα σπίτια / και τα είχανε όλα για όλους και τίποτα για αυτούς / και δεν υπήρχαν πουθενά τηλεοράσεις, ούτε δημοσιογράφοι, ούτε ανακριτές / και έπειτα ξύπνησα /



Σηκώθηκα από το κρεβάτι και βγήκα έξω. Είχα φτάσει την προηγούμενη νύχτα στο χωριό και ήταν όλα θεοσκότεινα. Τώρα λοιπόν, το έβλεπα για πρώτη φορά στο φως της ημέρας.

Αυτό που αντίκρυσα, δεν με απογοήτευσε καθόλου.



Έτσι ξεκίνησε η πρώτη μου μέρα στη Lakabe, μια αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα στην κοιλάδα του Arce, στη Navara, επαρχία της Χώρας των Βάσκων. Ιδρύθηκε στις 21 Μαρτίου του 1980, όταν κάποιοι τολμηροί έποικοι αποφάσισαν να καταλάβουν τα μισογκρεμισμένα σπίτια του εγκαταλειμένου από το 1961 χωριού. Βρίσκεται σε υψόμετρο 600 μέτρων, κάτω από το βουνό Elke, λίγο πριν τα Πυρηναία.


Στη Lakabe ζουν μόνιμα περίπου 40 άνθρωποι (ανάμεσά τους 12 παιδιά). Το χωριό έχει 10 μεγάλα σπίτια, τα οποία έχουν τα δικά τους ονόματα (μια απλή τεχνική για να αποφεύγεται το προσωποκεντρικό "το σπίτι του τάδε"). Λειτουργεί με γενική συνέλευση, που αποφασίζει με ομοφωνία. Στη συνέλευση μπορεί να γίνει μέλος ο καθένας και η καθεμία αρκεί να περάσει ένα μεγάλο διάστημα (γύρω στους 12 μήνες) ζώντας εκεί και δοκιμάζοντας τη σχέση του με την κοινότητα.

Η Lakabe έχει τη δική της οικονομία. Έχει δικές της παραγωγικές μονάδες, με βασικότερη ένα αρτοποιείο, το οποίο πουλάει ψωμί στα γύρω χωριά και σε κάποια πρατήρια στην Pamplona, την κοντινότερη μεγάλη πόλη, εξασφαλίζοντας ένα σχετικά μεγάλο και σταθερό έσοδο για την κοινότητα.

Οι κάτοικοι της Lakabe δεν έχουν προσωπικές περιουσίες. Όλες οι ανάγκες εξυπηρετούνται από την κοινοτική περιουσία. Για να πω την αλήθεια, άμα με ρωτήσετε πώς καταφέρνουν και ρυθμίζουν τις προσωπικές τους ανάγκες σε σχέση με τις συλλογικές, πραγματικά δεν ξέρω να σας πω. Αλλά κάπως θα τα καταφέρνουν, τι στο διάολο, τριάντα χρόνια λειτουργίας είναι αυτά...



Η Lakabe είναι αυτόνομη ενεργειακά. Παράγει ενέργεια με φωτοβολταϊκά, ανεμογεννήτριες και υδρογεννήτριες. Αξιοποιεί τα οργανικά απόβλητα (είναι βέβαια λίγο πίκρα το χέσιμο στις ειδικές τουαλέτες/συλλέκτες ΕΞΩ από τα σπίτια, αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας!).
Τα δύο από τα πέντε αυτοκίνητα της κοινότητας (τα οποία χρησιμοποιούνται όσο λιγότερο γίνεται) καίνε αποκλειστικά χρησιμοποιημένο τηγανόλαδο, και γεμίζουν τα ρεζερβουάρ τους από ένα ιδιότυπο "βενζινάδικο" στην άκρη του χωριού. Η χρήση της γης και η εκτροφή των ζώων γίνεται με απόλυτο σεβασμό στο οικοσύστημα, το ίδιο και η υλοτόμηση που εξασφαλίζει τα ξύλα της θέρμανσης.


Οι κάτοικοι της Lakabe μοιράζονται μια κοινωνικότητα "υπερβολικά" αληθινή. Η συνύπαρξή τους είναι δεμένη με την καθημερινότητα και προσαρμοσμένη πάνω σε πραγματικές ανάγκες: Τρώνε όλοι μαζί κάθε μεσημέρι [στη 1:30], δουλεύουν μαζί σε μικρές ή μεγάλες ομάδες, συζητούν, συναποφασίζουν, γλεντάνε.

Στη Lakabe είναι δύσκολο να μιλήσεις για ελεύθερο χρόνο. Όπως είναι δύσκολο να μιλήσεις και για χρόνο εργασίας. Ο χρόνος είναι συνεχής και ρευστός, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι οι κάτοικοι της Lakabe δουλεύουν ασταμάτητα... Ταυτόχρονα όμως θα μπορούσε να πει και ότι δεν δουλεύουν ποτέ.



---------------

Μόνο μερικές μέρες έμεινα στη Lakabe.

Είδα χίλια δύο πράγματα και άλλα τόσα σκέφτηκα.


Βέβαια, το ομολογώ πως το παράδειγμα μιας τέτοιας κοινότητας, φαντάζει κάπως μοναστικό. Ίσως πάλι να μη φαντάζει απλώς, αλλά να είναι. Ειδικά για τον μέσο κάτοικο του αστικού κέντρου που έχει και πέντε ανησυχίες για τον κοινωνικό ανταγωνισμό και προσπαθεί να τις λύσει με συλλογικοποίηση της δράσης του (για ποιον να μιλάω άραγε;) όλα αυτά μπορούν να φαίνονται σαν εναλλακτική απόδραση από τον πραγματικό κόσμο, σαν απόπειρα φυγής από την Ιστορία.

Πάντως οι κάτοικοι της Lakabe δεν χαρακτηρίζονται από αναχωρητισμό. Είναι ζωντανά πολιτικά υποκείμενα με πολλά ενδιαφέροντα και ανησυχίες. Στις προτεραιότητές τους βρίσκονται τα ζητήματα του φύλου, τα περιβαλλοντικά καθώς και τα ζητήματα γύρω από τον τρόπο λήψης των αποφάσεων (αυτονόητο) . Επί σειρά ετών στο παρελθόν, η Lakabe υπήρξε πυλώνας των τοπικών αγώνων ενάντια στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Και τον τελευταίο καιρό, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα σχέδιο δικτύωσης των κατειλημμένων χωριών της περιοχής (συνολικά 4 τον αριθμό) αλλά και σύνδεσης με κόσμο στην πόλη, με σκοπό την αλληλοϋποστήριξη τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.

--------


Το ξέρω πως όσο και να το γυροφέρνω/
όσο και να προσπαθώ να το αποφύγω/
δεν μπορώ παρά να έρθω αντιμέτωπος/
με το αδυσώπητο ερώτημα - εκδίκηση του αναγνώστη:


"Καλά μας τα είπες ρε Αιμόφιλα.

ΕΣΥ όμως θα έμενες στη Lakabe;"


Πρέπει να είμαι ειλικρινής.

Αλίμονο, όχι.

Ίσως να φταίει η εξάρτηση από τη ζωή στην πόλη, οι φιλικές και συντροφικές σχέσεις, ο τρόπος που έχω επιλέξει για την πολιτική παρέμβαση. Ίσως πάλι να είναι απλώς και μόνο αυτή η γαμημένη αίσθηση ότι "όλα εδώ παίζονται"...

Όχι, δεν μπορώ να ζήσω στη Lakabe.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να την ονειρεύομαι!
Ότι δεν μπορώ να ονειρεύομαι άλλες ποιότητες.
Για την εργασία, τις σχέσεις, την ιδιοκτησία.



Όταν ήμουνα μικρός, ήθελα να γίνω αστροναύτης.
Το ίνδαλμά μου ήταν ο Αλεξέι Λεόνοφ, ο πρώτος άνθρωπος που βγήκε από το διαστημόπλοιό του και αιωρήθηκε στο διάστημα.

Στο πρώτο ταξίδι που θυμάμαι με αυτοκίνητο (από τη Βέροια στο Μακροχώρι), ζαλίστηκα τόσο πολύ, που έβγαλα τα έντερά μου τρεις φορές.

Η μαμά μου με πήρε αγκαλιά και μου εξήγησε πως αν ζαλίζομαι στο αυτοκίνητο, πρέπει να ξέρω ότι στο διαστημόπλοιο θα είναι πολύ χειρότερα.

Και έτσι το όνειρο της κατάκτησης του διαστήματος πέθανε.


Ωστόσο,

τα καλοκαιρινά βράδια,

πάντοτε ξεκλέβω καμιά ματιά προς τον ουρανό.




Είναι κακό αυτό;

Ευτυχισμένος ο νέος Πάσχας

Αφήστε, χάλι μαύρο η Μεγάλη Εβδομάς, με ρήμαξε ο πυρετός, τελικά σούρθηκα και στο νοσοκομείο για εξετάσεις και μου βρήκανε που λέτε έναν δείκτη στα ύψη, εντάξει ξέρω τι θα μου πείτε, και να η δικτατορία του μέσου όρου, και να το ψέυδος των μετρήσεων, και να η θετικοποίηση της ιατρικής και αλλιώς μας τά'λεγε ο Ιβάν Ίλιτς, αλλά ρε παιδιά αυτός ο δείκτης που σας λέω ("κρεατινοφωσφοκινάση" είναι το βαφτιστικό του, οι φίλοι τον φωνάζουν CPK) έχει φυσιολογικές τιμές 38-174 U/L κι εγώ είχα 821!!! Εκ των υστέρων έμαθα ότι τέτοιες αυξημένες τιμές παρουσιάζονται σε τρεις περιπτώσεις: α) στα νεογέννητα β) μετά από εμφράγματα γ) μετά από εξαιρετικά μεγάλη σωματική καταπόνηση. Αποκλείοντας με αυταπάρνηση και για ευνόητους λόγους τις δύο πρώτες περιπτώσεις, κατέληξα στην τρίτη. Φεύγω λοιπόν αγαπητοί μου και αγαπητές μου, φεύγω ταξιδάκι αναψυχής, σας αφήνω γεια και θα τα πούμε από την άλλη εβδομάς (δια παν ενδεχόμενον παίρνω μαζί και τον γιατρό μου...)

Δεν μπορώ όμως να σας αφήσω έτσι! Σας έχω λοιπόν ένα σούπερ πακετάκι μελέτης και ανάπτυξης των αισθητηρίων σας, από αυτά τα πακετάκια που μόνο το aimof.blogspot.com ξέρει να προσφέρει στο αναγνωστικό του κοινό.

ΤΟ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΠΑΚΕΤΟ του aimof.blogspot.com

(ή πώς να περάσετε ευχάριστα τις υπόλοιπες
φριχτές διακοπές του Πάσχατος,
ασκώντας ταυτόχρονα την κριτική σας σκέψη
και καλλιεργώντας την προσωπικότητά σας)

------------------------------------------------------

Πρόταση 1η

Διαβάστε την "Κατήχηση του Επαναστάτη" του Σεργκέι Γκενάντιεβιτς Νετσάγιεφ , καθώς και την απάντηση του Μιχαήλ Μπακούνιν (προτείνω Εκδόσεις Πανοπτικόν, σε μετάφραση Ζ.Σαρίκα). Πάρ'τε μια γεύση για να σας ανοίξει η όρεξη (σ.σ. η μετάφραση είναι από άλλη έκδοση αλλά τέλος πάντων αυτήν βρήκα πρόχειρη για copy-paste)

Η σχέση του επαναστάτη προς τον εαυτό του (αποσπάσματα)

- Ο επαναστάτης είναι ένα άνθρωπος καταδικασμένος… Δεν έχει δικά του ενδιαφέροντα, υποθέσεις, αισθήματα, εμμονές, ιδιοκτησία, δεν έχει καν δικό του όνομα. Όλα αυτά έχουν απορροφηθεί από το μοναδικό και αποκλειστικό του ενδιαφέρον, από τη μοναδική του σκέψη, το μοναδικό του πάθος – την επανάσταση[...]
- Περιφρονεί την κοινή γνώμη. Περιφρονεί και μισεί την καθεστηκυία κοινωνική ηθική σε όλες τις εκφάνσεις και εκδηλώσεις της. Ηθικό για αυτόν είναι εκείνο που συμβάλλει στο θρίαμβο της επανάστασης. Ανήθικο και εγκληματικό είναι κάθε τι που στέκεται εμπόδιο στο θρίαμβο αυτό [...]
- Είναι αυστηρός με τον εαυτό του, αυστηρός και με τους άλλους. Κάθε ευγενικό και μαλθακό αίσθημα συγγένειας, φιλίας, έρωτα, ευγνωμοσύνης και ιδιαίτερα τιμής θα πρέπει να παραμεριστούν από το μοναδικό, ψυχρό πάθος για την επαναστατική υπόθεση. Για τον επαναστάτη υπάρχει μόνο μια τρυφερότητα, μόνο μια παραμυθία, μία ανταμοιβή και ικανοποίηση: η επιτυχία της επανάστασης. Μέρα και νύχτα θα πρέπει να κάνει μόνο μια σκέψη, να έχει στο μυαλό του ένα και μόνο στόχο: την ανελέητη καταστροφή. Επιδιώκοντας την επίτευξη του στόχου αυτού, με ψυχρότητα και συνέπεια, θα πρέπει να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να σκοτωθεί και να σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια όλα όσα στέκονται εμπόδιο.
- Η φύση του πραγματικού επαναστάτη αποκλείει κάθε είδους ρομαντισμό, κάθε ευαισθησία, έκσταση και πάθος. Αποκλείει μάλιστα το προσωπικό μίσος και την εκδίκηση. Το επαναστατικό πάθος, από τη στιγμή που θα γίνει η καθημερινότητά του, ανά πάσα στιγμή πρέπει να συμφωνεί με τον ψυχρό υπολογισμό. Παντού και πάντα θα πρέπει να είναι όχι εκείνο που του υπαγορεύουν οι προσωπικές του προτιμήσεις, αλλά εκείνο που του υπαγορεύει το γενικό συμφέρον της επανάστασης.

-------------------------------------

Πρόταση 2η

Ακούστε τα παρακάτω τραγούδια από την Ωχρά Σπειροχαίτη (ξέρω, την έχω ρημάξει στο προμόσιον τελευταίως, αλλά τι να κάνεις...). Η σειρά που παραθέτω είναι η προτεινόμενη αλλά μη διστάσετε να αυτοσχεδιάσετε!

1. Οι Κούφιοι Άνθρωποι
2. Τα Χρώματα
3. Οι Κούφιοι Άνθρωποι
4. Θεραπευτική Αγωγή
5. Οι Κούφιοι Άνθρωποι
6. Οι Στίχοι
7. Οι Κούφιοι Άνθρωποι

Εάν θέλετε στο τέλος μπορείτε να ακούσετε δύο με τρεις φορές ακόμη το track 7, αλλά μην το παρακάνετε.

-------------------------------------

Πρόταση 3η

Διαβάστε το κείμενο "Η στρατηγική της έντασης" από τον κύκλο σύνταξης της Διαδρομής Ελευθερίας.

--------------------------------------



Έχουμε πολλά να πούμε ακόμη.

Σας φιλώ γλυκά.

ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

.

Ευτυχώς, υπάρχουν...

Είμαι ακόμα μουδιασμένος... Πολύ μουδιασμένος... Και πολύ πολύ θυμωμένος... Αλλά δεν μπορώ να πω ούτε κουβέντα... Ακόμα τουλάχιστον... Ευτυχώς, προς το παρόν, υπάρχει η Ωχρά...


ΩΧΡΑ ΣΠΕΙΡΟΧΑΙΤΗ CD 3
(από το wxra.squat.gr)

8 περίπου χρόνια μετά τον προηγούμενο δίσκο μας επανερχόμαστε με καινούργιο υλικό, επισφραγίζοντας έναν ακόμη κύκλο σε ό,τι μας αναλογεί από την μεγάλη απόπειρα «για την γενικευμένη ανατροπή του αστικού πολιτισμού». Με αφορμή και την διανομή αυτού του υλικού, δηλώνουμε για μια ακόμη φορά, χωρίς να κάνουμε ούτε βήμα πίσω από την αξιακή μας επιλογή, επιλογή καρδιάς, μυαλού και συναισθημάτων, επιλογή συνείδησης: Δεν πουλάμε!

Το υλικό αυτό διανέμεται ελεύθερα και είναι ανοιχτά προσβάσιμο σε οποιονδήποτε ενδιαφέρεται γι’ αυτό με μόνους και απαράβατους όρους

να μην πουληθεί από κανέναν και καμία,

να μην παίξει σε μαγαζιά κάθε είδους,

να μην αναπαραχθεί από κανέναν εμπορευματικό, κοινωνικό ή πολιτικό διαμεσολαβητή,

να μην χρησιμοποιηθεί ως δεκανίκι ευαισθησίας από κανέναν θεσμικό φορέα.

Από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας η υπόθεση της εναντίωσης στις εμπορευματικές σχέσεις και της ακύρωσης του αντιτίμου σε ό,τι παράγουμε έξω από την καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία ως προϋπόθεσης για την άρση της διαμεσολάβησης του χρήματος μεταξύ των ανθρώπων, έχει αλλάξει μορφές αλλά όχι περιεχόμενο. Σήμερα, πολλά προϊόντα μοιράζονται δωρεάν, συμπεριλαμβανομένων και μουσικών έργων στο διαδίκτυο, μεταφέροντας την εξαγωγή κέρδους από το αντίτιμο προς τις διαφημίσεις που ενσωματώνουν. Πρόκειται για μια ακόμη μορφή που παίρνουν οι εμπορευματικές σχέσεις στην προσπάθειά τους να διευρύνουν και να βαθύνουν το περιεχόμενό τους όλο και περισσότερο στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Τίποτε δεν έχει αλλάξει στην καπιταλιστική παραγωγή αφού πρόκειται απλά για εκσυγχρονισμό της διαδικασίας συσσώρευσης κεφαλαίου αντιστοιχιζόμενη με την εξέλιξη του όλο και περισσότερο τεχνολογιοκεντρικού πολιτισμού. Όσες μορφές παραγωγής μπορούν να ακολουθήσουν την εξέλιξη επιβιώνουν ενώ οι υπόλοιπες καταστρέφονται. Το σύνολο της υλικότητας του καπιταλισμού, ωστόσο, παραμένει ανέπαφο. Τίποτα δεν υποστέλλει την εχθρικότητά μας ενάντια στις εμπορευματικές σχέσεις ως κομβικό σημείο της καθημερινότητας όπου συναντιέται η πολιτική με την οικονομική μορφή του καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού καθεστώτος.

Μέχρι και σήμερα, μπορεί ο δρόμος να ήταν δύσκολος, η ζωή ανελέητη, τα υπαρξιακά ερωτήματα -από και προς πάσα κατεύθυνση- αμείλικτα, οι πρακτικές και επιβιοτικές δυσχέρειες μερικές φορές αξεπέραστες, αλλά μέλημά μας ήταν πάντα να μετατρέπουμε την άμεση εμπειρία μας στα κάθε είδους αναχώματα μέσα από τη δημιουργική γονιμότητα σε ξανακερδισμένο βίωμα. Ο τρόπος μας να είμαστε μαζί, να δοκιμάζουμε τους ήχους μας πάνω στο στίχο, να κουβεντιάζουμε τα αδιέξοδα, να προσπαθούμε να λύνουμε τις αντιφάσεις μας μέσα από έναν κοινό προσανατολισμό, να αγωνιούμε μέσα σε μια μεγάλη κοινότητα που στον αγώνα της για την κοινωνική και προσωπική απελευθέρωση προσπαθεί να πράξει αυτά που πρεσβεύει, δεν επιχείρησε, δεν ακολούθησε και δεν προτείνει καμία απολύτως συνταγή προς ναυτιλλομένους.

Το υλικό μας δεν είναι στρατευμένο σε καμία ιδεολογία γιατί δεν αποτελεί εντεταλμένο έργο κανενός κλειστού θεωρητικού συστήματος. Κάποτε στο παρελθόν είχαμε γράψει ότι κάνουμε δημοτικό τραγούδι. Έτσι θέλουμε να είναι. Νιώθουμε μέλη μιας μεγάλης κοινότητας που μηχανεύεται την ανατροπή αυτού του κόσμου ξεδιπλώνοντας εμπνευσμένα σχέδια για τον εξανθρωπισμό ενάντια στην καπιταλιστική εξουσιαστική βαρβαρότητα. Γράφουμε τα τραγούδια μας και η κοινότητα αν θέλει τα αγκαλιάζει, τα αναπαράγει, τα οικειοποιείται χωρίς να διεκδικούμε κανενός είδους αντίτιμο, επωνυμία, πνευματική ιδιοκτησία, φήμη ή υστεροφημία. Με τα χρόνια μπορεί να ξεχαστούμε, ως μέλη, ως ονόματα, ως γνώριμες φιγούρες μέσα σε αυτή την κοινότητα αλλά τα τραγούδια μας να ταξιδέψουν μέσα της στο μέλλον μοναχά τους όπως τα δημοτικά τραγούδια… Χωρίς κάποιον δημιουργό πια αλλά ως βάσεις για αυθόρμητη συλλογική έκφραση και δημιουργία. Μακάρι!

Συνεχίζουμε…

Μάρτης 2010

Ωχρά Σπειροχαίτη

--------------------------------------------------------------------------

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ/download

1. Τα χρώματα 1.Ta_xrwmata
2. Modus Vivendi 2.Modus_Vivendi
3. Η πομπή 3.H_pomph
4. Είπα να ζω 4.Eipa_na_zw
5. Προσχέδια για την Μακρόνησο Ι 5.Prosxedia_gia_th_Makronhso_I
6. Προσχέδια για τη Μακρόνησο ΙΙ 6.Prosxedia_gia_th_Makronhso_II
7. Προσχέδια για τη Μακρόνησο V 7.Prosxedia_gia_th_Makronhso_V
8. Του μπαρμπαΓιάννη Τ. 8.Tou_mparmpaGiannh_T

Έχουμε φροντίσει η μορφή mp3 στην οποία είναι εδώ ανεβασμένο το υλικό να είναι η καλύτερη δυνατή. Σε περίπτωση που κάποιος/α ενδιαφέρεται να έχει το υλικό σε μορφή audio μπορεί να το κατεβάσει ως torrent σε wav από τον blacktracker. Καλή ακρόαση!

ΣΤΙΧΟΙ

Τα χρώματα

Θυμάσαι που περπάτησα στα χρώματα

Πάνω απ’ το φως τα ξημερώματα

Σαν άγιος και τρελός χαμογελούσα

Ήμουν χαρταετός και μ’ αμολούσα

Μπορώ από τότε τα μικρά μου θαύματα

Αφού διαλέξω ώρα τόπο πράγματα

Δεν είναι οι ευχές μου παραμύθι πια

Τις έχω αρπάξει με το χέρι απ’ τα μαλλιά

Όμως να ξέρεις κανείς δεν ήταν έτσι πάντα

Δεν του’ δωσαν μια δύναμη που έκανε τα κουμάντα

Ανοίγεις πάντα δρόμο σε πολλούς χάρτες μαζί

Κι αυτός είναι ο δρόμος σου που θα σ’ ακολουθεί

Χάδι που πέτρωσε σα διαταγή

Στοιχειώνει πάντα την παιδική μου γη

Σπασμένο τ’ όνομα μου στον καθρέφτη

Σπασμένο γέλιο από τ’ όνειρο μου πέφτει

Βρισιές μου κλέψαν τα φωνήεντα

Τα σύμφωνα φτωχά αλλά βαρυσήμαντα

Φωνές που πλέξαν τα κλαδιά τους στα δικά μου

Πήραν μαζί τους μακριά τα όρια μου

Όμως να ξέρεις δεν μπορεί να είναι έτσι πάντα

Εσύ βρίσκεις τη δύναμη που κάνει τα κουμάντα

Ανοίγεις πάντα δρόμο σε πολλούς χάρτες μαζί

Κι αυτός είναι ο δρόμος σου που θα σ’ ακολουθεί

Ούτε στιγμή δεν σ’ έκανα στην άκρη

Μα ούτε και σε χτύπησα ποτέ στην πλάτη

Δεν μου’ πες αν πιστεύεις πως υπάρχει δρόμος

Σε συναντώ μα και σε χάνω ταυτοχρόνως

Βλέπεις τα χρώματα το φως τα ξημερώματα

Σταγόνες στο παρμπρίζ ψεύτικ’ αρώματα

Στην πόρτα μας αδημονούν τα θαύματα

Όλα απ’ τη ζωή κλεμμένα πράγματα

Όμως έχε το στο νου σου δε θα’ ναι έτσι πάντα

Κάθε σταυροδρόμι κρύβει μια ιντιφάντα

Από τη μια δειλοί και ήρωες από την άλλη θαύματα

Μη βιάζεσαι ποτέ σου’ χω σκεπάσματα

Modus Vivendi

Οι στίχοι του τραγουδιού είναι του Αλέξη Ασλάνογλου, του αξιοπρεπούς αυτού ανθρώπου που μέχρι το τέλος της ζωής του καιγόταν από την ποίηση χωρίς ποτέ να την συσχετίσει με τίποτε πέραν της “ακατάλυτης ουσίας των πραγμάτων”. Ούτε χρήματα, ούτε δημόσιες σχέσεις, ούτε αναγνώριση. Έφυγε από την γενέτειρά του Θεσσαλονίκη, έζησε σε μια γειτονιά στους Άγ. Ανάργυρους πάμφτωχος, αιρετικός, ομοφυλόφιλος, και πέθανε μόνος…
Το modus vivendi, ωστόσο, έγινε τραγούδι με αφορμή τον τραγικό θάνατο ενός νεαρού συντρόφου, του Βαγγέλη από τη Ν. Φιλαδέλφεια, το καλοκαίρι του 2002.

Να αφήνεσαι στης θάλασσας το ρεύμα

Να λιμνάζεις κει που πρόσκαιρα αγάπησες

Ν’ αναλώνεσαι διαγνώνοντας χωρίς σκοπό

Περιπτώσεις αθεράπευτες

Να πληθαίνεις

Να προσμένεις τάχα μιαν άνοιξη

Με τη νωχέλεια ηλιόλουστης ημέρας

Μέρας που άξαφνα ναυάγησε

Μες τις κατάφωτες παραθαλάσσιες πόλεις

Να πληθαίνεις

Να’ σαι κατάμονος κι όμως κρυμμένος

Κρυμμένος μέσα σε χιλιές καρδιές

Να περάσεις στο αίμα αυτών που σ’ αγκαλιάσαν

Σ’ αγκαλιάσαν πρόσκαιρα

Να πληθαίνεις

Η πομπή

Βλέπω μια πομπή τη λεωφόρο να κόβει στη μέση

Είναι μια κηδεία εργάτη που του’ λαχε να πέσει

Στο θάνατο που ο αφέντης του κρατάει πάντα μια θέση

Το μεροκάματο θανάσιμος τζόγος που κόβεται στη μέση

Κλειστός ο ουρανός, βουβό το μποτιλιάρισμα, αδιάφορη πόλη

Τα στεφάνια, ο παπάς, οι ανθοδέσμες, οι συνάδελφοι όλοι

Χαρούμενοι βαθιά που θα ζουν την επόμενη σχόλη

Οι κηδείες βγάζουν βόλτα τις μνήμες πριν μπουν στη φορμόλη

Πόσο απλά τ’ αφεντικά τελειώνουν τον εργάτη στο μνήμα

Ο ήλιος, οι βρισιές και τα γέλια με κομμένο το νήμα

Αμνηστεύει η πομπή τους φονιάδες απ’ το μεγάλο κρίμα

Και κάνει μια φορά ακόμα προς το θάνατο ένα βήμα

Μυξοκλάματ’ αγκαλιές κονιάκ συγγενείς και παιδιά

κόλυβα κατάρες κρασί του σαβάνου ψαλιδιά

Το εργοστάσιο δουλεύει αυτή την ώρα κατάμουτρη βρισιά

Βιαστικά η πομπή θα διαλυθεί σαν σπασμένη αρμαθιά

Δίχως μια γροθιά, μια κραυγή μ’ ένα θλιμμένο καλησπέρα

Αιώνια στη μνήμη σου το εργοστάσιο θα παράγει κάθε μέρα

Τ’ αφεντικό σε χαιρετά απ’ το καζίνο και την κρουαζιέρα

Οι συνάδελφοι βολεύονται σαν πιόνια στης κάλπης τη σκακιέρα

Είπα να ζω

Είπα να ζω

Κει που ζητάν

Να το ξεχάσω

Να ασπαστώ

Τα δάκρυα μου

Πριν ξεσπάσω

Είμαι οι στιγμές

Που δε φοβούνται

Μην τις κλέψουν

Είμαι ο δρόμος

Που αδημονεί

Να αλητέψουν

Είπα να βγω

Απ’ τα σύνορα μου

Ψάχνω χάρτη

Να εξοριστώ

Στη ρεματιά

Ενός αντάρτη

Είμαι μια ώρα

Που αφήνει πίσω

Την κλεψύδρα

Είμαι μια χώρα

Για τους εχθρούς

Λερναία Ύδρα

Προσχέδια για τη Μακρόνησο

Τρία μελοποιημένα ποιήματα από τα πέντε συνολικά «προσχέδια» του μακρονησιώτη Τίτου Πατρίκιου. Ποιήματα γραμμένα από το Μάρτη του 1953 έως τον Δεκέμβρη του 1954. Σήμερα, μέσα σε ένα καθεστώς βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού και ως εκ τούτου εντεινόμενης κρατικής καταστολής και κοινωνικού ελέγχου, κελιών σε «ειδικά καθεστώτα» εγκλεισμού, στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών… οι ιστορικές αντιστοιχίσεις προσφέρονται ως ενέχυρα για έναν εναντιωματικό Λόγο. Με μια Αριστερά να προσφέρει αφειδώς απενοχοποίηση στους πολιτικούς δημίους σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης και να συναινεί σε μια «εθνική συμφιλίωση» με εθελόδουλη συνέπεια μέχρι και σήμερα, όσοι και όσες αντιστέκονται στις μέρες μας αναγνωρίζουν στο «μεγάλο πειθαρχικό πείραμα» της Μακρονήσου πολλά θραύσματα της σύγχρονης κατασταλτικής τους εμπειρίας. Επιπλέον, ένα χρέος απέναντι σε δικούς μας ανθρώπους που βίωσαν τη χυδαιότητα της Μακρονήσου και πλήρωσαν με τη ζωή τους αυτά που πίστευαν, προστέθηκε στα κίνητρα για να προσεγγίσουμε τα ποιήματα αυτά, να αφουγκραστούμε τον μακρινό απόηχο εκείνου του μαρτυρίου και να τον κάνουμε μελωδίες αναστοχασμού των εμπειριών, ξορκισμού της παθητικότητας και ενδυνάμωσης των αντιστάσεων για μια ελεύθερη και ακηδεμόνευτη ζωή.

Ι

Με το μελτέμι σου που δυναμώνει τη νύχτα

Με τη νύχτα σου που δυναμώνει τη σιωπή

Και μ’ ένα συρματόπλεγμα τριγύρω στην καρδιά σου

Νησί που κανείς σεισμός δε θα σε καταπιεί

Μακρύ σαν πέτρινη μαγνητική βελόνη

Να δείχνεις το βοριά και το νότο της πορείας της ιστορίας του χρόνου

Κι η θάλασσα κυλάει και φεύγει

Κι η θάλασσα κυλάει και φεύγει

Η θάλασσα δεν τ’ αντέχει αυτά τα βράχια

ΙΙ

ΒΕΤΟ, ΑΕΤΟ, ΓΕΤΟ, ΣΦΑ, το Γάμμα Κέντρο

Απ’ την κορφή ως τα νύχια πέτρα

Τ’ αντίσκηνα σα σβόλοι λάσπη

Ένα κομμάτι λάσπη οι ανθρώποι

Τρεμόσβηνε η ψυχή γινόταν χώμα

Φασματικές λάμπες κόβανε τα πρόσωπα

Φωτίζοντας μάτια τρελών

Στόματα που ξεχύναν έντομα

Κι ο άνεμος μες τις χοντρές αρβύλες του βασανιστή

Μαστίγωνε τ’ άγριο βουνό με τη ζωστήρα του

V

Έτσι έμαθα πόσο βαριά είναι η άμμος

Πόσο σκληρή είναι η πέτρα που δε σπάει

Πώς ξεριζώνονται τα σκίνα κι οι αφάνες

Η άμμος έμεινε για πάντα μες στο στόμα μου

Η πέτρα για πάντα στην καρδιά μου

Τ’ αγκάθια μείναν για πάντα καρφωμένα μες στα νύχια μου

Για τον ΜπαρμπαΓιάννη Ταμτάκο

Γεννήθηκε το 1908 στις Φώκιες της Μ. Ασίας. Προσφυγάκι το 1914, επιστρέφει το 1919 στην πόλη που γεννήθηκε για να την αφήσει οριστικά το 1922. Το 1924 εντάσσεται στην κίνηση των αρχειομαρξιστών και δραστηριοποιείται στο συνδικαλιστικό κίνημα μέσα από τα δυναμικά σωματεία των τσαγκαράδων και, αργότερα, των ανέργων. Συμμετέχει στα γεγονότα του 1931 στη Θεσσαλονίκη και στις συμπλοκές στο Σιντριβάνι πυροβολείται από αστυνομικό στο μάγουλο. Το 1932 γνωρίζεται με τον Άγι Στίνα (Σπύρο Πρίφτη) και το 1934 περνάει στον τροτσκισμό. Πρωτεργάτης στην εργατική εξέγερση του 1936 στη Θεσσαλονίκη που πυροδοτείται από τη μεγάλη απεργία των καπνεργατών, ζει μαζί με τους χιλιάδες εξεγερμένους την κατάπνιξή της και την προδοσία των σταλινικών. Το 1937 πηγαίνει εξόριστος στη Γαύδο, όπου και παραμένει μέχρι το 1941. Στη συνέχεια μεταφέρεται στο Τμήμα Μεταγωγών του Πειραιά, όπου συνδέεται ξανά με το Στίνα, το Βουρούκη και τους υπόλοιπους της ομάδας των ντεφαιτιστών, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της Κατοχής ακολουθούν διεθνιστική, επαναστατική στάση κάνοντας προπαγάνδα ενάντια στον πόλεμο και αρνούμενοι να ενταχθούν στο ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ, το οποίο θεωρούν εθνικιστικό και αντεπαναστατικό. Για τη στάση τους αυτή θα κυνηγηθούν τόσο από τους Γερμανούς και τους χίτες, όσο και από τους σταλινικούς φονιάδες της ΟΠΛΑ. Από το 1942 θα συνδεθεί με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τις θέσεις του οποίου θα υιοθετήσει σχετικά με την γραφειοκρατικοποίηση των Κ.Κ., θέσεις που το 1947 θα τον οδηγήσουν στην οριστική απομάκρυσνήτου από τον τροτσκισμό και την προσέγγιση αντιεξουσιαστικών λογικών. Το 1951 φεύγει με πρόσκληση για να εργαστεί στην Αυστραλία, από όπου επιστρέφει οσριστικά το 1966. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 συνδέεται με τον αναρχικό χώρο της Θεσσαλονίκης, συμμετέχοντας ενεργά στις εκδηλώσεις του και πλουτίζοντας τις με την εμπειρία του.

(εισαγωγή από το βιβλίο του Γ. Ταμτάκου: αναμνήσεις μιας ζωής στο επαναστατικό κίνημα)

Ο μπαρμπαΓιάννης τις μοναχικές του ώρες συνήθιζε να τραγουδάει ή να απαγγέλει σε ένα μικρό παλιό κασετόφωνο που είχε. Η φωνή που ακούγεται στο οργανικό αυτό κομμάτι μας είναι του μπαρμπαΓιάννη από τις παλιές του κασέτες σε αποσπάσματα από την Διεθνή στα Ποντιακά και από παραδοσιακά τραγούδια της εποχής του. Ευχαριστούμε τους συντρόφους από τη Θεσσαλονίκη που μας παραχώρησαν το μοναδικό και σπάνιο αυτό υλικό.

*Δεν συνηθίζουμε τις ευχαριστίες αλλά κάνουμε εκ των πραγμάτων μια εξαίρεση όσον αφορά τον συγκεκριμένο δίσκο. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον Μηνά Ε. που αγάπησε το υλικό μας όσο κι εμείς, ήταν καταλυτικός στην ηχογράφηση και έχει έναν εξίσου με μας κύριο λόγο στο υλικό αυτό, τον Παναγιώτη Κ. που μας στήριξε και μας στηρίζει τεχνικά και εμψυχωτικά και τον Γιάννη Χ. που επισφράγισε το τελικό αποτέλεσμα.

** εβίβα +τεχνια-!

Τα φασόλια στο δημόσιο βιο

Καλά τώρα, άμα ξεκινήσω με κλισαδούρες του τύπου "πατρίδα μας, τα παιδικά μας χρόνια", δεν με ξεβγάζει ούτε ο Αλιάκμων... Τέλος πάντων, μπαίνω αμέσως στο θέμα χωρίς πολλές μελούμπες (είναι κάτι σαν τις "τουλούμπες" αλλά πιο δακρύβρεχτες) και το θέμα είναι ότι...


Ο Reiser, ο περίφημος γάλλος σκιτσογράφος (προφέρεται "Ρεζέρ"), και ο ήρωάς του "Το Mεγάλο Ρεμάλι" υπήρξαν αγαπημένοι σύντροφοι των εφηβικών μου χρόνων. Πραγματικά, δεν θυμάμαι να έχω γελάσει περισσότερο με κάποιο κόμικ, απ' όσο με τις χοντράδες του Μεγάλου Ρεμαλιού, ενός τύπου που δεν υπολογίζει και δεν σέβεται κανέναν και τίποτε. Για όσους και όσες δεν ξέρουν, μιλάμε για μία ιδιότυπη περίπτωση χιούμορ που δεν στηρίζεται καθόλου μα καθόλου στην έξυπνη ατάκα, παρά μόνο στον εξευτελισμό του καθωσπρεπισμού και στην ανατροπή των στερεοτύπων. Αιρετικό, κακό, χοντροκομμένο, και πολύ συχνά αυτό που με μοναδικό τρόπο αποδίδει ο αγγλικός όρος "tasteless"... Να ένα παραδειγματάκι:



Το κόμικ το διάβαζα κομμάτι κομμάτι στη Βαβέλ, και εννοείται ότι την πρώτη φορά που έπεσα πάνω στη συλλογή σ' ένα βιβλιοπωλείο, την άρπαξα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ρίχνομαι στο διάβασμα με τα μούτρα.

Οι σελίδες διαδέχονται η μία την άλλη και φυσικά δεν το αφήνω από τα χέρια μου.
Δυστυχώς τα πιο πολλά καλαμπούρια τα ξέρω ήδη, αλλά και πάλι δεν μπορώ να συγκρατήσω τα γέλια μου.


Κι έτσι σιγά σιγά, φτάνω στην προ-τελευταία σελίδα.

Και διαβάζω:






Μμμμμμ... Αναρωτιέμαι, πού να το πάει...
Το ύφος ξαφνικά με ζορίζει.
Σ' αυτήν την προ-τελευταία σελίδα ξεδιπλώνεται ένας εντελώς διαφορετικός Reiser και μαζί ένα εντελώς διαφορετικό Ρεμάλι.

Το ξαναδιαβάζω λίγο μαγκωμένος.
Και αποφασίζω να γυρίσω στην τελευταία σελίδα:




Μάλιστα.
Τώρα λοιπόν ξέρω γιατί μου άρεσε από την αρχή τόσο μα τόσο πολύ αυτό το κόμικ.
Απαισιόδοξο, θα μου πείτε, το φινάλε. Και ανατρέπει τα πάντα.
Ταυτόχρονα όμως επιβεβαιώνει την αρχική μου επιλογή.


Φασόλια λοιπόν.
Είμαστε όλοι φασόλια.
Λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά.
Προσωπικά βέβαια δεν θα επέλεγα τη λύση του Ρεμαλιού.
Το ακριβώς αντίθετο. Τουλάχιστον στην παρούσα φάση της ζωής μου.
Αλλά αυτό είναι μια τεράστια κουβέντα.
Και ίσως πρέπει κάποτε να την κάνουμε.


Έλα όμως που ένα μικρό κομμάτι αυτής της κουβέντας έγινε την προηγούμενη εβδομάδα, στο πλαίσιο της ημερίδας "Η συμβολή του ματάτσειου χιούμορ στον πολιτικό βίο των βαλκανίων στη διάρκεια του μεσοπολέμου" όπου η ερευνητική ομάδα του καθηγητή Muz Lenaki (τον οποίο προφανώς θα θυμάστε από την καταγραφή του υπέροχου τραγουδιού του Καπα Χι) θέλησε να στείλει το δικό της μήνυμα, εμπνευσμένη από το ρόλο των φασολιών στο δημόσιο βίο.

Απολαύστε το.

Πρόκειται για ένα σπάνιο δείγμα ματάτσειου χιούμορ και αναρχικού ρεαλισμού, με τον τίτλο "ΦΑΣΟΛΙΑ ΚΑΝΟΝΙΚΑ".

ΥΦΑΝΕΤ, αγάπη μου...

6 χρόνια λέμε!

6 χρόνια, από τότε που κάτι καλόπαιδα πήραν έναν κόφτη και ουπς!

Νά'τους μέσα!

Φωτό: Μακρινός απόγονος του Guy Fawkes
εισέρχεται στο εργοστάσιο της ΥΦΑΝΕΤ



Τότε φαινόταν αδύνατο.

Σιγά μη μας αφήσουν οι μπάτσοι, η εθνική τράπεζα, η πολιτιστική πρωτεύουσα.

Τώρα, κοιτώντας πίσω, φαίνεται εφικτό.

Δύσκολο, ναι.

Αλλά πάντως εφικτό.

Το νου σας κανάγιες, τα λέμε στα δωδέκατα γενέθλια!

Υ.Γ. Συναυλιάρα απίστευτη, το Σάββατο 13/3 προς τιμήν της μεγαλυτέρας καταλήψεως στο βόρειο ημισφαίριο με ΧΑΣΜΑ, KILL THE CAT, ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, ΩΧΡΑ ΣΠΕΙΡΟΧΑΙΤΗ.

Όποιος κι όποια τη χάσει, να δω τι δικαιολογία θα λέει στα εγγόνια του!

.

Βig bang, my baby shot me down...

"Αν το καλοσκεφτείτε
δεν είμαστε παρά θραύσματα
της πιο μοναχικής έκρηξης
στην ιστορία του σύμπαντος κόσμου"
εξήγησε ο αστροφυσικός στον ποιητή.


Μιράντα Παπαδοπούλου

"Ε όχι και μοναχική έκρηξη το Big Bang!"

Ο Αποστόλης ξέσπασε σε ουρλιαχτά. Αυτό πια παραπήγαινε. Επί σειρά ετών στο σχολείο του τριβέλιζαν τ' αυτιά με αυτήν την κωλοθεωρία... Κι αυτός ο καημένος να στίβει το μυαλό του μπας και καταλάβει τι σημαίνει η φράση "πριν τη Μεγάλη Έκρηξη, όλα ήταν συγκεντρωμένα γύρω από ένα Σημείο."

Φαντάσου δηλαδή, τρελό μπάχαλο, όλα μαζί γύρω από ένα Σημείο, ε ρε λέει και να μην είχε γίνει το Big Bang και να μέναμε σε όλη την Ιστορία έτσι αγκαλιά, χριστούλη μου, τρόλεϊ και κομήτες, άνθρωποι και μπάτσοι, δώρα και μπιζού, αεροπλανοφόρα και φυστίκια αιγίνης, να μην μπορείς να κουνηθείς ρούπι, συγνώμη σας πάτησα, δεν με πάτησες με γάμησες, Μακροχώρι Διαβατός στο 4, το λεωφορείο να αναχωρήσει, που να παει, αλαγκαζάμ δεν θέλω να σε ξαναδώ, εμ εύκολο το'χεις εδώ που είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο, ρε συ Χριστόφορε λες αυτή μπροστά μας να είναι η Αμερική, κι αν λείψεις χίλια χρόνια θα σε περιμένω, Νικολάκη όχι στα βαθειά παιδί μου, που να πάω ρε μαμά, συγγνώμη, μήπως ξέρει κανείς πόσο μας κάνει m επί c στο τετράγωνο;

Φαντάσου χάλια.
Απελπιστικά ασφυκτικά.
Και σίγουρα καθόλου μοναχικά.

Ευτυχώς έγινε το Big Bang.
Και ήταν απελευθέρωση.
Απελευθέρωση από την πιο ολοκληρωτική και καταπιεστική κοινότητα στην ιστορία του Σύμπαντος.
Χίλιες φορές χειρότερη από την κόλαση του Sartre.
Big Bang!
My baby shot me down.

"ανώφελες μαλακίες!"

σκέφτηκε ο αστροφυσικός
βλέποντας το τέλος να πλησιάζει
καθώς λίγο πιο πέρα
η μαμά ενός βαροτροπικού αστέρα
έβραζε σιγοτραγουδώντας
δυο ηλιακά συστήματα
για το πρωινό του κανακάρη της

-----------------------------

Υ.Γ. κάθε ομοιότητα με σύμπαντα, πλανητικά συστήματα και πολιτικούς χώρους του παρόντος, είναι απολύτως συμπτωματική και ουδεμία ευθύνη φέρουμε γι αυτό.