50 μικρά αριστουργήματα

Και πάλι για εσας... Και πάλι για εσας βρε αχάριστοι αναγνώστες... Στα καλύτερα σας έχω, όπως πάντα... Όπου αβάν γκαρντ... εκεί κι εσείς...


Σας καλώ λοιπόν να γνωρίσετε μια εντελώς φρέσκια δημιουργία.

Ο Filtig, ευρέως γνωστός στο κοινό του aimof.blogspot.com ως ο συνθέτης των κακοκαλάντων, παρουσιάζει σε παγκόσμια πρεμιέρα στο youtube, μία κόνσεπτ σειρά μικρομηκακίων (50 στο σύνολο), με τον γενικό τίτλο "Quotedious".

Αστεία, θλιμμένα, οργισμένα, παρανοϊκά, προκλητικά και πάντως αισθητικά άψογα.

Απολαύστε λοιπόν μερικά από αυτά και τα ξαναλέμε. ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ!



































Μπορείτε να δείτε όλο το project εδώ.

Πίσω από τις λέξεις...

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου. Μάλιστα. Παρασκευή και 13. Θαυμάσια. Κατηφορίζω προς το γραφείο. Σε μια κλίμακα από το 1 ως το 100, η επιθυμία μου για δουλειά βρίσκεται γύρω στο 4,2. Ας είναι. Φτάνω στη Διοικητηρίου. Για λόγους καθαρά εθιμοτυπικούς ρίχνω μια φευγαλέα ματιά στο σελάδικο του Τόνη Μπάτζιο. Τυχερός ο Τόνη. Ακόμα κοιμάται.

Περνάω απέναντι. Δίπλα στο Σέβεν είναι ένα ψευτοτρέντυ ψιλικατζίδικο με μια φρικτή βιτρίνα. Τα πρωινά που κατεβαίνω στη δουλειά με τα πόδια, κάνω μια σύντομη στάση για να πάρω την πρωινή σύγχιση από τα πρωτοσέλιδα του τοπικού Τύπου.


Για να δούμε... Μπα, είναι πολύ πρωί, μόνο η Μακεδονία βγήκε... Η Μακεδονία... Καλή εφημερίδα... Δημοκρατική... Και με λαμπρό παρελθόν... Προσωπικά, η ανάγνωση της πρώτης σελίδας της μου έχει στοιχίσει κάμποσες ταχυκαρδίες...



Κοιτάζω λοιπόν το πρωτοσέλιδο. Τα μάτια μου είναι κάπως θολωμένα από τον ύπνο. Όμως παρ' όλη τη θολούρα, κάτω δεξιά διακρίνω κάτι σαν φωτιές. "Ωχ..." σκέφτομαι. "Ρεπορτάζ από τη χτεσινή πορεία..." Και προσπαθώ να ψιλοδιαβάσω τον τίτλο. Λίγο καθαρότερα αυτή τη φορά...



Ναι, είναι σαφές. Στο βάθος φωτιές και μπροστά ματατζήδες (εξόφθαλμο τεκμήριο της πλευράς που διάλεξε ο φωτορεπόρτερ). Καταλαβαίνω αμέσως ότι πρόκειται για φωτογραφία αρχείου αφού στη χτεσινή πορεία δεν έγιναν παρά κάτι μικροεπεισόδια... Δεν κολλάω σ' αυτό, έτσι κι αλλιώς έχω να αντιπαρατεθώ με το περιεχόμενο του άρθρου... Τέλος πάντων, στον τίτλο διαβάζω κάτι σαν "αναταραχή". Παίρνω μια ανάσα, καθαρίζω λίγο τα μάτια μου και διαβάζω πιο προσεκτικά:


Τι;

Οχι, δεν μπορεί, δεν μπορεί να το διάβασα αυτό...!

Κι όμως! Το κοιτάζω ξανά και ξανά. Ναι ναι, καλά είδα.
Μια φωτογραφία από επεισόδια και από πάνω ο τίτλος: "Αναίτια αναταραχή"




Αναίτια αναταραχή...

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ!

Θέλω να πάρω τηλέφωνο στη Μακεδονία, θέλω να στείλω φιλάκια στο δημοσιογράφο που το έγραψε και στον αρχισυντάκτη που δεν το έκοψε από την πρώτη σελίδα.
Ή μάλλον αύριο, που είναι του Αγίου Βαλεντίνου, θα πάω από τα γραφεία τους να τους πάω ένα δωράκι, έστω μια Λάκτα, κάτι τις τέλος πάντων.

Αναίτια αναταραχή! Καταπληκτικό!
Και είμαι σίγουρος ότι αυτοί οι βλάκενς δεν κατάλαβαν πόσο σημαντικό ήταν αυτό που έγραψαν στο πρωτοσέλιδο...
Δεν κατάλαβαν ότι ενδεχομένως να έκαναν την πρώτη "επίσημη" υπόγεια καταγραφή της κοινωνικής νομιμοποίησης του Δεκέμβρη στην αντιδραστικότατη "δημόσια σφαίρα" της Θεσσαλονίκης.

Διότι απλούστατα, αν τα μικροκαψίματα και τα μικροσπασίματα της 12ης Φεβρουαρίου ήταν μια "ΑΝΑΙΤΙΑ" αναταραχή, τότε αυτό σημαίνει ότι υπήρξαν άλλα καψίματα και άλλα σπασίματα που δεν ήταν ΑΝΑΙΤΙΑ.

Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι:
Το αναίτιο, το άδικο, το ασήμαντο, για να υπάρξουν πρέπει να σταθούν απέναντι στο δικαιολογημένο, το δίκαιο, το σημαντικό.

Τι να σας κάνω αγαπητοί μου... Πάρ' τε το χαμπάρι. Ο Δεκέμβρης εισβάλλει παντού.

Ακόμη και πίσω από τις λέξεις.

Ακόμη και πίσω απ' τις δικές σας λέξεις.-

Άσμα ασμάτων

Για να σε προλάβω, ω κακόπιστε αναγνώστη!
Προφανώς και έχει να κάνει με όσα ζήσαμε τους τελευταίους 2 μήνες / Προφανώς και έχει να κάνει με αυτό που βιώνουμε τώρα / Προφανώς και έχει να κάνει με το ότι η αισθητική μας δεν είναι μία, ενιαία και αμετάβλητη.
Προφανώς.
Με αυτές λοιπόν τις παραδοχές υπό μάλης, νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να βρω κάποιο καλύτερο κείμενο για να περιγράψω το κλίμα των τελευταίων ημερών / Όπως το έζησα στην Αθήνα στην κατειλημμένη λυρική σκηνή / Όπως το ένιωσα στο πάρκο Κύπρου και Πατησίων / Όπως το βιώνω γύρω μου, με τους φίλους και τους συντρόφους μου.
(Ρε κάντε κάτι, πάλι βουτάω στο μελό λέμε... α πα πα!)


Ένα ποίημα από την Μιράντα Παπαδοπούλου / με άδεια προδημοσίευσης /
άνευ λοιπών εξηγήσεων / γουή ωλρέντυ χεντ ηνάφ /

ΝΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ


Πρέπει να φτιάξουμε
Τη Νέα Διεθνή Γραμματική.
Ένα άρθρο για τη γυναίκα, τον άντρα, το παιδί
το σύννεφο, το δέντρο, το λιοντάρι.
Να επινοήσουμε νέους συνδέσμους
Ισχυρότερους μεταξύ μας.
Να παραβλέψουμε όπου χρειάζεται
Τους αντιθετικούς.
Και στις αντωνυμίες να υπάρξει καταμερισμός
Απόλαυσης κι ευθύνης.
Να δοθεί έμφαση στο εμείς.
Το τρίτο πληθυντικό πρόσωπο
Να υποστεί τη δικαιοσύνη των υπολοίπων.
Να αναδείξουμε τη δυναμική των μετοχών.
Τη διαχρονική τους διάσταση.
Για παράδειγμα, ο εξεγερμένος.
Τα ουσιαστικά να απαλλαγούν
Από κάθε μεταπρατική αξία.
Ορισμένα να καταργηθούν.
Τα επίθετα να τεθούν στην υπηρεσία
Της ποίησης ανάμεσά μας.
Να πάρουμε πίσω τα μόρια οξυγόνου
Που μας έκλεψαν.
Να ξεκαθαρίσουμε τις προθέσεις μας.
Να δούμε τι μέρος του λόγου είναι ο καθένας.
Τέλος, τα ρήματα και τα επιρρήματα
Να γράφονται με κόκκινο.
Οι πράξεις να ξεπηδούν
Ανάμεσα απ’ τις λέξεις.

-

Παίρνω το τραίνο της γραμμής...

...παίρνω το αεροπλάνο...


και φεύγω φεύγω φεύγω

πάω στην κατάληψη της Λυρικής Σκηνής
ναι, οκ, καταλαβαίνω
δράσε τοπικά, σκέψου παγκόσμια
αλλά πώς μπορείς να αντισταθείς σε συζήτηση με θέμα:
"Καλλιτέχνης, εργάτης της Τέχνης, ή τι άλλο;"


Απίστευτα πράγματα/ θα τα ξαναζήσουμε;/ πολύς κόσμος, διαφορετικός/ εξεγερμένοι, εξεγερμένες/ μυρωδιά Δεκέμβρη παντού/ τα ζητήματα ανακατεμένα/ καλλιτέχνες του κυρίαρχου πολιτισμού/ τεχνικοί και τεχνίτες/ κάποιοι έτοιμοι για ρήξεις/ οι ταυτότητες σε αμφισβήτηση/ δεν είπαμε δα ότι θα τα κάνουμε και όλα με όλους/ ναι, εντάξει, ίσως είναι μια απλή ανταλλαγή απόψεων/ ενδεχομένως όμως να βγει και κάτι.


Η σαλάτα όχι πάντοτε γοητευτική
-καμιά ωραιοποίηση!-
τα νοήματα συχνά χάνονται
και η κούραση θερίζει
η συνέλευση αρχίζει στις 21:30 και τελειώνει στις 2:00
αλλά αν δεν βρέξεις κώλο δεν τρως ψάρια...

πάντως η προσπάθεια σπουδαία
ή τουλάχιστον
αξίζει στα σίγουρα


Αν είστε στην Αθήνα, λοιπόν
ελάτε, ελάτε, ελάτε!

Υ.Γ. Μανόλη το υποπτευόμουν, ήταν θέμα χρόνου, αλλιώς δεν θα το'γραφες στον επίλογο...